[ 🌿 𝒁𝒂𝒘𝒈𝒚𝒊 🌿 ]
ကားကိုျဖည္းျဖည္းေမာင္းကာ ၿခံဝင္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္က ည၁၀နာရီျဖစ္ေနၿပီ။အားရပါးရေဆာ့ကစားေနသည့္ မိုမိုေၾကာင့္သူရိန္ဈာန္ေတာ္ေတာ္ေလးထိန္းလိုက္ရသည္။
ဒါေတာင္ မျပန္ခ်င္ေသး။ အတင္းျပန္မည္ဟုေခ်ာ့ေမာ့ေခၚမွ နားေထာင္သည္။
စားခ်င္တာလဲ ဝယ္ေကြၽးရသည္။ ေဆာ့ခ်င္သည့္ေနာက္လဲ လိုက္ပို႔ရသည္။ခုလိုက်ေတာ့လဲ တကယ့္ကေလးေလးလိုပဲ။
ေဘးနားၾကည့္ေတာ့ မိုမိုကၿငိမ္လို႔။ လက္ထဲမွ မုန္႔ထုတ္တစ္ထုတ္ကိုကိုင္ထားေသးသည္။ ခုထိစားေနတာမဝေသးဘူးလားမသိ။ေတာ္ေတာ္စားနိုင္တာပဲ။
ကားတံခါးဖြင့္ၿပီးသူေအာက္ဆင္းလိုက္သည့္တိူင္ မိုမိုကမဆင္းေသး။သူကိုယ္တိုင္တံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီး ဘဲေပါက္ေလးကိုသြားၾကည့္လိုက္သည္။
"မိုမို အိမ္ေရာက္ၿပီေလ"
အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလဲ မဟုတ္ဘဲ ၿငိမ္ေနလ်က္။ ၾကည့္ရတာေမာေနပံုရသည္။
"မဆင္းဘူးလား"
"ကြၽန္ေတာ္ တအားေညာင္းေနတယ္ဦးဈာန္"
မ်က္နွာေလးမဲ့ကာဆိုသည့္ မိုမိုေျကာင့္သူသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ မေညာင္းဘဲ ေနမလား။ ဒီေလာက္ ခုန္ေပါက္ၿပီးေဆာ့ထားတာကို။
ကားခံုေပၚ ေလ်ွာေလ်ွာေလးထိုင္ေနသည့္ ဘဲေပါက္ကို သူခ်ီလိုက္ရသည္။သူခ်ီလိုက္ေတာ့ လည္ပင္းသိုင္းဖက္ကာ ေျခေထာက္တိုတိုေလးေတြက ခါးကိုဖက္တြယ္ထား၏။
ေမးကို ပခံုးေပၚတင္ထားၿပီး ၿငိမ္ေနသူေလး။ သူခ်ီလာၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာခဲ့၏။ ေဇာ္ရႈိင္းကေတာ့ သူတို႔၂ေယာက္ကိုၾကည့္ကာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္။
"အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား"
"ဟင့္အင္း.. ကားသြားသိမ္းလိုက္ဦး..ငါေအာက္ထပ္မဆင္းေတာ့ဘူး...တံခါးေတြေသခ်ာပိတ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေဇာ္ရႈိင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာမွာၿပီး မိုမိုေလးကိုသယ္ကာအေပၚသို႔တတ္လာခဲ့သည္။ ခဏေနလဲ အိပ္ေတာ့မွာမို႔ သူ႔အခန္းထဲကိုသာဦးတည္ခဲ့သည္။
