[ 🌿 𝒁𝒂𝒘𝒈𝒚𝒊 🌿]
ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုးမိုမိုတစ္ေယာက္လံုးဝအၿငိမ္မေနေပ။ အေပၚတတ္လိုက္ေအာက္ဆင္းလိုက္နွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
ပထမေတာ့ သူဘာမွမေျပာျဖစ္ေသး။ၾကာေတာ့ဒီကေလးကမူမွန္ေတာ့။ လက္ထဲမွသတင္းစာကိုခ်ကာ သူရိန္ဈာန္ထိုင္ေနရာမွထၿပီး ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနသည့္ မိုမို႔အနားသြားလိုက္သည္။
သူလာတာေတာင္သတိမထားမိပံု။ခုေတာ့ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနျပန္သည္။
"မိုမို"
"ဗ်ာ"
လွည့္ၾကည့္လာသည့္မိုမို။ခါတိုင္းလိုမဟုတ္။ ခါတိုင္းဆိုတစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ဳးိေပါက္ကရေတြေျပာတတ္သည္။
ျပန္ၿပီး ေယာက္ယက္ခက္သြားလိုက္ ၿငိမ္သြားလိုက္ေတာ့ဆိုေတာ့သူ မေနသာေတာ့။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...တစ္ေန႔လံုးဘာျဖစ္ေနတာလဲ..ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
အနားသြားထိုင္ၿပီးေမးေတာ့ေကာင္ေလးကမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္လွည့္လာသည္။မ်က္လံုးေလးကဝိုင္းလို႔။
"မနက္ျဖန္ေက်ာင္းစတတ္ရေတာ့မယ္ေလ"
ဟုတ္သား။ မိုမိုမနက္ျဖန္ေက်ာင္းတတ္ရေတာ့မည္။ ဟိုအရင္ရက္က သူကိုယ္တိုင္လိုက္ၿပီး မိုမို႔ကိုေက်ာင္းအပ္ေပးထားၿပီးၿပီ။
"အင္း...ဟုတ္တယ္ေလ..အဲ့တာဘာျဖစ္လို႔လဲမိုမို"
"ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္ဦးဈာန္ရဲ႕...တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ"
စစပထမနွစ္ေက်ာင္းတတ္ရမွာဆိုေတာ့ဘဲေပါက္ေလးကေၾကာက္ေနရွာသည္။တကယ္လဲေၾကာက္ေနပံုရသည္။ မ်က္နွာေလးကငယ္လို႔။
အိမ္ကိုစေရာက္လာကတည္းက မိုမို႔ရဲ႕ဒီလိုပံုစံကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူး။ အၿမဲတမ္းမိဘနဲ႔ေနလာၿပီး ခုမွသူစိမ္းေတြၾကားထဲေက်ာင္းတတ္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့စိတ္ထဲေၾကာက္မွာပဲ။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ...ဟိုေရာက္ရင္သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားႀကီးရမွာ"
ေၾကာက္ေနသည့္ေကာင္ေလးအားေခ်ာ့ေမာ့ကာေျပာလိုက္သည္။
"ဦးဈာန္ေရာ ေက်ာင္းတတ္ေတာ့အဲ့လိုျဖစ္ဖူးလားဟင္"
