အထြန္း ၾကက္ေသေသကာ ထိုင္ေနမိေတာ့သည္။ မဟုတ္တာ အေမက မေန႔က အေကာင္းႀကီးပါ။
အထြန္းက သတိရရခ်င္းပင္ ထကာ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ျဖင့္ အေမ့ကိုရွာသည္။
ျခင္ေထာင္ထဲမွ အေမသည္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။
"အေမ"
မဟုတ္ပါဘူး ။ အေမက အိပ္ေနတာမလား ။ ႀကီးျမတို႔က ဘာလို႔ ေသၿပီလို႔ ေျပာရတာလဲ ။
"အေမ ထပါဦး ၊ အေမရယ္ အထြန္း ျပန္ေရာက္ၿပီေလ"
မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ အေမ့ကို ကိုင္ၾကည့္မိေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးက ေအးစက္ကာ ေတာင့္တင္းေနသည္။
"ဖယ္ နင္ မထိနဲ႔ ၊ အနားကိုလည္း မလာနဲ႔ "
ႀကီးျမက အထြန္းကို တြန္းထုတ္သည္။
"နင့္ေၾကာင့္ ငါ့ညီမ ေသတာ "
အထြန္းေၾကာင့္တဲ့လား ၊ အထြန္း ဘာမ်ားလုပ္မိလို႔လဲ။
အထြန္း အေမ့ကို ညာၿပီး ပြဲသြားၾကည့္မိလို႔လား။
လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ႀကီးျမသည္ ငိုလည္းငိုသည္ ၊ ေအာ္လည္း ေအာ္သည္။
ရင္ဘတ္ကိုလည္း ထုကာ ငိုသည္။
"ထစမ္းပါဦး ရင္ေမရယ္ ၊ နင့္သား ျပန္လာၿပီေလ ၊ နင့္ကို သတ္တဲ့သား ျပန္လာၿပီလို႔ ဟဲ့ ရင္ေမ "
အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက အထြန္းကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းခါသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း သက္ျပင္းခ်သည္။ ဘႀကီးကေတာ့ အံကို ႀကိတ္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲေနသည္။
တစ္အိမ္လုံးတြင္ အထြန္း ေမးရမည့္သူလည္းမရွိ ။ အထြန္းကို စကားေျပာမည့္သူလည္း မရွိ။
ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ကြမ္းသီးညႇပ္ေနေသာ အပ်ိဳႀကီးကို ျမင္ေသာအခါ အထြန္းက အားကိုးတႀကီးပင္ ေျပးသြားသည္။
"ႀကီးႀကီး"
ေခၚသံအဆုံးတြင္ အထြန္းကို ၾကည့္လာသည္။
"အေမကေလ အေမက ဘာျဖစ္တာလဲဟင္"
တုန္ယင္ေနေသာ အသံျဖင့္ေမးလာေသာ အထြန္းကို သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျဖသည္က
"မေန႔ညက လူေတြလာၿပီး ရန္ေတြ႕သြားၾကတယ္"
"လူေတြ ဘယ္က လူေတြလဲဟင္"
KAMU SEDANG MEMBACA
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romansa"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
Part 36 - Final ( Zawgyi)
Mulai dari awal
