adopted by 1d

Part 25

Pov Lydia

De hele ochtend lig ik al in mijn bed. Om eerlijk te zijn weet ik niet meer hoelaat het is ik heb mijn muziek hard staan en mijn oortjes stevig in mijn oren gestopt. Ik schrik op als ik mijn bed voel indeuken. Ik schrik op zie de jongens op mijn bed zitten. Hoe zijn jullie binnen gekomen? Het raam antwoord Louis rustig. Vandaag was de dag of niet? vraagt Liam Ik knik. Dit is de eerste keer dat iemand het aan mij vraagt in het weeshuis was het simpel iedere jaar lag ik in mijn bed maar ik was ziek en iedereen was daar oke mee. Ik gooi mezelf in Liam zijn armen. Ik hou van alle jongens maar Liam en ik hebben van dag 1 al een band wat niet te omschrijven is. Ik begin te huilen. Ik voel allemaal armen om mij heen. Dit jaar is het jaar dat de bestuurder vrij komt snik ik. Ik wil niet dat hij door kan gaan met zijn leven ik blijf huilen. Shhh het is oké. Het komt goed Niall probeert mij rustig te krijgen. Ik denk dat we een half uur elkaar in een soort groepsknuffel hebben vast gehouden. Ik voelde mij zelf in slaap vallen. Als ik wakker word voel ik dat ik op iets hard lig. Hey kleine ben je oke? ik kijk recht in Liam zijn ogen. Ik ben oke. Je hoeft niet oke te zijn he. Weet ik. Wanneer ga je het dan niet zijn iedere dag als ik op sta zie ik een meisje die altijd maar sterk doet. Gister nog je maakt een sliding met voetballen waar de meeste zeker even voor moet slikken en jij gaat door alsof er geen rem op jou zit. Soms ben ik bang dat je nooit iets voelt. Li ik ben oke en gister dat was niks. Nee Lydia je bent niet oke 2 maanden zolang ben je bij ons. 2 maanden de eerste week heb jij je opgesloten in je kamer zijn we met je in het ziekenhuis geweest ben je belaagd door papparazie en fans. Ben je vrienden verloren en heb je nieuwe weer gemaakt je leven is omgegooid. Ik weet het Liam maar ik ben thuis ik ben oke jullie zijn op dit moment mijn thuis. Kom naar beneden ik wil jullie allemaal iets zeggen.

De jongens zitten aan de tafel en ik zit aan de kop. Ik heb al een tijdje dat ik ze wil bedanke en na vandaag is dat het beste moment.

Oke ik zou maar beginnen... mijn handen trillen en ik voel het zweet opkomen. Drie jaar geleden ben ik alles kwijt geraakt wat ik had. Mijn ouders broer en zus, De rest van mijn familie en al mijn vrienden. Ik werd van land verhuisd Nederland was vol zeiden ze. Ik was 12 ik kon nog helemaal geen Engels. Onderweg naar London ben ik maar Engels gaan leren ik las op dat moment 4 jarige kinderboeken. In het weeshuis heb ik het geleerd door Tessa en Indy en Mellisa. Na drie had ik het door maar dat huis heb ik nooit mijn thuis kunnen noemen. Ik zou daar nog drie jaar zitten had ik tegen mijzelf gezegd. Ik was wel eens voor een proefweek geadopteerd maar nooit voldeed ik aan iemand zijn eisen. Niet meisje genoeg een te grote bek, niet geintresseerd of ik was veel te oud. Ik was oke daarmee ik wilde geen nieuwe ouders als ik 18 was zou ik daar weg mogen en had ik alles op mijn zelf gedaan. Ik zei het altijd wacht maar tot ik 18 ben. Tessa vertelde mij altijd dat er niemand ooit goed terecht gekomen is op hun 18e uit een weeshuis ze vertelde mij dat ze vaak op straat leefden, dood of criminelen waren. De kans dat ik drugs ging gebruiken zou groot zijn. Ik wilde er niet in geloven ik zou de eerste zijn. Ik zou het verschil maken. Maar toen kwamen jullie... Ik kon jullie niet uitstaan mijn moeder en zus luisterden altijd naar jullie. in 2011 zijn ze samen naar een concert geweest. Mijn zus was de perfecte dochter voor mijn moeder ze hield van shoppen make-up en alles wat een moeder in een dochter wil. Ik was nooit zo ik wilde sporten en muziek maken. Mijn vader nam mij vroeger mee naar het veld als mijn broer moest voetballen dat was de plek waar ik mij thuis voelde. Mijn vader en broer zouden door trainen ik keek af en deed het na. Ik leefde in de schaduw van mijn broer en zus. Ik was er oke mee want ooit zou ik laten zien hoe goed ik was. Die dag mocht nooit komen. Ik was een tikkende tijdbom. Mijn vader dronk veel ik vond het erg ik hoorde mijn broer altijd tegen hem schreeuwen over het feit dat hij zoveel dronk mijn moeder nam het altijd voor mijn vader op. Toen mijn ouders wilden dat ik mee ging naar vrienden en ik nee zei was het omdat ik dacht dat als ik niet mee zou gaan ze thuis zouden blijven en hun net twaalf jarige dochter niet alleen zouden laten. Mijn vader had die avond gedronken en ik wilden niet bij hem instappen. Ze gingen toch weg en ik was woedend. Wanneer zouden ze mij zien? Wanneer was ik genoeg? in dit stuk van het verhaal liepen de tranen over mijn wangen. Die avond kwam de politie voor mijn deur en ik voelde niks. Ik was erbij toen ze de stekker er bij mijn vader uit haalden en het enige wat ik dacht is sorry. Sorry dat je niet meteen bij familie kon zijn. Ik was zijn familie maar ik was het andere kind en niet hun parels. Hun begrafenis toen beseften ik pas dit is het ik ben alleen er is niemand meer die van mij houd of die ik moeder of vader kan noemen. Maar jullie lieten mij niet los. Slapend in een gang en jullie legden mij in een bed, opruimen ,het voor mij opnemen en mij adopteren. Jullie lieten mij geliefd voelen. Ik kon het de eerste week niet aan, mijn gevoelens konden geen kant op. Ik was blij mensen lieten mij geliefd voelen maar mijn plan was weg mijn leven was veranderd. Alweer... In het ziekenhuis wist ik dat ik mezelf moest vinden. En het is mij gelukt. Vandaag viel ik terug ik voelde mij weer 12. En ik kan niet beloven dat dit niet meer gebeurd. Ik wil jullie alleen maar bedanken door mij een thuis te geven. Een thuis waar ik mijzelf kan zijn. Er altijd iemand is die naar mij luistert. Als ik naar de jongens kijk zie ik dat er ook tranen bij hun over hun wangen lopen. Nou stoppen met huilen want anders stop ik nooit grap ik. Kom hier Harry staat met open armen. Met zijn allen gaan we in een knuffel. Wij laten jou nooit meer gaan hoor je me fluisterd Louis. Nooit zegt Niall