Hayata olan yenilgim, henüz küçücük bir kız iken başlamıştı. Daha fazla ne kadar en dibe batabileceğimi düşünürken, gün geldi aslında dibin nasıl bir karanlık olduğu gerçeği yüzüme sert bir tokat olarak vuruldu.
İşte o gün bütün hayatım altüst olm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Okumaya başlamadan önce aşağıdaki yıldızı yakmayı unutmayalım...
CEM ADRİAN-İNCE BUZ ÜSTÜNDE YÜRÜYORUM
Keyifli Okumalar
Kocaman evrende tek başına kalanlara, bir metrekareye dahi sığdırılamayan ve gülmesi gereken yaşlarda ağlamaktan korkanlara...
Kafama geçirilen keseyi hızla çıkardıklarında gözümün karanlığa alışmasından dolayı bir süre gözlerimi kısarak olduğum yeri incelemeye koyuldum. İçi boş, duvarları beyaza boyanmış bir odaya getirilmiş olduğumu fark ettiğimde yanımda duran adama baktım.
''Siz aklınızı peynir ekmekle mi yediniz?'' dedim büyük bir hışımla.
Fakat siyah takım elbiseli adam, yüzüme dahi bakmamıştı. Bakışlarımı üzerinde gezdirdiğimde dikkatini çekmiş olacaktım ki gözleri bir anlığına gözlerimde gezindi. Fakat büyük bir suç işlemiş gibi aynı hızda sesini dahi çıkarmadan demir kapıya doğru bir adım attı.
''Beni burada tutamazsınız.'' Arkasından kapattığı kapıya sert bir yumruk geçirdiğimde, kapının tok sesi boş odada yankılandı.
Lanet olsun ki odanın duvarında tek bir pencere bile yoktu. Daralan nefesimin ayaklarımı titretmesi ile duvarın köşesine oturdum. Gözlerimi yumarak yüzden geriye doğru saymaya başladım. Elimi kalbime götürdüğümde her an çıkacakmış gibi atıyordu.
''Açın kapıyı.'' Sesim sonlara doğru kısılırken, karşımda gördüğüm tek yüz onun gülen yüzüydü. ''Burada da tek bırakmadın ablanı.'' Elimi beyazlar içinde tam karşımda duran küçüğüme uzattığımda, oda minik ellerini bana doğru uzattı.
Lakin tutamıyordum. Gücüm yetmiyor, aldığım nefes ciğerlerimi parçalayacak gibi hissettiriyordu.
''Biraz daha...'' dedim, biraz daha benimle kalsın, gitmesin istiyordum.
Gözünden bir damla yaş düştü. İçim eridi, içim parçalandı. Onun gözünden düşen tek damla yaş benim içime bir alev topu olmuş, oksijensiz kalan ciğerimi tamamen yakmıştı. ''Ağlama! Ruhunu huzura kavuşturacağım. Söz veriyorum.''
Gözlerim git gide kararıyor, ellerim ve bacaklarım bedenime ait değilmiş gibi istemsizce titremeye devam ediyordu. Duvardan destek alarak ayağa kalktığımda, uyuşan beynim hareket etmemi zorlaştırıyordu.
Ellerimi dizlerimin üzerine koyarak demir kapının olduğu yere yürüdüm. ''Açın! Nefes alamıyorum.'' Ellerimi dizlerimden çekerek, boğazıma götürdüğümde deli gibi öksürmeye başladım. Lakin gitmiyor, geçmiyordu.
''Anne kapıyı aç. Çok korkuyorum, lütfen!'' Yanaklarımı ıslatan gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim. Ağlayamam. Ağlayamazdım. Öleceğimi bilsem dahi ağlayamazdım. ''Bir daha ağlayamayacağım. Söz veriyorum anne. Aç...''
