Hayata olan yenilgim, henüz küçücük bir kız iken başlamıştı. Daha fazla ne kadar en dibe batabileceğimi düşünürken, gün geldi aslında dibin nasıl bir karanlık olduğu gerçeği yüzüme sert bir tokat olarak vuruldu.
İşte o gün bütün hayatım altüst olm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Geceye Tutsak kitabım wattpad üzerinde yazmaya başladığım ikinci kitap ve benim için oldukça özel bir kitap olarak kalacak. Umarım sizlerde beğenirsiniz.
Kitabı okumaya başlamadan önce sizden bir ricam olacak. Bu kısma kitabı ilk okumaya başladığınız tarihi ve saati yazar mısınız? 😍
Birde aşağıdaki yıldıza basmayı unutmazsanız çok mutlu olurum.
**SEZEN AKSU-KÜÇÜĞÜM**
^^Keyifli Okumalar^^
Bazı insanlar rüzgarın estiği yöne savrulurken, bazıları ise rüzgarın yönünü değiştirerek ayakta kalmaya çalışır. İnsanoğlu ikiye ayrılır; biri hayatı olduğu gibi kabul ederek yaşayanlar, diğeri ise hayatın sunduklarına başkaldırarak kendi yolunu çizenler. Biz kadınlar ise bu hayatta yaşamakta en zorluk çeken canlılarız. Ruhları bedenlerinden zorla çekilerek alınan, daha sonra dünya üzerinden isimleri tamamen silinenleriz. Sert rüzgara karşı dimdik ayakta kalmaya çalışan ve rüzgarın estiği yönü değiştirebilen tüm kadınlara...
Dudağımın kenarı arsızca yukarı kıvrıldığında yüzümde acı dolu bir gülümseme peydah oldu. Bakışlarımı sıvası dökülmüş, zar zor ayakta duran evime çevirdim. Evim kelimesi zihnimin derinliklerinde yankılanırken, sağ gözümden bir damla yaş aktığında siyah hırkamın cebinde duran elimi hırsla çıkararak gözyaşımı büyük bir hışımla sildim.
Ağlayamazdım, içimdeki acıyı yaşayacak kadar zamanım yoktu. Yüreğimi ateşe vermişler, cayır cayır yanıyordu. Onlarca bardak su içsem de geçmeyecek gibi hissediyordum, lakin bu yangını neyin söndürebileceğini de çok iyi biliyordum.
Yanımda duran benzin bidonunu son defa elime aldıktan sonra boyası çatlamış kapının yüzüne ve anılarımın kor gezdiği evin duvarlarına bidonun içindeki benzini dökmeye başladım.
Kulaklarımda annemin ve küçüğümün sesleri yankılanıyor, ''yapma orası bizim evimiz.'' diyorlardı.
''Sizin için, bizim için.'' Elimdeki benzin bidonunu bahçenin karanlık köşelerine attığımda son defa enkazım olan eve baktım.
''Ne çok hayalimiz vardı, duvarları dahi ayakta zor duran bu evde. Şimdi birimiz kefeniyle çıkarken, bir diğerimiz ise içindeki enkazla, acılarla çıkıyor.''
Yutkundum! Bir damla gözyaşı dahi dökmeyecektim. Ben ne annesinin kızı, ne de babasının kızı olabilmiştim. Ben kardeşimin ablasıydım. Ben, Hayal Akçaydım. Bugün, burada yarım kalmış hayallerimi, yarım kalan mutluluğumu, elinden hayatı alınan tüm kız çocuklarının sesi olmak adına yok sayarak bu evi ateşe verecektim.
