~Bilinmeyen Sorunsalı~

/38/

Heycan yaratmam yokmu bi :)

Müziği açmayı unutmayın canlarım

Alec Benjamin~Let Me Down Slowly

Iyi okumalar dilerim Seviliyorsunuz...

♥

Gökhan'ın ağzından

Sevdiğim, herşeyim, tek gerçeğim içerde ve başı dertte nefes alamıyodur ki o.

Sinirle daha çok vurmaya bağırmaya başladım kapıya en sonunda Kağan ve Ali mesajımı görmüş olcaklarki koşarak geliyorlardı hızla gözümdeki sinir yaşını sildim ve ellerimin kızarmış hallerine baktım yine yumrukluyordum çünkü.

Yanıma Kağan geçti ve elinde küçük bi çekiç vardı nerden buldu onu?

Hemen elinden alıp kapının kulpuna parçalarcasına vuruyordum.

Ve 2 dakika içinde 50 kez vurdum en az, onlar ne olduğunu anlamıyorlardı ama şuan anlatmak için ne yeri nede zamanı.

Allahım nolur ona bişi yapmamış olsun... o piç dokunmamış olsun... nefes alıyo olsun nolur.

Nolur sevdiğim kadın nefes alsın... benle yada bensiz...

Kapının kulpu yerinden çıkınca içeriye anahtar düşmüş olcakki hemen kapıya omuz atıp girdim içeri sıra devrilince anladımki bide arkaya sıra dayamış.

Gördüğüm görüntüyle dona kaldım.
Serkan Orosbu çocuğu sevdiğim kızı sıraya yatırmış baygın bedenine dokunuyordu ama daha tenini kirletememişti.

Hemen onu çekip yumruk attım.

"Sen kim orosbu çocuğu.."

Bi tane daha yumruk  atıp yere düşürdüm ve devam ettim.

"Sen kimsinde ona dokunmaya çalışıyorsun ben ona dokunmaya kıyamazken ha... kimsin piç¡"

Öldüresiye dövüyordum o an Cansuyu unuttum resmen gözüm dönmüştü çünkü, hemen ellerimdeki kanı pantolonuma sildim ve

"Kağan Ali bu sizde Cansuyu götürmem lazım. "

"Tamamdır abi sen git Ablamı iyi olmasını sağlar. "

Hemen Cansuyu kucaklayıp yüzüne baktım çok az nefes alıyordu.

Of be güzelim nolur iyi ol nolur... seni kazanamadan kaybedemem.

Lütfen...

Hızla asansöre binip zemin kata bastım asansörde sürekli saçlarını öptüm dualar ettim nefes alması için hemen revirin oraya götürdüm ve sedyeye yatırdım o sıra hemşire girdi ve nefes darlığı dedim hava takviyesi yaptı fakat hastaneye gitmesi gerekiyormuş çok az hava alıyormuş korkudan deliye dönerken ambulans sesi geldi ve sedyeye ihtiyaç bile duymadan hemen yine kucaklayıp ambulansa götürdüm koşar adımlarla beni arabaya almıyorlardı ama ısrar edince aldılar.

Hala içim içimi yiyodu deli gibi gözlerim doluyodu hatta arada dökülüyordu.

Içimden ' ya giderse.. o zaman napıcaksın? ' diyip duruyordum ama sonra sedyede yatan bedenine bakıp ufak bi tebessüm edip saçlarımı karıştırıyordum.

Sonunda durunca hemen ayağa fırladım ve sedyeyi çektik aşağı.

Acile girip direk asansöre geçtik ordan çıkınca ileride bi oda vardı.

Acil müdahale odası olduğunu düşündüğüm yere almadılar beni kapıda öylece oturuyordum.

Napıcam? Ailesinimi aramalıyım? Yada Aysuyu? Napıcam bilmiyorum ya.