Hiding The Mafia's Baby (HIDING SERIES 03)

Chapter 10 | END

Tinanggal niya ang pagkakahawak ko sa kanya. Nakaramdam ako ng kirot dahil do'n. Talaga bang nilalayo na niya ako sa kanya?

I can still feel that the Hera I've known for so long is still living inside her. I mean, she's not yet fully trapped by revengous things. 

"Do you believe in the saying that blood is thicker than water?" I nodded.

"Then think of this little present that I'm gonna help you because you're my cousin. Mapatawad mo man ako o hinde, ang akin lang ay ayaw kong mapahamak kayo."

I was dumbfounded when she walked away. 

Wala na akong nagawa pa kundi manatil nalang muna rito. Gusto ko man siyang sundan at samahan sa laban ngunit hindi ko naman puwedeng iwan nalang dito ang anak ko.

Lumapit na ako sa kinaroroonan niya at saka siya maingat na binuhat sa aking bisig. Naupo ako sa may couch dito habang pinagmamasdan ang mala-anghel kong anak.

Upon seeing his face, Clayton suddenly flashed in my anxious mind right now while thinking the sight of him fighting with the enemies. 

Nilusob ako nang matinding kaba hanggang sa biglang nagising ang diwa ko sa sunod-sunod na malalakas  na putok ang narinig ko mula sa labas. Bigla akong nataranta dahil hindi ko alam kung ano ang una kong gagawin. 

Will everything ends here? 

I inhaled and exhaled for a couple of times as I try to ease the nervousness I am feeling right now.

Naaawa kong tinignan ang anak kong ngayon ay gising na. 

"I'm so sorry, baby if you have to experience this war but I promise you that all the sufferings will end now. Just wait for your mommy and daddy, okay? We'll fight for you."

Binalik ko sa si Clave sa kanyang crib at hinanap ang baril kong hawak ko kanina nang magkita kami ni Hera. Lumiwanag ang mukha ko nang agad itong makita sa isang tabi at kinuha ito.

Wala na ang kabang nararamdaman ko dahil napalitan na ngayon ng determinasyong humarap sa isang pagsubok kung saan ang buhay ay maaaring maging kapalit.

Sumilip ako sa maliit na bintana rito at nanlaki nang husto ang mga mata ko nang matagpuan sina Clayton kasama ang mga iba pa naming kasamahan na inaatake ang grupo ng mga lalake.

Hindi ko lubos mawari kung paano sila nakapunta rito. Kung gano'n, bakit dito kami dinala ni Hera? Talaga bang gusto niyang maging ligtas kami o gusto niyang masilayan ko kung paano nila uubusin ang clan namin? And I doubt that Clayton would let it.

Dahan-dahan kong pinihit ang door knob sa pintuan at patagong lumabas dahil hindi pwedeng may makakita sa 'kin. Buti nalang at hindi nila gamit ang baril para maging armas nila, imbes ay mga katawan nito ang ginagamit. Nakamasid lang ako sa tabi habang nagpapalitan sila ng mga suntok.

This is the first time I watched this fighting scene lively without joining them. The sight looks like I'm in a live action movie while enjoying it from afar.

Sobrang bilib din ako kay Clayton na parang hindi siya tinablan ng bala no'ng isang araw dahil mas malakas pa ata siya kay Superman ngayon. I smirked as I ready myself in joing them.

Hindi na ako nagdalawang-isip pa na para lumapit nang itututok ng Mafia Lord ng Lutone clan ang baril sa noo ni Clayton. Halos pagpawisan ako sa sobrang takot. 

I won't let that old man kill my man!

Fvck him!

Hinanda ko ang baril ko para maunahan siya sa pagputok. And before I finally pull the trigger, I made sure that it will hit on the perfect spot where he's standing.

Tila ako ang binawian ng buhay nang makitang bumagsak ang hindi ko inaasahang tataman ko.

Hera...

Bago pa tuluyang bumagsak ang mga luha ko ay sumunod pa ang isang malakas na putok ng baril kung saan bumagsak ang lalakeng dapat natamaan ko ng bala.

Clayton walked towards my direction with his blazing eyes. 

Ako na mismo ang tumakbo palapit sa kinaroroonan niya at binagsak ang sarili sa kanya. I hugged him tightly as I could. I silently prayed that this is just a nightmare and all the blood that scattered around isn't real.

"C-clayton..."

"Hush, love. It's done now."

___

Akbay ako ni Clayton habang tinitignan namin ang pangalan ng pinsan kong nakasulat sa lapida.

'Hera S. Rusel.'

I have never picture out this moment that I would visit her in the cemetery and stare at her graveyard. It's been almost a year now since she left without even bidding goodbye.

How I was so devastated that time. I can no longer sleep or take a rest while mourning with so much agony. Buti na lang at nandiyan sina manang para tulungan ako sa pag-aalaga kay Clave and here's Clayton who have been so patient in handling me.

Since that day, I always regret that I didn't tell her how thankful I am for being part of my life. She has a huge part in me that I will never forget. The laughters we shared before suddenly turned into a sorrow. 

"Matagal na kitang pinatawad, Hera. Hindi ako magsasawang magpasalamat sa lahat ng tulong mo sa 'min ng anak ko. I will always tell him stories about you and please be his guardian angel. I love you so much, cous."

Tumulo ang luha sa mga salitang binitawan ko. Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Clayton.

"I know she loves you too. And I bet, she's now peaceful wherever she is because you already forgave her."

Tanging ngiti lang ang isinukli ko.

"Let's go home now?" 

"Let's go," masaya kong tugon at kasabay no'n ang pagbagsak ng malakas na ulan.

I smiled faintly at the thought of Hera from above. Maybe the hardships she carried are now finally boosted in tears through the rain. 

Malaya ka na ngayon, Hera...

Dahil wala kaming dalang payong, sabay kaming lumusob sa ulan habang magkayakap.

This is it! We're now finally back to normal and going back to our home where our little angel is waiting for his mom and dad...

E.N.D

___

Thank you so much for reading! Kindly visit my FB @Ries Wrights for more stories!