Sayans Academy: School for Magic

CHAPTER TWENTY-SEVEN

CHAPTER 27: All-Out War

Crizten's POV

NAGPATULOY ako sa ginagawang lakad-takbo sa Eastern Forest. Lahat ng umaarang sa akin ay tumatalsik palayo dahil sa hangin na lumalabas sa Exeter ko. Ngayon ko lamang din napansin na unti-unti ng nag-iba ang kulay ng Exeter. Kung noon ay transparent ang kulay nito ay unti-unti na itong nagkukulay dilaw. Kulay na para lamang sa tribe ng mga Sayans.

Hindi naman halata na kay Vloderence 'tong armor na to.

“Hey, Crizten! You alright?!” pasigaw na tanong ni Chino sa akin habang nakikipaglaban.

Tumango ako. “Yeah, I'm alright. Anyway, can you cover me up?! I'll resurrect him here!”

Tumango man ay narinig ko ang pagsinghap nya. “Why are you so idiot? Bakit sa dinami-daming lugar ay dito mo pa naisipan na iressurect si  Charles?”

“Because his body is around this area, dumbass!” sigaw ko saka sinipa palayo ang skeleton na tumakbo palapit sa akin.

Sa loob ng utak ko ay nadinig ko ang mahinang pagtawa ng lola ni Chino. Tila ba ay pinagtatawanan dahil ako ang unang tao na tumawag 'dumbass' sa apo.

“Let's talk later.” bakas ang inis sa boses ni Chino dahilan para mapangisi ako. Ngunit mabilis din iyong nawala nung sa isang segundo ay naging abo ang mga nakapalibot sa amin.

Newborn DemonLord Candidate's pride doesn't let anyone curse him. That's a fact.

Huminga ako ng malalim saka lumuhod. Humigit ako ng skeleton na malapit sa akin saka iyon ginudgod sa lupa. As what I expect, nagkawatak watak iyon. I use that time to enchant the incantation.

Nagsimulang magbitak bitak ang lupa dahil sa hindi maipaliwanag na pagyanig ng lupa. Marahil dahil sa incantation na ginawa ko.

Hindi din nagtagal ay may lumabas na usok mula sa ilalim ng lupa. Napatalon ako palikod dahil doon.

“W–What is this? I… I felt alive,” Unti-unting may lumabas na ngiti sa labi ko matapos na madinig ang boses nya sa muling pagkakataon. My eyes are already teary when all the smoke run off.

“Charles, welcome back…” mahina kong saad ngunit sapat na para madinig iyon ni Charles.

Unlike when he was actually alive, his skin color right now is all brown. Meron ding hindi mabilang na tahi sa mukha nya.

Bakas ang pagtataka sa mukha nya nung humarap sa sya sakin. “Crizten? What on heavens happens, and I still can walk and talk in here? I've died.” tanong nya. Huminga ako ng malalim.

“Some sort happened, and I don't have a choice but to— I swear I don't want to do this too— I needed to resurrect you and help us.” saad ko.

He didn't smile nor nod on me since he doesn't have any emotions and reactions now. Ganon ang nangyayari sa lahat ng mga namatay na ngunit muling binuhay gamit ang spell of resurrection. They still can talk, move, attack or shield themselves but they will don't feel any pain and emotions.

Why?

Because they already died.

“What do you mean? What is happening? I could smell gunpowder and blood everywhere.” tanong nya.

“We are in a middle of war, Charles. And we need you and your armor to seal Darkness.” sagot ko.

Tumagilid ang ulo nya dahil sa sinabi ko. “But you are also a Demi-God, Crizten. You, yourself is enough to use my armor.” saad nya.