Onvergetelijke pijn

~ 16 ~

"Als dat ding iets mankeert zal jou het dubbele mankeren" zegt hij slaperig.

Scheve zin, maar ik bemoei niet.

Ik loop de trap af en doe de deur achter me dicht.

Ik start de motor en zie dat de benzine op is.

Klootzak, ik rij naar een tankstation en betaal €5.

Heeft die klootzak ook weer een volle tank.

Ik rij naar school toe en stop de motor voor de school.

Ik voel de ogen alweer prikken, waarom zetten ze die parkeerplaats ook naast het rokershok.

Er word weer van alles geroepen, echt schijnheilig zijn ze als me broer daar was hadden ze een voor een hun mond dicht gehouden.

Echt schooiers, het is half 8 en ze zijn al op school.

Ik loop de school binnen met een misselijk gevoel.

Sommige mensen maken je echt misselijk, bah.

Ik loop naar de conciërge en zie Youssri zitten.

Hij gaat met zijn hoofd omhoog, het moet een groet voorstellen.

Ik glimlach kort en ga dan zitten.

Als ik maar niks met hem moet doen, hij is letterlijk dubbelzijdig plakband.

"Soo dame en heer, jij 2 keer te laat en jij weer eens een te grote mond" zegt de conciërge.

"Jullie mogen samen alle tafels en stoelen in de aula schoon maken"

"Jij haalt een emmer met water en sop uit de keuken " zegt hij en wijst naar mij.

"Jij mag alle stoelen van de tafels afhalen" hij kijkt naar Youssri

"Kunnen jullie hier niet iemand voor inhuren ofzo joh skeere school" zegt Youssri en loopt boos weg.

Ik loop slowmotion naar de keuken, hier heb ik dus echt geen zin in.

"Samen" ook nog wel.

Ik loop met een volle emmer naar de tafels toe en zie dat alle stoelen er nog op staan.

Met een zucht haal ik alle stoelen van de tafels en Youssri kijkt me met een verwonderde blik aan.

Ja je ziet t goed ja, ben jou taak aan het doen sukkel.

Ik begin met poetsen en hij blijft me aan kijken.

Ik zei toch, dubbelzijdig plakband.

Oke 1 van de 25 tafels is schoon.

Serieus, als hij na deze tafel nog steeds niet mee helpt zeg ik er wat van.

"Doe je dat vaker schoonmaken?" Hoor ik achter me.

"Moet wel he" antwoord ik chagrijnig.

"Zal ik je helpen?"

"Serieus?" Zeg ik en stop met poetsen.

Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en zie hem rood worden.

Hij kijkt naar de grond.

"Sorry" zegt hij zacht en loopt naar de keuken.

Jongens, echt rare wezens.

Alleen is het niks voor hem om rood te  worden of weg te kijken, hij staat bij iedereen bekend als de stoere knappe Marokkaanse Colombiaan.

Ik check mijn mobiel en zie geen enkele spoor van Safouane.

Waar ben ik aan begonnen, echt hoofdpijn.