Lolipop ||Texting||

-2-

Merhaba!🍬

Nasılsınız?✨

✨-||10.12.2021||-✨
      
Bir Lolipopunuzu bırakırsınız artık...🍭

Oy verip yorum yaparsanız çok mutlu olurum.💜

İyi okumalar 🍭

Yatağımda mışıl mışıl uyurken diyemeyeceğim çünkü deli danalar gibi uyurum. Kafamı yatak başlığında düşmüş yastık bacaklarımın arasında kalmış şekilde deli dana yatışıyla yatarken bir anda odamda artık kusmak istediğim telefonun alarm sesi yankılandı. Hay senin gibi alarmı seveyim ben!

Telefonu aramak için elimi gelişi güzel sallarken bir anda kendimi yerde bulmuştum. Bir anda dayanamayıp bağırmaya başladım.

"AAA YETER BE!" Bağırmamla annemin odaya girmesi bir olmuştu. Ve kızması tabi ki...

"Miray ne bas bas bağırıyorsun?! Uyuyan insanlar var az saygılı ol!"

İçimden söverek yavaşça yerden kalktım. Kafam acımıştı yahu. Ayaklarımı yere süre süre dün nereye attığımı bilmediğim okul formalarımı aramaya koyuldum. Off nereye koymuştum ben şimdi?!

Nefret ettim bugünden de, hayattan da. Söylene söylene arayışım yaklaşık yarım saat sürmüştü. Şaşırdık mı?Asla!

Ben Miray Doğan, her boku yapan. Bence mükemmel slogan. Yüzümdeki Zafer sırıtması ve iç sesimle olan muhabbetimle yavaşça giyindim. Ha bir de hızlı olmamı beklemeyin. Hiç olamam valla.

Bu arada saat kaçtı ki acaba? Saatte bakmak için bir de telefonu aramam lazımdı. Ne mükemmel gün ama! Göz devirerek yatağımın orada bir de telefonu aramıştım. Bulduğumda gülümseyememiştim çünkü ekranda gördüğüm saat çığlık atmama neden olmuştu.

Ders başlayalı 15 dakika oluyordu. Gene geç kalmıştım mükemmel! Saçımı taramadan, eşyaları gelişi güzel alarak evden koştur koştur çıktım.

Yaklaşık 10-15 dakika içinde okula sağ salim varabilmiştim. Tabi bu hiç kolay olmamıştı. Mesela yanlışlıkla normalde çok sevdiğim kediye tekme atmıştım. Sayamadığım kadar aracın önüne atlamış, hepsinden küfür yemiştim ama mutluydum.

Yüzümdeki zafer sırıtmasıyla güvenlikteki abiye selam verip yanından geçtim. Adama selam verirkenki gülmemek için kendini sıkan ifadesini anlayamıyordum. Sonra arkamdan bir anda güçlü bir kahkaha sesi duyunca şok içinde arkama baktım.

Saate baktığımda dersin bitmesine 5 dakika kaldığını görünce bahçedeki banklara ilerledim. Ama leş gibi olduğunu fark edince. Kıymetli kıçımı kaldırıp danışmadan içeri girdim. İnsanlara selam verip geçtiğim sırada onlarında güvenlik kulübesindeki adam gibi tepki vermelerine şaşırmıştım. Hepsi kafayı yemişti sanırım. Ben çok normal bir sabaha gözlerimi açmıştım çünkü!..

Kolumdaki pembe kayışlı saatten saate baktığımda hala daha 2 dakika olduğunu görmüştüm. Bunun bilinciyle lavaboya doğru adımladım. Lavabonun kapısını açtığımda okulda en sevdiğim kızla karşılaştım(!) En sevdiğim ama lütfen (!)

Ay sabah sabah bunu da çekemezdim ki ben şimdi. Elindeki kırpık kıvırcısıyla aynadan bana baktığında artık beni görmüş bulunmaktaydı. Aman ne harika!

Ona gözlerimi devirip içeri girdim. Gözlerimi yavaşça aynaya çevirdiğimde gördüğüm görüntüyle çığlık atmamak için kendimi tuttum. Hemen boş olan bir kabine kendimi attım. Kapıyı kilitleyip klozet kapağını kapattım ve üstüne oturdum. Cebimdeki telefonu yavaşça çıkardım. Allah'ım nolur o görüntü olmamış olsun. Lütfen, lütfen, lütfen!

İçimden dua etmeye devam ederken. Telefonun kilit ekranını açıp kameraya doğru parmağımı oynattım. Tek gözümü kapatarak yavaşça kameraya baktım. Hayır ya! Bu olmamalıydı!

Saçlarım birbirine girmiş. Dün gece can sıkıntısından yaptığım makyaj dağılmış, öcü gibi duruyordum. Ben bile kendimden korkup ekranı kapatmıştım. İnsanlar sadece gülmüştü Allah'tan. Bir kişi hariç. Sabah bizimle aynı apartmanda oturan küçük Miran beni görünce korkup ağlamaya başlamıştı. Nedenini anlamamıştım ama şimdi anlıyordum. Çocuğa bari bir şeker falan alayımda gönlü olsun. Yazık lan çocuğa.

Çantamdan bulduğum ıslak mendille binbir uğraşla makyajı silmiştim. Son kere kameradan kendime baktığımda daha iyi göründüğüne kanaat getirip lavabodan çıktım. Koridorda sınıfa doğru ilerlerken ne kadar sessiz olduğunu görünce bir şaşırmadım desem yalan olurdu.

Ee daha teneffüstü. Niye kimse yoktu ki? Saatime tekrar baktığımda ders başlayalı 5 dakika olduğunu gördüm. Hay Allah beni bildiği gibi yapsın! Daha ne kadar geç kalabilir bir insan?!

Bizim sınıfın olduğu koridora girdiğimde bütün kapıların kapalı olduğunu gördüm. Tek biri hariç. Sayısal sınıfındaki matematik hocası yine geç kalmış olmalı ki, onlar boş boş kapıları açık oturuyorlardı. Sınıfa bakarak geçtiğimde bu ara çok sık göz göze geldiğim o çocukla, göz göze geldim.

Kahve tutamları alnına fütursuzca dökülürken, güneş ışığının gözlerine vurmasıyla uzaktan bile belli olan yeşil rengi gözleri ışıl ışıl parlıyordu. Buğday teni ve beyaz dişlerine uzun uzun bakarken bu bakışmayı bölen şey çocuğun kalkıp yanıma doğru adımlamasıydı.

Normalde koşturarak kaçmam gerekirken ayaklarım yere çivilenmiş gibi hiçbir yere kıpırdayamıyordum. Çocuğun bana doğru attığı her adımda nedense heyecan basmaya ve avuç içlerinin terlediğini hissetmeye başladım.

Yanıma geçip tam karşımda dururken ukala gülümsemesini görmemek imkansızdı. İnce sarı, turunca arası giden kaşlarımı çattım ve konuşmasını beklemeye koyuldum.

Konuşmasını beklerken konuşmayışı ne daha çok gülmesi sinirime dokunmaya başlamıştı. Eğer biraz daha bu şekilde sırıtırsa yumruğunu yüzüne geçirmekten çekinmezdim. Bir süre daha bu şekilde durunca dayanamadım ve kendi dilimden, yani yüzüne yumruğumu geçirmiş olabilirim.

Bana şaşkın şaşkın bakmasına bu sefer ben gülerek karşılık vermiştim. Hiçbir şey olmamış gibi topuklarımın üstünde dönüp sınıfa girdim. Hocanın geç kalmayla ilgili azarlamalarını görmezden gelerek okulda yapmaya bayıldığım aktiviteyi yaptım. Tabi ki de uyumak.

Göz kapaklarım yavaş yavaş ağırlaşırken son duyduğum şey okulun zil sesiydi...

🍭✨🍭✨🍭✨🍭✨🍭✨🍭✨🍭✨🍭

Eveeeett bir bölümün daha sonuna geldik. Umarım beğenmişsinizdir. Papatya'mda aksiyonsuz bir an yok burayı güldüreyim bari dedim. İnşallah başarılı oluyorumdur...💜

Bölüm nasıldı?

Uykucu Miray?

Bay Lolipop?

Yeşil gözlü gıcık çocuk?(Miray'ın deyimiyle...😂)

Diğer bölümlerde görüşmek üzere!✨

Sizleri seviyorum, lolipoplarım!🍭

Sevgi ve kitapla kalın!💜