KIVIRCIK | Tamamlandı

42. BÖLÜM

Onu seviyordum.

Yaşadıkları kötü şeylerdi.

Yaşadıklarımız kötü şeylerdi.

Onun da en başından dediği gibi, beraber dirilecektik.

Geri döndüğümde neler olacaktı emin değildim. Hayatı akışına bırakmak güzeldi. Daha fazla da uğraşmaya gerek yoktu. Ben çabalayacağım kadar çabalamıştım zaten.

Annem mavi gözlerini araladı.

Güzel kadındı. Altın sarısı saçları, güneş altında parlıyordu. Kafasını kaldırdığında etrafı süzmeye başladı. Ve beni görünce durdu.

İşte şimdi başlıyordu.

"Anne, iyi misin?"

Annemin gözleri doldu. Elini ağzına götürdü. "Kızım, sen..."

"Her şeyi anlatacağım anne. Lütfen sadece telaş yapma."

Telaş yapmamak mı? Aferin Ceylan. Çok normal bir şeymiş gibi davranıyorsun bir de.

Halam lafımı devraldı.

"Sena, sana her şeyi anlatacağız canım. Evet Ceylan yaşıyor. Lütfen derin bir nefes al ve kendine gel."

Yanda ki sürahiden anneme su koydu ve uzattı.

Annem suyu içtikten sonra bütün olayları anlatmaya başladı.

•••

"Hâlâ inanamıyorum. Sen yaşıyorsun yani. Ağabeylerin kahroldu. Peki başka bilenler var mı, bunu?"

Diye sordu annem. Ben de kafamla onu onaylayıp konuşmaya başladım.

"Evet. Babam ve Ege biliyor. Şey bir de..."

Annem kaşlarını 'başka kim' dercesine kaldırdı.

"Kara..."

Annem kimden bahsettiğimi anlamaya çalışıyormuş gibi düşündü. Sonra aklına gelmiş olacak ki gözlerini büyütüp kafasını salladı. Daha sonra da buruk bir tebessüm sundu bana.

Şu an birbirimize sarılmış durumdaydık. Ben onun göğsüne sinmiştim.

Sıkı sıkı sarılabilmek güzel bir şeydi. (Benim annem sarılmaktan nefret ediyor kıskanwak )

"Peki ne zaman açıklayacaksınız ağabeyinlere, hepsi yıkıldı. Onları böyle görmeye dayanamıyorum."

"Birkaç gün sonra anne. Birkaç gün sonra her şeyi açıklayacağız."

"Tamam kızım. Seni çok özlediler. Onları daha fazla bekletme."

Annem derin bir iç çekti. Nefesini dışarı verdikten sonra konuşmaya başladı. "Keşke bana da söyleseydin Aslı kızımın yaşadığını."

Halam burnunu kıvırdı. Kafasını sağa çevirdi.

"Senin bünyen zayıf canım. Kaldıramazdın ki."

Hani şu televizyonlarda falan olan görümce kavgası mı, oluyordu şu an? Üzgünüm ama hiç arada kalamam.

Annemin yanından kalkıp konuşmaya başladım.

"Benim yapacak işlerim varrr."

Hızla orada kaçtım. Arkamdan hâlâ mırıldanmalarını duyuyordum. Ama ikisinin de birbirini sevdiğine adım kadar emindim.

5 gün sonra.

Fazla telaşlıydım. Beni istemeyebilirlerdi. Öylece bir anda karşılarına çıkmayacaktım zaten. Babam büyük görevi üstlenip, onlara biz oraya gitmeden her şeyi açıklayacaktı.