ΥΒΡΙΣ

Ο πυρετός του έρωτα

Τέλος έτριψε στα στήθη της έλαιο λεμονιού, μια στάλα μόνο. 

Η καρδιά της παλλόταν τόσο γρήγορα που ένιωσε πως θα πέσει κάτω.

Κοιταξε τέλος απο το παράθυρο της την κλειστή μεταλλική εξώπορτα της αυλής και ακουσε τον μεταλλικό χτύπο του ρολογιού απο την κάτω σάλα να της υπενθυμίζει πως ο χρόνος κυλά ακόμη.

Μα σαν είδε το είδωλο της απρόσμενα  να ξεπροβάλλει στον καθρέπτη του δώματιου της , ένα είδωλο στολισμένο για εραστή, έκλεισε και πάλι τα μάτια της και έκανε νοερά ένα βήμα πιο μακριά απο το χείλος του γκρεμού. 

"τι κάνω?" 

"τι πάω  να κάνω?"

Έβγαλε πρώτα τα σκουλαρίκια. Κατέβασε τα μαλλιά της. Έβγαλε το φόρεμα . 

Και κάθησε στην άκρη του κρεβατιού της ακούγοντας τον μεταλλικό χτύπο του ρολογιού να πέφτει κάθε μια ώρα σαν πέλεκυς πάνω της.

"Αμαράντα πες τον κύριο σου πως είμαι αδιάθετη και δεν θα τον υποδεχτώ. Φρόντισε να έχει οτι  χρειαστεί με τον Ματίας. Φρόντισε και το δείπνο για εκείνον να είναι έτοιμο"

Η Αμαράντα κοιταξε φευγαλέα το όμορφο φόρεμα που ήταν πεσμένο καταγής του δωματίου.

"Ούτε στο δείπνο η κυρία θα κατέβει?"

"Ούτε στον δείπνο"

Έμεινε να την κοιτά στα μάτια, αλλά δεν μίλησε

Η Άννα πήγε και σφάλισε τα παραθυρόφυλλα . Κι έτσι τώρα δεν μπορούσε να δει την κλειστη μεταλλική πόρτα της αυλής.

........

Ο Άιντεν με μεγάλες δρασκελιές γεφύρωσε την απόσταση που τον χώριζε απο το παιδί του. Τον πήρε απο τα χέρια της Αμαράντα και τον κοιταξε με λατρεια. 

"Κοιτα πως μεγάλωσε ο γιος μου, κοιτα έναν δυνατό άντρα" τον αγκαλιασε και τον φίλησε με προσοχη. "Πως γίνεται μονάκριβε μου να έχεις μεγαλώσει μέσα σε τόσες λίγες μέρες?" τον κοιταξε με αγάπη και περηφάνεια. 

Ο μικρός άνοιξε τα μάτια του και κοιταξε το πατέρα του. Άπλωσε το μικρό χέρι του και άγγιξε τα γένια του πατέρα του κάνοντας τον Άιντεν να χαμογελάσει για πρώτη φορά μετά απο πολλές μέρες .Επειτα ανακάλυψε  την χρυσή αλυσίδα που είχε περασμένη στο λαιμό του  και την κράτησε σφιχτά και δεν την άφηνε για ώρα.

"Που είναι?" είπε τέλος ο Άιντεν στην Αμαράντα καθώς το βλέμμα του περιπλανήθηκε στις ακίνητες γωνιές του σπιτιού χωρίς να δει την Άννα.