O 2 kelime benim tüm hayatımı değiştirdi. Okadar mutluydum ki ne yapacağımı ne soyleyebilecegimi dusunemiyordum. En son "ben de" yazdım. Galiba emin değildim ama çıkmaya başlamıştık. Okulda hep beraberdik. Oturup hep muhabbet ediyorduk. 10 martta okuldan kaçtık. Bununla sinemaya gittik. Hic unutmam bu korku filmlerini sevmezdi. Recep ivedik 4 e girmiştik. Bunun ne kadar mantıklı olduğunu o da bilmiyordu ben de ama hayatımda hic okadar içten gulmedim. Ve ilk sinemada sarıldık. Onun bana dokunuşu ile huzur buluyordum. Kendimi güvende hissediyordum. Bu nasıl bi duygudur diye dusunup dururdum hep. Ama anlatılamayacak kadar güzel. Her öğle arası beraberdik, çoğu teneffüs beraberdik. Onunla olmayan her gün bi dolu özlem birikirdi. Çoğu zaman güzeldi. Tabi arada kavga ettik ama hiç ayrilmadik. Ben ayrılamazdım ki zaten. Onu kaybetmeye dayanamazdım. Ben onunla aşk nedir onu öğreniyordum. Aşkın güzelliklerini keşfediyordum. Huzurun mutluluğun adını ezberliyordum çok kere. Senleyken herşey bambaşkadır derdim hep. Bunlara rağmen içimde hep bir kuşku vardı. Bana soğuk davrandığında beni sevmediğini düşünürdüm. Benden bıktığını sıkıldığını düşünürdüm. Çoğu zaman alttan alirdim. Onun mutlu olması için herşeyi yapardım.
