~Camp With The Popular Boy~

Hoofdstuk 35 (The End)

''Joslynn?''
''Ja?''
''Kan ik je alsjeblieft even apart buiten spreken?''
''Tuurlijk alles voor jou.''
We lopen samen naar buiten. Ik pak stiekem mijn telefoon en druk op recorden.
''Nou Aiden lief wat wilde je met mij bespreken?''
''Waarom zoenden je me, terwijl je wist dat ik Hayley leuk vond. Hoe heb je überhaupt haar stem kunnen laten afspelen in mijn oor. Want ik weet zeker dat jij niet hoi Aiden in mijn oor zei.''
''Nou heel simpel lieverd. Ik heb Hayley haar stem opgenomen en laten afspelen in jou oor. Ik wist dat je mij nooit zou zoenen en haar wel. Ze heeft het gelukkig gezien en laat je nu met rust. Aiden je bent van mij, je moet van mij houden en niet van Hayley.''
''Joshlynn zet het nou eens uit je hoofd. Ik hou van niemand anders dan Hayley. Het gaat je nooit lukken om ons uit elkaar te houden.''
''Let maar eens op.''
''Ik weet alles al Joshlynn. Serieus je gaat je vader bellen.''
''Zoals ik net al zei, je bent van mij.''
''Zolang jij dat denkt is er iets niet goed in je hoofd. Ik hou van Hayley,'' en met dat gezegd te hebben loop ik weg.
Ik pak mijn telefoon en druk op het knopje zodat het recorden stopt. Ik hoop dat alles goed gaat komen met Hayley en mij.

POV Hayley

Hier zit ik dan, alleen. Ik ben eindelijk gestopt met huilen. Op dit moment weet ik niet wat ik moet doen. Het liefst wil ik gewoon onzichtbaar, niemand die me kan zien, gewoon rust. Terwijl ik nog in mijn gedachten zit gaat mijn telefoon af. Ik kijk en zie dat mijn moeder belt, snel neem ik op.
"Hallo?"
"Lieverd."
"Hoi mam."
"Gaat alles wel goed lieverd? Je klinkt niet zo goed."
"Ja ja mam."
"Weet je het zeker."
Ik breek weer in tranen uit.
"Nee alles gaat helemaal niet goed. Ik dacht dat dit de perfecte vakantie zou worden, maar alles is helemaal verpest. Ik vind iemand super leuk en ik dacht hij mij ook. Nou nee dus."
"Ah lieverd. Ik wou dat ik je nu een dikke knuffel kon geven."
"Ik ook."
"Alles gaat helemaal goed komen."
"Ik hoop het."
Mijn moeder blijft me gerust stellen totdat ik weer uitgehuild ben.
"Maar waarom bel je eigenlijk als ik vragen mag?"
"Ow ja helemaal vergeten. Je weet dat je vader en ik je deze vakantie heel weinig hebben gebeld toch?"
"Ja. Dat viel me ook al op ja."
"Nou dat komt omdat ik in het ziekenhuis heb gelegen."
"Je hebt wat!?"
"Ja uhm blijkbaar ben ik dus zwanger."
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn moeder is zwanger! Het verbaast me van de ene kant wel en de andere kant niet. Van de ene kant is ze nog op leeftijd om een kind te krijgen, dit omdat ze mij al op haar 18de had gekregen. Gelukkig hielpen mijn opa en oma mijn moeder toen heel erg en mijn vader is nooit bij haar weggegaan. Maar van de andere kant is het een beetje raar, ze vertelde mij altijd dat ze geen kinderen meer kon krijgen en dat ik dus haar enige kind zou zijn, ik was een soort van wonder, nou nu blijkbaar niet meer.
"Uhm mam. Je had tegen mij gezegd dat je geen kinderen meer kon krijgen, nou eigenlijk dat je helemaal geen kinderen kon krijgen. "
"Dat klopt. Daarom vond ik het ook raar toen ik het te horen kreeg. Ik lag in het ziekenhuis zodat ze mij in de gate konden houden."
''Ik ben blij dat alles goed met je gaat. Ik ben echt heel blij voor jou en pap.''
''Dankje lieverd.''
Mijn moeder en ik praten nog even verder totdat ze helaas moet ophangen. Ik ben blij dat mijn moeder mij even op anderen gedachten kon krijgen, maar nu denk ik er helaas weer aan.

Mijn gedachtes worden onderbroken door geklop op de deur. Met tegenzin sta ik op en loop ik naar de deur toe. Als ik open doe zie ik, precies wat ik al dacht, Liz en Amy staan. Ik zeg niks en staar naar mijn voeten.
"Hey Hails."
Ik kijk op.
"Wil je alsjeblieft tegen ons praten," zegt Amy.
Ik zeg niks maar maak het gebaar dat ze binnen kunnen komen. Ze lopen snel naar binnen en ik doe de deur dicht. We lopen naar het woonkamertje en gaan daar met zijn drieën op de bank zitten.
"Hails praat met ons, we kunnen je helpen."
"Hoe graag ik ook wil praten Liz. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen."
"Wil je dan alsjeblieft beginnen met uitleggen wat er gebeurd is?" vraagt Amy.
Ik leg uit wat er gebeurd is, maar natuurlijk terwijl ik dat doe, rollen er weer tranen over mijn wangen.
"Dan te bedenken dat ik dacht dat Aiden mij echt leuk vind."
"Hails Aiden vind je ook super leuk," zegt Liz.
"Dan heeft hij een geweldige manier om het te laten zien."
"Hails ik denk dat het allemaal een misverstand is."
"Amy het is toch overduidelijk. Hij post een foto op insta van ons, die word verwijderd. Daarna opeens een foto van hun twee erop, zoenend. Dan gaat hij mij ook nog eens wijsmaken dat dit allemaal niet waar is en dat hij het nooit heeft gedaan. Ga nu niet zeggen dat hij zijn manager heeft geappt want misschien wist hij hiervan en was het deel van zijn plan. Weet je wat het ergste ervan is, dat hij heeft gelogen. Als hij haar leuk vind prima, maar liegen tegen mij erover."
"Hails luister. Ik denk dat honderd procent zeker dat het app gesprek van Aiden en zijn manger echt is en niet gepland zoals jij het denkt," zegt Liz.
"Dat kan wel zo zijn maar nog heb ik dat gevoel. Het gevoel dat hij tegen mij gelogen heeft, over alles. Was onze vriendschap wel echt. Hij heeft niet eens verteld dat hij beroemd is dus hoe moet ik hem nu nog vertrouwen.
"Dat snappen we ook Hails. Jou gedachtes zijn compleet terecht in deze situatie, maar wil je zijn kant van het verhaal ook niet horen?"
"Op dit moment totaal niet nee. Ik heb het idee dat alles wat nog uit zijn mond gaat komen een grote leugen is. Daar heb ik geen zin in."
"Hails je weet dat we nog twee dagen hier zijn hè. Wil je hem echt niet meer spreken? vraagt Amy aan mij voor verduidelijking.
"Ik denk het. Maar vanaf dit moment blijf ik de laatste twee dagen hier slapen. Ik moet alles even op een rijtje krijgen."
"Is goed Hails. Als we iets voor je kunnen doen moet je het zeggen we zijn er altijd voor je."
"Dat weet ik bedankt meiden."
Niet veel later belanden we in een groepsknuffel en als snel stop ik gelukkig weer met huilen.