PSİKOZLAR 2

6. Bölüm ●KANATLARINI YAK●

Gökyüzüne doğru kafamı kaldırıp derin bir nefes daha aldım. Gerçekten huzura ihtiyacım vardı. Geceleri tek başıma kaldığımda sadece ben ve düşüncelerim oluyorduk. Kimse yanımda olmuyordu ve kimsenin varlığını hissedemiyordum. İhtiyacım olan sevgi bazen beni bıktırıyordu. Bir insana uzun süre bağlı kalamıyordum ama o insana ihtiyaç duyuyordum. Bazen fazla sıkıntıya gelemediğim için böyle birisi olduğumu düşünüyordum. Sürekli hata yapan ama hatasını anlayınca elinden bir şey gelmezse kahrolan birisiydim. O hatayı telafi etmek ve birilerini iyi hissettirmek için uğraşmayı seviyordum. Etrafımda pek gerçek arkadaşım olmamıştı ve bu sene kurduğum arkadaşlıklar gerçekten uzun zaman sonra ilaç gibi gelmişti. Yanında rahat hissedebildiğin, bir şey yapmaktan çekinmediğin insanların olması güzel bir şeydi. Görkem benim aksime hep arkadaş ortamında büyümüştü. O yüzden çok haylaz birisi olup çıkmıştı. Ben öyle değildim. Ben her zaman sessizliği ve yalnızlığı seven, sayılı derecede arkadaşa sahip olan birisi olmuştum. Beni gören herkes ne olduğumu direkt anlıyordu. Sessiz, sakin, eğlenceli, güler yüzlü birisi olduğumu belli ediyordum. Bu ne kadar hoşuma gitmese de kendim olduğum için mutluydum ve gururluydum.

Beni bu halimle kabul edip, yanımda fırsatçılık yapmayan arkadaşlarım olduğu içinde kafam rahattı. Kızlarla bugüne kadar bir kavgamız olmamıştı. Bir gün dağılırsak diye çok korkuyordum. Bunun olası ihtimali olması bile üzücüydü. Onlara bağlanmıştım ve cidden en yakın arkadaşlarım olmuşlardı. Birbirimize geçmişimizi hiç anlatmamıştık. Bilmek istiyorduk içten içe ama bunlar bizi yaralayacak şeylerdi, biliyordum... Bu konu aklıma çok takılıyordu. En çok Asu'nun geçmişini merak ediyordum. Duygularını pek belli etmiyordu. Aslında aramızda en duygularını belli etmeyen Asena diyordum ama o değildi. Asu'ydu. Asu her zaman hayatı mükemmel gidiyormuş gibi davranıyordu ama ne yaşadığını bilmiyordum. Kumsal ve ben duygusaldık ve kötü bir şey olduğunda direkt yıkılan ve üzülen biz oluyorduk. En azından bunu yaşadığını belli eden taraf bizdik. Kumsal'ın tek farkı duygularını ve içinde yaşadıklarını biz zorlamazsak anlatmamasıydı. İçinde yaşayıp bitirmeye alışmıştı. Asena duygularını yaşasa bile belli etmiyordu ama biz bunun farkına varabiliyorduk. En azından ben artık anlıyordum. Üzüldüğünde ya da sevindiğinde gösterebiliyordu. Fakat Asu hiç öyle olmamıştı. Çok değişik birisiydi. Bize hiç ne yaşadığını anlatmamıştı. Birbirimiz hakkında tek tük şeyler biliyorduk. Zamanla belki öğrenirdik.

Gözüm karşıdan gelen Uzay ve bir kıza takılınca şaşkınlıkla onlara baktım. Uzay kızın elini tutuyordu ve gülerek birlikte yürüyorlardı. Sevgilisi mi vardı? Şaşkınlıkla ikisine bakmaya devam ederken Uzay beni fark etmişti. Kızın elini bırakırken "Alesya?" dedi kaşlarını kaldırıp şaşkınlıkla. Yanındaki kızı süzdüğümde, Esmer, uzun boylu, güzel fiziğe sahip bir kız olduğunu fark ettim. Tek kaşımı kaldırıp "Uzay?" dedim. "Yine karşılaştık. Gecenin bu saatinde hem de." dedi gülerek. Yüzüme sahte bir gülümseme takınıp "Evet öyle oldu. Nasıl gidiyor? " dedim. Yanındaki kız huysuzca "Bu kim? Tanıştırmayacak mısın? " dedi. Uzay kaşlarını çatıp kıza bakarken "Seni ilgilendirmez." dediğinde şaşırmıştım. Bu da neydi şimdi? Kız üzgünce Uzay'a baktıktan sonra kaşlarını çatarak bana kötü bir bakış atmıştı. Uzay "Gecenin bu saatinde, bu halde ne yapıyorsun sen?" dedi merakla. "Dolaşıyordum sadece." dedim düz ifademi korurken. Daha sonra "Neyse ben seni ve sevgilini tutmayayım daha fazla. İyi akşamlar." deyip gidecekken Uzay durdurdu. "Sevgilim değil ve o da şimdi gidiyordu." dedi kıza kaşlarını çatmış bir şekilde bakarken. Kız şaşkınlıkla Uzay'a bakıp "Hani bu akşam benimle takılacaktın? Söz vermiştin." dedi kız kırgınlıkla. Uzay "Şimdi de gitmeni söylüyorum. Kaybol." dediğinde kaşlarımı çatarak ona baktım. Bu tavırları da neydi böyle? Uzay'ın böyle birisi olacağını hiç düşünmezdim. Kız ağlamaya başlarken "Sakın bir daha beni arayayım deme! " dedi ve koşarak yanımızdan uzaklaştı. Uzay bana dönerken yüzünde samimi bir gülümseme oluştu, kıza attığı gülüşün aksine. "Neden ona böyle davrandın? Sonuçta o da bir insan ve duyguları var!" dedim kızarak.