Midden in de nacht werd Sarah wakker. Nou ja, ze dácht dat het midden in de nacht was, maar haar wekker gaf half zeven aan. Ze hoorde harde donder en de hele tent lichtte op bij iedere bliksem. Dat was heel vaak. 'Wow' dacht Sarah. Ze had weleens onweer meegemaakt, maar nog nooit zó heftig. Sarah hoorde haar ouders angstig praten. Op de camping gilden mensen, want het werd steeds heftiger. De bliksem was heel dichtbij. Als je donder hoorde was er al een flits achteraan voor je 'pap' kon zeggen. Sarah rilde. Toen het nóg heftiger werd ging Sarah bij haar ouders liggen. Die waren ook bang, maar lieten het niet merken. Ze hoorden hout kraken; de bliksem had een boom getroffen. Gelukkig viel die in de rivier, dus er kwam geen brand. Ineens was alles héél fel verlicht. Zó fel dat het echt niet voor te stellen was. 'Aaaaaahhhhhhh!' Mensen gilden. Toen was alles over. Het was pikdonker en je hoorde niks, behalve de verbaasde kreetjes van wat kampeerders. Even dacht Sarah: 'Nu kan ik weer verder slapen.' maar snel daarna bedacht ze zich. Het was toch al ochtend? Hoe kan het dan dat het donker is? Ze hoorde haar ouders zenuwachtig praten: 'Onze wekkers kunnen toch niet allebei verkeerd staan?' vroeg haar moeder. 'Nee, maar dacht je dan dat de zo'n uit was?' antwoordde haar vader. Toen het een tijdje later nog niet licht was drong het tot Sarah door. De zo'n was uit; op, gewoon kapot. Ze begon het benauwd te krijgen en hoorde dat haar ouders ook moeilijk adem konden halen. Toen landde er een vliegtuig.
YOU ARE READING
Toen de zon uitging...
Short StoryDit is mijn eerste verhaal. Hij begint helemaal niet spannend, maar vanaf het vierde hoofdstuk is dat écht anders. Zeg het alsjeblieft als je spelfouten ziet, of je de manier van schrijven niet fijn vindt. Veel leesplezier!
