Kana Susamış İhtiras Çığlıkları

5. Bölüm: "Yemin"

Merhabalar!!

Anlam veremediğim bu olaylar, benim derin, dipsiz bir çukurun içindeymişim gibi hissetmeme neden oluyordu. Bunun bir kâbus olmasını istiyordum, uyanmak istiyordum ama bu bir kâbus değildi. Ne kadar çabalarsam çabalayayım, uyanamazdım. Evet, bu bir kâbustu ama bu kâbusumda uyanamazdım. Bu kâbusta canım yanacaktı, ölmek isteyecektim, ölümümü binlerce defa görebilecektim ama uyanamayacaktım.

Bu zihinler aleminden bir kâbus değildi. Bu tatlı bir rüya değildi, uyandığımda tekrardan uyumak ve görmek isteyebileceğim türden. Bu, uyanmak istediğim ama bunun imkânsız olduğunu bildiğim bir kâbustu. Eskiden kâbus gördüğümde bunu hâlâ kâbusun içindeyken, "Bu bir kâbus, uyanacaksın. Gerçek değil," diyerek kendimi uyanacağıma dair inandırıyordum. Ve evet, uyanıyordum. 

Güzel bir rüya gördüğümdeyse, "Bu bir rüya, kendini kaptırma," diyerek rüyalarımda bile mutlu olmama izin vermiyordum, vermiyordu. Oğlanın beni bileğimden tutarak sürüklediğini, üzerimdeki rahatsız edici elbisenin bir askısının düştüğünü ve ağladığımı unutmuş bir şekilde bunları düşünüyordum. 

Göz kapaklarım ağırlaşıyordu, ağır ağır kapanıp, açılıyorlardı. Korkuyordum. Bu oğlanın, Manas'ın beni nereye götüreceğini düşünüyordum, korkuyordum. Kalp atışlarım korkuyla hızlanıyordu ve yüzüm yanmaya başlıyordu. Arkamızdan biri, "Manas!" Diye bağırıyordu ama yine umursamadan beni sürüklemeye devam ediyordu. 

Bahçeden çıktığımızda, kendi eksenimin etrafında binlerce tur atmış gibiydim. Midem bulanıyordu, başım ağrıyordu ve gözlerim bir daha açılmamak üzere kapanacakmış gibi hissediyordum. Gözlerim tamamen kapandığında ve açamayacak kadar yorgun düştüğümde, oğlan beni sürüklemeye devam ediyordu. 

***

Kapkaranlık bir oda. Ellerimi kaldırsam sadece kapalı olsa dahi perdeden sızan gün ışığının aydınlattığı, buna rağmen ellerimi göremeyeceğim kadar kapkaranlık olan bir odadaydım. Üzerimde bir yorgan, altında ölü bedenim. Saçlarım yüzüme düşmüş, bir saç teli kulağımın içine girmişti ve kulağımı kaşındırtıyordu. Ellerim, yorganın altındaydı ve kaldırmak istemiyordum. yorgan göğsümün üzerine kadar çekilmişti ve ben yatakta dümdüz bir şekilde duruyordum. 

Ne ara buraya gelmiştim, bilmiyordum ama bunu kendime sormak istemiyordum. Buraya nasıl geldiğimi, ne zaman geldiğimi, başımdan neler geçtiğini ve buranın neresi olduğunu sormak istemiyordum, kendime veya bir başkasına. Çünkü alacağım, alabileceğim tüm cevaplardan korkuyordum. Nasıl bir günah işlemiştim bunları yaşıyordum, düşünmeye çalışıyordum. Saniyeler bir ömür gibi yavaş yavaş geçiyordu ve zihnimde binlerce üşünce olabildiğince hızlı bir şekilde geçip, gidiyor, kayboluyordu. 

Bir düşünceyi, sadece bir düşünceyi ellerimin arasında tutmak ve nasıl bir günah işlemiş olabileceğimi düşünmeye çalışıyordum. Düşünüyordum. "Acaba," diyordum. Annemi üzmüştüm, kardeşlerime kötü davranmıştım, arkadaşlarımdan nefret etmiştim... Onlarda benden nefret etmişti. Bir deli gibi davranmıştım, tüm ailem, herkes benden nefret etmişti. Annemin ve babamın istediği gibi bir insan olamamıştım. 

Onları asla memnun edebilecek bir kız, bir yeğen, bir arkadaş olmamıştım. Ben bile kendimden nefret ediyorken, ben bile kendimden memnun değilken bir başkası, annem veya babam, kuzenlerim, dayılarım, amcalarım, arkadaşlarım, tüm akrabalarım ve diğer çevremdeki kişiler... Onlar benden asla memnun olamazdı. Birilerinin beni gerçekten sevmesi için ilk önce benim kendimi sevmem gerekiyordu.

Bu durumda, eğer gerçekten benim kendimi sevmediğim sürece kimse beni gerçekten sevmeyecektiyse... Bir ömür boyu sevgisiz yaşayacaktım. Sevgiden mahrum yaşayacaktım. Deniyordum, kendimi sevmeyi gerçekten de deniyordum ama olmuyordu. Kendime gülümsediğim zaman, yaşadığım her şey gözlerimin önüne geliyordu ve gülümsememi birkaç damla gözyaşı söndürüyordu. Benim gülümsemem bir yangındı. Ne zaman iyi hissetsem, yangınım başlıyordu. Sonra hatıralar zihnimde canlanıyordu ve yangınım sönüyordu.