Çay var içersen? Ben var seversen? // Yarı Texting

1.6

Uykum var eyy dostlar 😥
Uyuya kalmadan bölümü yazamm
Ee buyrun bölümeee

Yağmur'dan;

Soğuk suyla yüzümü bilmem kaçıncı kez yıkadım. Dün gece gram uyumamıştım. Beynimde binlerce düşünce vardı.

Sabah'a yakın kendimi fazla kastığımı fark ettim. Bugünle beraber 2 gündür okula gitmiyordum.

Kendimi üzdüğüm yetmezmiş gibi arkadaşlarımı ve ailemide üzüyordum.

Bu yüzden toplarlanma kararı aldım.

Artık ne olucaksa olsundu. Ben bunca Zaman Deniz'i beklemiş onun için çabalamıştım. Şu an ona olan tüm duygularımı biliyordu.

Tüm şansları denemiştim beni sevsin diye ama olmadıysa olmadı. Dünya battı bende altında kalmadım.

Tamam, canım çok yanıyor. Ama elden ne gelir. Beni sev diye ağlayamazdım.

Yarın okulda karşısına geçeceğim ve her şeyi anlatacağım.

Arkadaş felan olmak istemiyordum onunla. Uzaktan sevmeye devam ederdim ama yanımdayken hep umudum olurdu.

Umut şimdiye kadar tek dayanağımken bu dakikdan sonra en büyük düşmanımdı.

Duygu değişinlerim ne kadar tuhaf olsada. Böyleydi.  Yıkılırdım, geri toparlanırdım.

Kimsenin beni toparlamasına gerek yoktu.

Aynada kendi kendime baktığımı fark edinde başımı iki yana salladım.

Düşüncelerim dağılsın diye hızla giyindim. Aslında odamdan çıkıp kahvaltı yapmam gerekti ama.

Anneme herşeyi anlatmam gerekti. Ve sanırım buna hiç gücüm yoktu.

Çiğdem ve Pelin bir iki saatte buraya gelirlerdi. Onlarla beraber aşağı inerdim. Annem onlar varken beni sıkıştıramazdı.

Kendi düşüncemi kendi kendime onaylayıp masanın üzerinden yarım kalan kitabımı aldım.

Kalbime adını kazımış olan adamın düşüncelerime girmemesi için kendimi oyalamalıydım.

Kaldığım yeri açarken yatağıma rahatça yattım.

^^^

Deniz'den;

Yaklaşık 100. Kez saçlarımı düzelterek anneme döndüm. Üzerini giymiş hazır bir şekilde beni bekliyordu.

Evet, Yağmur'un evine gidiyorduk.

Haddinden fazla olan heycanım bize hiç  yardım etmiyordu tabi.

" Deniz görücüye mi çıkıyorsun oğlum? Hadi gidelim saat geç olucak bak "

Onu sessizce onaylarken ayakkabılarımı giydim. İkimiz evden çıkıp yürümeye başladık.

" Kızın kalbini kırıcak bir şey yapma. Dün dediklerin beni her ne kadar etkilesede boşa ümit verme kıza "

Annemi başımla onayladım. Bunu dünden beri trilyon kez demişti.

Annem yetmezmiş gibi Cem ve Ata bile beni uyarmıştı.

Benim için 5 saat insanlık için 10 dakika süren zaman diliminden sonra Annem bir kapıda durdu.

Derin nefesler alıp kendimi sakinleştirmeye çabalıyordum.

Sanki ilkokula başlayan çocuklar gibi heyecanlıydım.

" Deniz! "

" Enişteecik "