Ayos lang yan!

Asar

Most of the time, maririnig mo akong sinasabi ang

"Nakakairita!"
"Najijirits ako."
"Naiirita ako!"
"Kairita!"

And many more. Naging habit ko na siya actually, konting bagay lang na hindi umayon sa plano ko, agad-agad akong naasar. Why? I don't know.

This week, exam week namin at araw-araw akong napapakanta ng "Lately, Ive been, Ive been losing sleep.", ngayon ko talaga nasasabing ang gagaling ng mga doctor para makasurvive ng ganito kalayo at katagal.

Anong connect nito?

Well today, may isang bagay na hindi umayon sa plano ko. Dahil fito nairita ako to the point na para sa akin ay nagsunud-sunod ang malas ko. Naasar ako to the point na naiyak na lang ako.

Hindi ako dapat umiyak kasi hindi ko kasalanan and sobrang petty ng reason para umiyak ako, but I did. Sa sobrang ka-stressan ko sa buhay estudyante ko, nagbreakdown na lang ako.

Tinawagan ko pa parents ko kasi talagang asar ako sa taong yun, hindi ako katulad ng ibang tao na kaya makipagtalo o maasar and still manage to keep a straight face, I'm that person na iiyak kasi hindi ko na maexpress ang feelings ko and at the same time, hindi ko na siya kaya itago.

Dahil dito, sinabihan ako ng nanay ko na dapat hindi ako puro "asar". Malaki na ako at I should face and deal with my problems maturely, lalo na't ang mundo ay punong puno ng mga bagay na makakapag-paasar sa akin.

Kaya for me, ayos lang yan. I'll take on the "nakakaasar" world.