Spirit guides (nederlands)

Waarom denk ik altijd zo anders? Ik wil er bij horen maar ook weer niet.. God waarom nam ik deze keuze alsof het mijn bestemming was? Alsof het iets van mij was? Want dat was het niet waarom moest ik mijn haar rood verven? Ik dacht dat ik er zo leuk uit zou zien en een beetje Andersen dan de rest. Het meisje met de rode haren. Ik keek in de spiegel en ik was zo trots op mezelf. Tot dat ik naar mijn moeder keek. Je moest haar gezicht is zien hoe teleurgesteld ze keek. Mijn hart zonk ineen keer en ik voelde me zo laag en leeg dus ik vroeg haar. Mam.. vind je het wel goed dat ik dit doe? Tja Noël het zit er nu al in, voortaan loop ik niet meer met je en noem ik je niet meer mijn dochter. Ik weet wel dat dat een grapje was. Maar het deed zoveel pijn echt heel veel pijn. Ze zei jij wilt je echt anders voelen he? Pas toen besefte ik me pas hoe ik was. T was alsof zij mij beter kende dan ik mezelf hoe eng het ook klinkt ik weet eigenlijk nooit hoe ik me voel. De andere keer huil ik om de domste dingen en van erge dingen ook niet. Mijn emoties zijn zo ingewikkeld. Ik weet dat iedere puber van 14 (bijna 15) zo denkt. Je moest is weten hoe vaak ik een therapeut ben geweest en naar problemen heb geluisterd. Maarja ik vroeg er eigenlijk wel een beetje om. Ik zou altijd zeggen tegen mijn vrienden 'Joh als er iets is zeg het me dan!' gelukkig deden ze dat dus. Maar dat werd steeds vaker en vaker en ze zouden maar zeiken over hoe zwaar hun leven wel niet is en dat ze al zo verdrietig zijn en niet kunnen huilen omdat hun emoties "dood" zijn. Ik probeer ze dan altijd een beetje te kalmeren maar in mijn hoofd denk ik, je hebt alles wat je wilt? Goeie vrienden een dak boven je hoofd eten ouders die om je geven. Maar daar denken ze nooit aan en kiezen hunzelf altijd voor anderen. Daarom moet je eignelijk ook niemand vertrouwen. Zelfs jezelf niet hoe gek het ook klinkt je moet altijd je emoties verbergen zodat ze je niet pijn kunnen doen. En ik snap dat dat heel moeilijk kan zijn, ik bedoel ik zeg dat vaak genoeg over mezelf van doe dit en dan uiteindelijk doe ik het tegenovergestelde. Ik luister niet eens naar mijn eigen advies. Maar wanneer zoiets gebeurt dat ik me zo raar voel luister ik altijd naar mijn favoriete muziek. Tis echt prachtig omdat je je helemaal geen zorgen hoeft te maken over je problemen in die paar minuten omdat je ergens anders mee bezig bent en je je emoties ergens anders op plaatst. Als ik mijn muziek luister ben ik ergens anders, ergens waar ik graag wil zijn maar die alleen kan bereiken in mijn gedachtes. Mijn eigen kleine maar fijne wereld. Ik stel me dan altijd voor dat ik een prachtige elf ben met prachtige vleugels! (Een soort van tinkerbell) waar het altijd warm is met prachtige bloemen en een prachtig paradijs! Ik had laatst ook zoiets. Ik keek een filmpje waar je moest mediteren terwijl je lekker in je bed lag en je je "spirit guides" ging ontmoeten. Het werkte wel! Ik kwam er achter dat ik er 2 heb (Ik weet natuurlijk niet of het echt is ja of nee) waarschijnlijk ken je de reaper wel. (En als je hem niet kent zoek hem nu maar even op) maar dus in mijn droom terwijl ik aan het mediteren was zag ik hem en 1 in het wit. Een soort van jing jang. Het voelde zo vertrouwt. De witte kwam naar me toe en de zwarte stond van een afstandje naar me te kijken. Mijn lichaam was warm maar tegelijk koud. Ik voelde een gevoel dat ik nog nooit eerder gevoelt had en dus begon ik een beetje te huilen en omhelsde ik de witte. Terwijl de zwarte van een afstandje ons bekeek. Ik was niet echt bang voor de zwarte trouwens ik voelde me op mijn gemak bij beide. En dus dat vertelde ik aan mijn vriend (Je zou denken dat ik dat aan niemand zou vertellen maar hij is te vertrouwen denk ik) en dus ik wist eerst helemaal niet wat de reaper was en ik omschreef dus hoe mijn spirit guides eruit zagen. Toen zei die dus dat doet me heel erg denken aan de reaper. Ik dacht huh? Wats dat? En dus stuurde hij een foto en mijn hart begon ineenkeer heel erg hard te kloppen. Zo zag ie er precies uit! Je zou denken dat ik gek ben of dat dit gewoon een verhaal is dat ik heb bedacht maar dat is fout! Ik was er zelf eigenlijk ook een beetje bang van geworden. Mijn vriend zei dat zijn theorie was dat het een soort van jing en jang was tussen de leven en dood. Omdat de witte mij omhelsde en de zwarte niet. Ik denk hier heel vaak over na en voel ook gewoon dat ze bij me zijn op dit moment. Dat ze met me mee schrijven de woorden voelen en me stapje voor stapje helpen met leven. Vooral in deze moeilijke tijd.