bu dünya kaybedenler kulübüydü, onlar da soytarılardan başka bir şey değillerdi.
⠀⠀⠀⠀🌲;; harry potter - slytherin fanfiction,,
⠀⠀⠀⠀malfoy, zabini, parkinson, nott!!
⠀⠀⠀⠀🌳;; lunelinne, 2021!!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
═════ஓ๑★๑ஓ═════
the higher I get, the lower I'll sink. I can't drown my demons, they know how to swim.
1996, eylül.
Sonbaharın başlarında, ay ışığının altında kızarmış gözleriyle bir oğlan çocuğu ebeveynlerine bakıyordu. Uzaklarda birkaç tavus kuşunun gururla hareket ettiğini göz ucuyla seyrederken bir yandan da soğuktan titriyordu. Şarabın -belki de bir miktar ateş viskisinin- verdiği tatlı sarhoşluk yüzünden mi bilinmez, ilk defa ailesine karşı sesini yükseltebiliyordu. "Daha ne yapmam gerekiyor?" Zayıf ama bir o kadar da güçlü sesi irkilmesine sebep olduğunda duyulabilecek fısıltıyla cümlesini tekrarladı. "Lanet olsun, sizin için daha ne yapmam gerekiyor?"
Lucius Malfoy'un mavi gözlerinin içindeki fırtına, tek varisinin bu kadar güçsüz gözüktüğü anları deneyimleyerek iyice hiddetlenmişti. Küçümseyici ve kibirli ses tonu, ufak sayılmayacak bir öfkeyle Narcissa'nın kulağının dibinde tıslıyordu. "Haddini bil Draco. O mahlûkatlardan olmaman için, senin iyiliğin için bunu yaptığımızı anlayamayacak kadar aptal olamazsın."
"Mahlûkat lakabını taktığın insanlar en azından senin kadar korkak değil." Yıllardır içinde biriken öfkeyi her seferinde birkaç kadeh devirerek atamamış olmalıydı ki konuşmaya devam edebiliyordu. "Sen, bir, korkaksın, Lucius Malfoy." Draco, babasının asasını çıkardığını görünce daha da cesaretlenip konuşmaya devam etti. Her bir kelimenin üstünde durdu ve kinini kendi ayaklarının dibine tükürdü. "Hatalarının bedelini oğlun çekecek ve sen buna sadece göz yumacaksın. Ne var biliyor musun, akranlarımın aksine doya doya yaşayamadığım şu kısacık ömrümde senden daha şerefsizini görmedim."
Ürkütücü bir ses Draco Malfoy ve Narcissa Malfoy'un kulaklarını doldurdu. Cruciatus laneti, Draco'yu ıskalamadı.
İşte bu, tam olarak bu, Draco'nun o güne kadar çektiği bütün acıların ötesindeydi. Kemikleri tutuşmuş gibiydi, başının yarıldığına emindi ve gözleri başında deli gibi dönüyordu. Çığlık atmamak için ısırdığı dudakları kanarken kendisinden nefret edebilecek kadar bilinci açık değildi. Buna rağmen, bunca acıya rağmen sona ermesini istemiyordu; her şeyin kararmasını, ölmeyi istemsizce arzuluyordu.
Ve Narcissa, sessizce oğlunun yere düşüşünü izledi. Saniyeler dakikaları devirirken bir umut, belki ileride bir gün bugünleri hatırlayıp Draco kahkahalarla gülerdi.
