Abilerim ve İkizim ||tamamlandı

22. Bölüm

*DEFNEDEN*

Yorgundum. Bedenim çok yorulmuştu. Kafamın içinde binlerce soru dönüyordu. Sanki yıllardır uyuyormuşum gibi hissediyordum? Noldu bana? Nerdeyim ben?

Ayy bu ne ya? Çok düzgün düşünceler bunlar aq. Peh ben kim, normal düşünmek kim?

Noldu lan bana? Neden açamıyorum gözlerimi aq? Lan yoksa göz kapaklarımı mı diktiler? Tövbe Allahım çok tövbe.

Lan şaka maka bir yana ama noldu bana be?

Bir dakika bir dakika! Gözümde bir şey canlanıyor! Kuzey var. Evet biz Kuzeyle bir yoldayız. Sonra hızla bir araba geliyor. Tam Kuzeye çarpacakken araba topa dönüşüyor ve Kuzeyin kafasına çarpıyor. Sonra bende anırarak gülüyorum ve 'top topu çeker.' diyorum. Sonra Kuzeyde benimle birlikte gülmeye başlıyor.

Şaka lan, şaka. Olayları böyle hatırlamıyorum tabi ki.

Ayrıca şakam bile tutarsız aq. Ben Kuzeye öyle bir şey diyeceğim ve bana gülecek. Puahah! Ebemden girer babamdan çıkardı aq. Ne gülmesi?

Her neyse gerçeklere dönelim. Kuzeyin amel defteri kapanmadan, Usain Bolt gibi koşarak onu kurtarşmıştım. Neden yaptığımı bilmiyorum. Ama yaptım işte.

Artık bu şehrin Mucize Uğurböceği benim! Heheyt beee! 

Ay bir dakika yine konudan saptım. Ne boş insanım aq.

Şu an anladığım kadarıyla hastanedeyim. Alkış bana! Nasılda bildim ama hastanede olduğumu? Sonuçta araba çarpmış birisini meyhaneye götürecek halleri yok heralde aq? Ayrıca meyhaneye araba çarpmış insanlar değil, hayatın çarptığı insanlar gider! Nalaka aq? Neyse, yine konu saptı.

Gözlerimi açmaya çalıştım ama olmuyordu. Ay noldu benim gözlerime? Daha doğrusu bana noldu? Kac yıl uyudum acaba? Cevabını en merak ettiğim soru bu kesinlikle. Ay cidden kaç yıl uyudum acaba? 70 yıl var mıdır?

Gözlerimi açamayacağımı anlayınca ağzımı açtım. Anaa ağzım açıldı. Hemen konuşmayı denedim.

"Selam uzaylı abiler. Acaba kaç yılındayız?" bence gayet mantıklı bir soruydu. Sonuçta uzun yıllar uyuduysam dünyayı uzaylılar basmış olabilirdi. Haksız mıyım? Yoo haklıyım.

"Defne! Defnem iyi misin?" dedi bir ses. Ay bi dakika bu ses çok tanıdık! Lan bu annemin sesi! İyi de ben onca yıl uyurken o nasıl yaşadı aq? Şu an yaşlanmış daha doğrusu ölmüş olması gerekirdi!

"Anne? Sen ölmedin mi?" dedim dehşetle. Lan bu karı nasıl ölmedi onca yıl! Gözlerimi açamıyorum ki göreyim aq.

"Kızım ne diyorsun sen? İyisin değil mi?" dedi bir ses. Bu da babamdı. Lan noluyor burda? Bunlar nasıl yaşıyor lan?

"Siz nasıl yaşıyorsunuz? Yoksa teknoloji çok ilerledi ve insanlara yaşlanmama özelliği mi yüklendi?" dedim. Sonra gözlerimi açılmaya zorladım. Hafif aralamıştı. Bir kaç defa kırpıştırdım ve net görmeyi beklemeye başladım.

"Küçük? İyisin değil mi? Bir yerinde ağrı filan var mı? Ayrıca ne saçmalıyorsun sen?" dedi yine birisi. Bu Kuzeydi. Sonuçta bana küçük diyen tek kişi oydu. Ama onun burda ne işi var? Ay bir dakika be! Burda yine noluyor?

"Ben iyi filan değilim! Belki de 70 yıldır uyuyorum ve uyandığımda sizler ölmemiş oluyorsunuz! Bu nasıl olabilir? Siz nasıl o kadar yıl yaşadınız?" diye isyan ettim. Şu an önceliklerim biraz farklıydı galiba. Sonuçta ben Defneydim ve benden normal insanlar gibi 'noldu bana, neredeyim ben?' sorularını beklemeyin.

Gözlerim sonunda net görmeye başladığında kafamı hafif kaldırdım. Ama kaldırmaz olaydım aq. Yuh be herkes burda! Ayrıca bana endişeli gözlerle bakıyorlardı. Kafamı tekrar yastığa bıraktım. Bırakmamla babam konuşmaya başladı.