Böyle düşünürken birkaç hafta önce bende onlardan biriydim. Hatta bu okulun en neşeli insanları ben , Emre ve arkadaşlarımdı.O zamanlar bukadar dikkat çektiğimizi anlamıyordum. Çünkü farklı bir boyutta yaşıyorduk. Biz farklıydık ,aralarında en özelleriydik. Böyle olduğumuzu sanıyor kendimizi insanlardan ayırıyorduk , aramıza herkes kolayca giremiyordu.Bizim hayatımızda hüzüne yer yoktu. Benim gördüğüm hayatımızda heryer renkli heryer alacalı ama siyah değil ,gri hiç değildi.Bizim yerimize ailelerimiz üzülüyor , bizim görevimiz gülüp eglenmekti.Her adımımı attığımda insanlar bana daha ilgili bakıyorlardı.Sanki onlardan daha özel olduğumu hissettirmek için gözbebeklerimin içine bakıyorardı.Daha da abarttıp neden yalnız olduğumu soran bakışlarına devam ediyorlardı. Herkes benı Emre'yle görmeye okadar alışıktı ki ,bunun nedeni Emresiz okula gelmememdi . Ben Emre olmadan sokağa çıkmazdım ki , şimdi ise haftalardır konuşmuyordum.Aramıyor , sormuyordum .Bazen kendime öyle çok kızıyordum ki ,olanlardan kendimi sorumlu tutuyor , kendimi cahil hissediyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Üçüncü tekil şahıs
RomanceEce'nin güzelliği, büyüleyici bir gülüşe sahip olması Emre'nin ondan vazgeçememesinin nedeni idi.Emre soğuk bir karmaşa içerisinde mutlu görünen biriydi . İki çekim birbirine çok yakın bir o kadar uzaktı...
