Ακατέργαστη ομορφιά ...

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1ο

Για δεύτερη φορά σήμερα ακούω τον γνώριμο ενοχλητικό ήχο του ξυπνητηριού. Νιώθω υπερβολικά κουρασμένη και επιλέγω να μην ανοίξω τα μάτια μου. Η σπαστική μελωδία όμως αρχίζει να ακούγεται πιο δυνατά και να με εκνευρίζει . Πρεπει να σηκωθώ.

Ανοίγω τα πρησμένα, από τον ύπνο, μάτια μου. Στο δωμάτιο επικρατεί σκοτάδι. Ούτε μια μικρή φωτεινή ακτίνα του ήλιου δεν μπορεί να ξετρυπώσει από της μικροσκοπικές αυτές χαραμάδες των πατζουριών. Έτσι, δυσκολεύομαι να αποχωριστώ το κρεβάτι μου και τα ζεστά χουχουλιάρικα σκεπάσματά μου.

Κλείνω επιτέλους το ξυπνητήρι και κοιτάω την οθόνη του κινητού μου καθώς το κλείνω.     "Δευτέρα 6.15π.μ."  

-Τέλεια...! λέω ειρωνικά και αναστενάζω

Άλλη μια γεμάτη εβδομάδα ... Σχολή, μάθημα ,διάβασμα ... Αυτόματα σκέφτομαι την κούραση ... Άρχισα να αγχώνομαι ...

Τις σκέψεις μου διακόπτει ο ήχος του ρολογιού μου! "Αφύπνιση 6.25π.μ. "

Το κλείνω και αυτό και κατευθύνομαι προς την κουζίνα ... Πιάνω απο το ντουλάπι την κούπα μου και βάζω κρύο γάλα. Το πίνω μονορούφι και νιώθω κάψιμο στον λαιμό μου λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας του γάλατος. Στη συνέχεια, τοποθετώ την άδεια κούπα μου στον νεροχύτη και φεύγω προς το μπάνιο.

Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Πω πω... Δεν καμαρώνω και πολύ... Τα μάτια μου είναι μαύρα γύρω γύρω  και τα κόκκινα σημάδια της ακμής μου δεν είναι τόσο κολακευτικά... Νοιώθω ένα σφίξιμο στο στήθος... Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου βουρτσίζω τα δόντια μου και κατευθύνομαι πάλι προς το δωμάτιο.

Πρώτη μου σκέψη να ανοίξω τα παντζούρια για να μπει φως. Αφού το έκανα ανοίγω και τα δύο φύλλα της ντουλάπας και στέκομαι κοιτώντας τα ρούχα μου. Ανάμεσα στα τόσα ρούχα επιλέγω γρήγορα να βάλω πάλι ένα τζιν και ένα φούτερ.

Κοιτάζομαι πάλι στον καθρέφτη... Δεν ενθουσιάζομαι πάλι ... Συνηθισμένη εικόνα ... Τζιν, φουτερ, τα μακριά καστανά μαλλιά μου καλύπτουν τους ώμους  μου και σχεδόν κρύβουν το πρόσωπό μου...

Βάζω παπούτσια , παίρνω το σακίδιό, το μπουφάν μου και και κάνω τον καθημερινό έλεγχο για να μην ξεχάσω τα απαραίτητα. Όλα οκ. Βγαίνω από το σπίτι και κλειδώνω. Η ώρα έχει παει 7.30π.μ.

<<Θα έχω προλάβει να είμαι στην σχολή μέχρι της 8. >> σκέφτομαι και αρχίζω με τα πόδια την συνηθισμένη διαδρομή μέχρι εκεί .

Κάτι τέτοιες ώρες τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να πάρω το δίπλωμα με την πρώτη και πρέπει τώρα να περπατάω ...

<<Μπράβο Αγάπη>> λέω στον εαυτό μου με θυμωμένο και ειρωνικό ύφος ...