O, bir kızdan hoşlanıyordu. Ve hoşlandığı kız onun gözünde ulaşılmazdı. Kız bakmazdı ona. Sevmezdi, görmezdi, kabul etmezdi. Aralarındaki mezhep farkı en büyük sorunuydu. Genç adam bunları düşünüp daha girmediği savaştan mağlup ayırdı kendini. Mağlu...
Biraz geç oldu ama güzel oldu bence. Lafı uzatmadan bölüme geçebilirsiniz diyor keyifli okumalar diliyorum. Bölüme girmeden önce kırmızı kafamıza göz atmayı unutmayınn.✨
Berra Kaygılar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 3: "SORGULAMAK"
"Neden kalbin kapalı herkese?
Kimseyi sevmez gibisin...
Neden seni çıkaramıyorum aklımdan?
Oraya mesken tutmuş gibisin...
Neden her halinde böylesin?
Herkesten fazla güzelsin...
Neden sinirlisin daima?
Oysa daha çok gülmelisin."
Şiir falan mıydı bu acaba?
Evet, notlarda yazan cümlelerin hepsini birleştirmiş bunu düşünüyordum. Düşünmem gereken onca şeyin arasında ben durmuş bunu düşünüyordum, neden?
Neden mi?
"Nefret ediyorum artık şu soru kalıbından."
"Oo kendi kendine konuşmalar da başlamış." Önce sesi sonra kendisi gelen Bora sınıfta yanımdaki yerine oturdu hemen. O da geldiğine göre birazdan ders başlayacak demekti ve benim düşünmeyi kesmem anlamına geliyordu bu aynı zamanda. Dolabımdan çıkarıp kontrol etmek için önüme aldığım kağıtları yeniden buruşturup keten pantolonumun cebine tıkıştırdım. Gayri ihtiyari yüzümü sağımda kalan arkadaşıma döndüm. Bora her zamanki gibi koyu sarı saçlarını geriye doğru eliyle yatırmış, üzerine kalın kot gömleğini geçirmiş, kombinini koyu renk jean ile tamamlamıştı. Yüzünde üç gündür süre gelen o muzip ifade vardı. Notların sürekli onun yanında açık vermesi hiç iyi olmamıştı, hem de hiç. Kolunun tekini sıraya yaslayıp diğer tekini oturağının sırt kısmına yerleştirdi ve üst vücudunu tümüyle bana döndü. "Günaydın Sayecik, kafayı tamamen kırdın mı yoksa daha var mı?"
"Ne saçmalıyorsun sabah sabah?" diye sordum bezgince. Onun imalarını anlayacak havada değildim. O havaya bürünmem de uzun bir zaman daha mümkün görünmüyordu.
"Asıl sen sabah sabah ne konuşuyorsun öyle tek başına?" diye karşılık verdi. "Bilmiyor musun kendi kendine konuşana deli derler?"
"Emin ol delilik sandığın kadar kolay bir şey değil Bora..."
Biliyordum, canımın canı olandan öğrenmiştim.
Benden duymayı beklemediği cümlem ve ciddiyetim karşısında toparlandı, duraksadı, sakince yüzüme baktı bir süre. O sürenin sonunda bakışlarımdan ne çıkardı bilmiyorum ama kaşlarını çattı. "Bir sorun mu var Saye? Gerçekten canını sıkmıyorsun şu kişi yüzünden değil mi? Bak istiyorsan buluruz kim olduğunu. Sorarsın hesabını kapanır gider mevzu. Nedir ki yani bir güvenlik kamerası kaydını izlememize bakar kim olduğunu bulmak."
