KURAPİKA⛓

I. Tanışma

Kurapikanın gözünden;

Örümcekler arkamda, hepsine karşı ben tekim. Tek kişi yenmem imkansız, onlara meydan okursam ölüm fermanımı imzalamış olurum.

İnsanların olduğu alanlara gidersem yerimi bulmaları zorlaşır...

O an da örümcekler, tenha alanlara giden yolları kapatırlar ve tek seçenek olarak Kurapika'yı kalabalık yerlere itmeye çalışırlar.

N'apıyo bunlar böyle! Neden tenha yolları kapadılar. Yoksa kalabalık yerlerde bir tuzak mı var?! Kahretsin!!

Her neyse tek yoldan gitme seçeneğim var, ayrıca hâlâ kalabalık olan yerlerde beni bulmaları çok zor. Lütfen şansım yolunda gitsin...

Örümcekler, olanın aksine Kurapika'nın tenha alanlara gideceğini düşünerek dar sokak aralarını kapadılar. Ancak Kurapika dünden razıymış gibi kalabalık alanlara gittiğinde Shalnark devreye girdi, iğnelerini çeşitli kişilere saplayarak Kurapika'yı buldukları yerde öldürmelerini emretti ve diğerleriyle birlikte Kurapika'yı aramaya devam etti.

Sanırım onları atlattım. Kısa bir süreliğine tabi... Ancak açık alan hâlen benim için büyük bir tehlike. Buralardan birisinin evine konuk olmalıyım.

Y/n'nin anlatımı;

Küçük evimde korkuyla yalnız başıma oturuyordum, korkumun sebebi ailemden uzaktaydım ve bu şehirde hiç arkadaşım yoktu. Düşünsenize size değer veren bir kişi bile yok yanınızda. Başınıza her an bir şey gelebilir, evinize bir yabancı girip sizi öldürebilir.

birden kapı çaldı. Kapıya vuran kişinin acelesi olduğu belli oluyordu. Korkarak kapıya yaklaştım. "Kimsin?" Diye seslendim

"Lütfen benden korkmayın. Ancak şu an çok acelem var, kapıyı açar mısınız?" Dedi aceleyle.

Ne kadar korksam da açtım, dayanamıyordum yardıma muhtaç insanlara. Karşımda altın sarısı saçları olan çok yakışıklı ve aynı zamanda nefes nefese kalmış 18 yaşlarında bir çocuk duruyordu.

Neyi olduğunu sordum. "Şu an Hayalet Takımı peşimde. Onların hepsine karşı dövüşemem. İzin verirseniz kısa bir süreliğine evinizde konaklamak istiyorum..." dedi mahçup bir şekilde.

Hayalet Takımı dediği için ürkmeme rağmen evime buyur ettim. Çok samimi bir şekilde teşekkür etti. Ancak hem evinde kaldığı kişinin hem de kendi hayatı için endişe duyuyordu.

Ben de endişe duyuyordum. Bana her türlü zarar vermesinden korkuyordum. Sonuçta o güçlü bir erkekti, ben işe savunmasız bir kız çocuğu...

"Adınız ne?" Dedim. "Kurapika Kurta. Profesyonel avcıyım. Sizin adınız ne?" Diye sordu. "Ben Y/n. Tanışmamız çok trajetik oldu ama memnun oldum." Dedim ve gülümsedim.

Gerçekten de memnun olmuştum, profesyonel bir avcı ile tanışmak her babayiğidin harcı değildi. Ve avcı olduğunu duyduğumda biraz olsun rahatladım, zaten kaba ve saldırgan birisinin aksine, uysal ve terbiyeliydi.

Hemen ardından ekledim. "Bir isteğiniz olursa çekinmeyin. Kaldığınız sürece kendi evinizmiş gibi rahat edebilirsiniz." "Çok teşekkür ederim tekrardan, ben de memnun oldum." Dedi gülümseyerek.

Ekledi "Aileniz, evde değiller mi?" Ailemden ayrı yaşadığımı belirttim, anladığını söyledi.

"Efendim, bana hikayenizi anlatmak ister misiniz? İşinize karışıyormuş gibi görünmek istemem ancak ne olduğunu çok merak ediyorum." Dedim. Başını salladı ve anlattı. Duyduklarım karşısında ağzım açık kalmıştı. Bir kan davasıydı bu.