အထြန္းတို႔ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ကိုေက်ာ္မိုး ၊ တစ္နည္းဆိုလွ်င္ အထြန္း သေဘာက်ေသာသူ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုမိုးကို အထြန္းအားက်ရသလို သေဘာလည္းက်ရသည္ ။ လူရည္က သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန္ ၊ ႐ုပ္ေလးက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရွိသည့္အျပင္ အျခားသူမ်ားကိုလည္း ၾကင္နာတတ္ေသးသည္။
လူတိုင္းကို ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြဆက္ဆံၿပီး မာနမႀကီးေသာ ကိုမိုးကို သေဘာက်သည္မွာလည္း အထြန္းအလြန္မွ မဟုတ္ဘဲ။
အထြန္းဘဝက ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ္လည္း တစ္ခါတေလ စိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္။
အထြန္းမွာ အေမရွိတယ္ ၊ အထြန္းသေဘာက်တဲ့ ကိုမိုးရွိတယ္။
"ဖရဲသီး လာပါဦး"
ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ အေျပးအလႊားပင္ ထိုအိမ္သို႔ သြားလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဈးဦးေပါက္သြားၿပီ။
"တစ္စိတ္ဘယ္ေလာက္လဲ"
"သုံးရာပါ"
"ႏွစ္ရာမဟုတ္ဘူးလားဟယ္"
ေဈးစစ္ခ်င္ေနေသာ ေလသံေၾကာင့္ အထြန္းက မ်က္ႏွာေလးကို ငယ္ရင္း အသံကို တိုးတိုးျဖစ္ေအာင္ ေဖ်ာ့လိုက္သည္။
"မရလို႔ပါ အစ္မရယ္"
" နင့္ဖရဲသီးစိတ္က ေသးေသးေလးကို ၊ ခ်ိဳေရာခ်ိဳလို႔လား"
" ခ်ိဳတာကေတာ့ စိတ္ခ်ပါ ၊ အစိတ္ကလည္း မေသးပါဘူး"
"ေအးေအး ႏွစ္စိတ္ယူမယ္ ၊ ငါးရာထားလိုက္ "
ငါးရာတန္တစ္႐ြက္ကို ျခင္းထဲထည့္ရင္း စတီးဗန္းကို ေခါင္းေပၚျပန္တင္လိုက္သည္။
ေဈးဦးေပါက္မို႔သာ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရတာ ၊ အထြန္းတို႔က သိပ္ေက်နပ္ခ်င္တာမဟုတ္။
ေဈးကလည္းစစ္ေသး ၊ ကပ္ေစးကလည္းနည္းေသး ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအပ်ိဳႀကီး ေယာက္်ားမရတာ ။
ဒါေပမယ့္လည္း အထြန္းဆီက ေဈးဝယ္သြားတဲ့သူပဲေလ ၊ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
ေခါင္းေပၚမွ ပိုက္ဆံငါးရာကို မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္ရင္းက တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။
ဪ ေဈးဦးေပါက္ပိုက္ဆံ ၊ သူေတာ္ေကာင္းပိုက္ဆံ ပါပဲေလ ..။
*****
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
Part 1 ( Zawgyi )
Start from the beginning
