အထွန်းတို့ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က ကိုကျော်မိုး ၊ တစ်နည်းဆိုလျှင် အထွန်း သဘောကျသောသူ။
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ကိုမိုးကို အထွန်းအားကျရသလို သဘောလည်းကျရသည် ။ လူရည်က သန့်သန့်ပြန့်ပြန် ၊ ရုပ်လေးက ချောချောမောမော ရှိသည့်အပြင် အခြားသူများကိုလည်း ကြင်နာတတ်သေးသည်။
လူတိုင်းကို ဖော်ဖော်ရွေရွေဆက်ဆံပြီး မာနမကြီးသော ကိုမိုးကို သဘောကျသည်မှာလည်း အထွန်းအလွန်မှ မဟုတ်ဘဲ။
အထွန်းဘဝက ချို့တဲ့သော်လည်း တစ်ခါတလေ စိတ်ချမ်းသာရပါသည်။
အထွန်းမှာ အမေရှိတယ် ၊ အထွန်းသဘောကျတဲ့ ကိုမိုးရှိတယ်။
"ဖရဲသီး လာပါဦး"
ခပ်ကျယ်ကျယ်အော်ခေါ်သံကြောင့် အပြေးအလွှားပင် ထိုအိမ်သို့ သွားလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဈေးဦးပေါက်သွားပြီ။
"တစ်စိတ်ဘယ်လောက်လဲ"
"သုံးရာပါ"
"နှစ်ရာမဟုတ်ဘူးလားဟယ်"
ဈေးစစ်ချင်နေသော လေသံကြောင့် အထွန်းက မျက်နှာလေးကို ငယ်ရင်း အသံကို တိုးတိုးဖြစ်အောင် ဖျော့လိုက်သည်။
"မရလို့ပါ အစ်မရယ်"
" နင့်ဖရဲသီးစိတ်က သေးသေးလေးကို ၊ ချိုရောချိုလို့လား"
" ချိုတာကတော့ စိတ်ချပါ ၊ အစိတ်ကလည်း မသေးပါဘူး"
"အေးအေး နှစ်စိတ်ယူမယ် ၊ ငါးရာထားလိုက် "
ငါးရာတန်တစ်ရွက်ကို ခြင်းထဲထည့်ရင်း စတီးဗန်းကို ခေါင်းပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။
ဈေးဦးပေါက်မို့သာ လျှော့ပေးလိုက်ရတာ ၊ အထွန်းတို့က သိပ်ကျေနပ်ချင်တာမဟုတ်။
ဈေးကလည်းစစ်သေး ၊ ကပ်စေးကလည်းနည်းသေး ၊ ဒါကြောင့် ဒီအပျိုကြီး ယောက်ျားမရတာ ။
ဒါပေမယ့်လည်း အထွန်းဆီက ဈေးဝယ်သွားတဲ့သူပဲလေ ၊ ကျေးဇူးတင်ရပါတယ်။
ခေါင်းပေါ်မှ ပိုက်ဆံငါးရာကို မျက်လုံးလှန်ကြည့်ရင်းက တိုးတိုး ပြောလိုက်သည်။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
Part 1 ( Unicode )
Start from the beginning
