Bir inanç mı demeliyim, hayal mi bilmiyorum. Fakat inandığım bir şey var. Beni kısıtlayan, özgürlüğüme pranga vuran bu ormanda mutsuzum ve kimse bunu görmek istemiyor. Kendi içimdeki mutsuzluk ile baş başa kalmak çok zor. Kaçmak istiyorum, ellerime...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
3 ay sonra...
Sıcacık yatağımdan bütün evi dolduran zil sesi ile uyandım. Kapının zili alacaklı gelmiş gibi çalıyordu. Yerimden sinirle kalktım ve odadan çıktım. Gri duvarları olan odadan çıkıp masmavi odaya gelince gözlerimi kısmak zorunda kaldım. Tembel tembel dış kapıya doğru yürüdüm ve art arda çalan zil üzerine kapıyı açtım. Karşımda gördüğüm kız yabancı değildi. Ne saçmalıyorum karşımda gördüğüm kız ev arkadaşım Didem'di. Önündeki beni hızla kenara çekip içeriye daldı.
"Çok geç kaldık. Sen işe gideceksin ben ev ilanı için geleceklere evi gezdireceğim. Çoook geç kaldık Aysima." Abartılı bir şekilde göz devirdim ve,
"Tamam abartma, saat daha 07:30. Saat 8'e kadar kesin hazır oluruz. Sen niye dışarıya çıktın?" diye sordum mutfağa doğru. Bu sırada gözlerimi renkli salonda gezdiriyordum ve birkaç at içerisinde ne kadar değişime uğradığını düşünüyordum.
Buraya ilk geldiğimde yapayalnızdım. İlk işim bir ev tutmaktı ve bende bu küçük evi tutmuştum. Fakat artan para ile bu evi düzenlemem mümkün değilidi. Bu yüzden yeni tanıştığım internet kafeye gitmiş ve oradaki insanların yardımı ile internete ilan bırakmıştım. Her şey benim için çok yeni ve çok zordu. O gece bu küçücük evin boş odasında oturup sabaha kadar düşündüm. Hayatım boyunca bir ormanda annem ve en yakın arkadaşımın sevgisi ile yaşamıştım ama şimdi onlar yoktu ve ben kendimi boşlukta hissediyordum. Verdiğim karardan pişman değildim, her şeyin zamanla olacağı bilinci içerisindeydim zaten. Fakat bu benim için bir dönemdi ve atlatması biraz uzun sürmüştü.
Ev bulmam zor olmamıştı sonuç olarak tuttuğum ev herkesin tercih edebileceği bir ev değildi. Fakat bir ev arkadaşı bulmam ve ev eşyaları almam uzun sürmüştü. Dışarıya bırakılan bir koltuk ve durumu çokta kötü olmayan bir yatağı alıp eve getirmiştim. Bir süre onlarla idare edebilmiştim. Bir kurt soyluydum ve üşümek, acıkmak, uyumak bunların yokluğu benim için sorun değildi. Bunların hepsine dayanabilirdim ama bu durum artık beni psikolojik olarak etkilemeye başlamıştı.
Bir ayın sonunda yine buz gibi olan evimden çıkmış ve yine bütün günümü iş arayarak geçirmiştim. Dediğim gibi bunların hiçbiri beni yorabilecek şeyler değildi çünkü saatlerce koştuğumu, günlerce aç kaldığımı ve ormanın ayazında ne kadar çok kaldığımı çok iyi biliyordum. Bundan önceki halimizde üstümüzde bir kürk vardı ve ben onu hala üzerimde hissedebiliyordum.
O günün sonunda eve geldiğimde elim yine bomboştu. En azından ben öyle sanıyordum. Evimin kapısını açmak için anahtarımı çıkarttığımda siyah saçlı masmavi gözlü genç bir kız karşımda duruyordu. Bir süre garip bakışları beni izlemiş daha sonra ev ilanı için geldiğini söylemişti. O an gerçekten ne kadar mutlu olduğumu anlatamazdım.
