Stay with me

Things are looking up

Ik had gehoopt dat een beetje afleiding mijn gedachten aan jou zouden wegnemen. Ik dacht echt dat mijn laatste schooljaar hier al mijn aandacht in beslag zou nemen. Bij alles wat ik doe word ik herinnerend aan jou en besef ik dat ik zonder jou mijn diploma zal halen. We hadden grootse plannen voor ons laatste schooljaar. We hadden een lijstje gemaakt met alles wat wij nog wilden doen. Daar stond onder andere het uithalen van een aantal grappen bij specifieke docenten op, ook zou jij het ijshockeyteam voor een laatste keer helpen aan de overwinning van het seizoen en zouden we samen naar het eindejaarsfeest gaan. We zouden weer voor uren dansen, zonder van de dansvloer af te komen. Je had zelfs geld gespaard voor je eerste auto, waarmee we die zomer een routetrip zouden maken. Al onze plannen zullen alleen plannen blijven. Mijn diploma halen zal met jouw kilometers verder heel anders voelen.

Ik sta voor mijn kluisje en pak een boek van het bovenste plankje. Ik stop hem in mijn tas en wil het deurtje dicht gooien, maar mijn ogen vallen op een foto. Aan de binnenkant van de deur hangen een aantal foto's van mij en Ross. Ik staar naar een foto van Ross op het ijs. De foto is genomen tijdens zijn eerste ijshockeywedstrijd, waar hij gelijk zijn eerste doelpunt maakte. Ik was zo trots op hem en dat kun je op de foto goed zien. Achter Ross, op de tribune, staat een meisje vol overgaven te juichen en dat ben ik. "Sam ik heb met Jackie gesproken en ze willen een aparte pagina aan Ross wijden," hoor ik iemand naast mij zeggen. Ik kijk op vanuit mijn locker en zie Trevor achter het deurtje staan. Ik gooi de deur dicht en doe hem weer op slot. "Ze willen een pagina aan hem wijden? Hij is niet dood." "Iedereen mist hem gewoon en ze willen hem bedanken dat hij een deel van ons is geweest." "Ik vind dat echt onzin," reageer ik negatief. Ik loop de gang door weg van Trevor, maar hij geeft niet op. "Jackie dacht dat jij het juist een mooi idee zou vinden," hoor ik hem naast mij zeggen. "Waarom?" vraag ik onbegrijpend. "Jij en Ross waren het powerkoppel van de school Sam, iedereen heeft medelijden met jou en ze willen iets voor je doen," vertelt Trevor. Ik sta abrupt stil en kijk hem geïrriteerd aan. "Hij is niet dood!" roep ik luid en zwaar geïrriteerd. "Mensen doen alsof ik nu weduwe ben geworden ofzo, dat moet echt stoppen. Ik ben niet zielig en Ross is verhuisd en niet overleden," vertel ik gefrustreerd. Ik loop met grote passen verder door de gang van de school. "Ze bedoelen het goed Sam!" hoor ik Trevor achter mij roepen, maar ik negeer hem. Ze bedoelen het goed, wat een bullshit. Waarom bemoeid iedereen zich met mij en mijn gevoelens. Ross en ik waren helemaal niet het powerkoppel van de school, dat hebben wij nooit gewild. Ik heb nooit gemerkt dat wij populair waren en dat iedereen zich met ons bezig hield. Ross was gewoon een fanatieke sporter. Het team heeft vele overwinnen aan hem te danken. Vele jongens waren jaloers op zijn talent op het ijs en de meeste meisjes konden geen genoeg krijgen van zijn stem. Ieder weekend gaf hij met zijn band een garageoptreden voor leerlingen van onze school. Ik kan mij nog goed de gillende meisjes herinneren. Zulke meisjes zullen hem in LA ook wel vinden, maar dan in grotere aantallen.

Ik loop het lokaal van Engels binnen en neem plaats aan een van de tafels vooraan in de klas. Ik haal mijn boeken uit mijn tas en leg deze op de tafel. "Goede middag allemaal," hoor ik de lerares vooraan in de klas zeggen. "We naderen langzaam het einde van het schooljaar en jullie laatste dagen bij ons. Ik ben heel erg benieuwd wat jullie hierna willen gaan doen. Gaan jullie studeren, willen jullie eerst een stuk van de wereld zien of gaan jullie gelijk fulltime werken?" Naast mij steekt een jongen direct zijn hand op. De lerares wijst hem aan. "Brandon?" vraagt de vrouw. Brandon haalt zijn hand naar beneden en gaat onderuit zitten. "Ik ga een reis naar de zee maken, naar zoveel mogelijke stranden. Ik denk echt dat de zee mij roept. Ik durf te wedden dat ik een geboren surfer ben," vertelt hij vol zelfvertrouwen. De lerares kijkt hem iets wat verrast aan. "Ik denk dat je een geboren nietsnut bent!" hoor ik iemand achter mij roepen. "Riley zo praten we niet tegen onze klasgenoten," zegt de lerares afkeurend. "Ja Riley, ik kan er niets aan doen dat jij zo boring bent," reageert Brandon plagerig. "En ik kan er niets aan doen dat jij helemaal niets kunt," reageert ze verwerend. "Zo is het genoeg," kapt de lerares af. "Jullie hoeven het mij niet te vertellen wat jullie verwachtingen voor de komende jaren zijn. Ik wil dat je dit opschrijft. Jullie gaan een brief schrijven aan jezelf," vertelt de lerares. Ze loopt langzaam de klas door en strijkt een pluk van haar rode haar achter haar oor. "Dat is nogal triest," hoor ik een jongen zeggen. "Je schrijft een brief aan jezelf, maar dan de jij van zes jaar ouder," vertelt de roodharige lerares verder en negeert de opmerking van de jongen volledig. "Jullie krijgen genoeg tijd om hier goed over na te denken. Ik wil dat jullie dit tijdens de eerste les van de laatste maand inleveren. Ik verwacht ze op mijn bureau en kijk er naar uit om ze allemaal te lezen." Ik zet mijn ellenbogen op de tafel en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. "Ik wil graag dat jullie nu verder gaan met de opdrachten waar jullie vorige week zijn gebleven," hoor ik de lerares zeggen. Ze neemt plaats achter haar bureau en neemt een slok uit haar grote Harry Potter mok. Mevrouw Jones is nog een jonge lerares en is vaak net iets te enthousiast over een opdracht. Geen enkele andere docent toont zoveel opwinding als zij. Soms voelt ze eerder als één van ons dan iemand die ons moet lesgeven. Wanneer je in het bijzijn van haar over Harry Potter begint kom je niet meer van haar af. Ze is volledig geobsedeerd door al de magie van deze boeken en films. Als je twijfelt aan haar kennis over de wereld van Hogwarts zal zij jou het tegendeel bewijzen. Ze kan op commando de volledige tekst van een scene vertellen. Niemand die daarna nog durft te twijfelen of zij wel een echte kenner is.