Alleen jij en ik, wij

Back home

Het lange wachten wordt beloond met FLEVAAAAA

Ze schrikt wakker van iets dat haar aanraakt. Als ze om zich heen kijkt en de beelden op zich in laat werken begrijpt ze het. Ze ligt beneden in de Ponti. Wolfs ligt naast haar. Ze was uit het ziekenhuis ontslagen, maar het traplopen was nog zwaar. Blijkbaar had haar lichaam een behoorlijke klap gehad, hard genoeg om haar hele lichaam spierpijn te bezorgen. Haar gekneusde ribben hielpen niet echt mee en het feit dat haar lichaam voelt als 1 grote blauwe plek is ook niet echt fijn. Toen Wolfs zag dat ze moeite had met het traplopen heeft hij haar bed naar beneden gehaald. Het was het bed van Frank en haar. Al voor ze waren 'getrouwd' hadden ze al een tijdje een tweepersoons bed. Die stond nu beneden. Ze voelde zich vaak angstig als ze terugdacht aan het moment voor het ongeluk. Vooral in het ziekenhuis had ze vaak last gehad van nachtmerries en de enige bij wie ze zich dan fijn voelde was bij Wolfs. Daarom had ze hem gevraagd bij haar te slapen en stiekem kon ze zijn aanwezigheid wel op prijs stellen. Zijn warme lichaam, dicht bij dat van haar. Dit was de eerste nacht en ze was al een aantal keer wakker geworden, omdat Wolfs tegen haar aan rolde. Ze twijfelde steeds, maar dit keer besloot ze het toch te doen. Ze kroop dicht naar hem toe en onbewust, want hij was niet wakker, sloeg hij zijn armen om haar heen. Nu kon ze in ieder geval niet meer wakker worden als hij weer een hand op haar been legde, althans die reden hield ze zich voor.

Glimlachend keek ze hem aan. Ze was omgedraaid en genoot van zijn manier van slapen. Zijn warme adem en zijn sterke armen om haar heen. Ze had zich dit niet kunnen voorstellen, maar nog nooit had ze zich zo fijn gevoeld bij iemand. Zelfs niet bij Frank. Die ene nacht die ze samen hadden doorgebracht was heel fijn geweest, maar het voelt nu anders. Nu ze wist dat hij echt van haar hield, hoe hij voor haar zorgde. Voorzichtig komt ze iets omhoog en drukt haar lippen op die van hem. Ergens die uit zijn borstkas komt een brommend geluid naar boven. Hij doet zijn ogen open en kijkt in haar gezicht, weer drukt ze haar lippen op die van hem, een kus die dit keer worden beantwoordt. Ze opent haar mond een klein stukje en drukt haar tong tegen zijn lippen die algauw opengaan. Hun lippen verweven zich en ze voelt zijn handen vanaf haar borsten naar beneden glijden richting haar billen. Haar handen woelen door zijn haren en ze zoenen tot ze allebei een hap lucht nodig hebben. Eva zakt terug in haar kussens. Tijdens de zoen had ze er, door de adrenaline, niks van gemerkt, maar nu voelt ze een stekende pijn in haar buik. Met een grimas ligt ze dan ook op haar rug. Wolfs kust haar teder op haar haar, "Wat is er? Wat heb je?" vraagt hij haar. "Een steek, ik heb denk ik iets te lang over je heen gebogen." antwoord ze met een lichte glimlach om haar mond. "Dan doen we het toch gewoon andersom", antwoord Wolfs en hij voegt meteen de daad bij het woord, buigt over haar heen drukt zijn lippen weer op die van haar. Ze beantwoord zijn kus en laat haar tong bij hem naar binnen glijden. Nu is het haar beurt om hem eens te betasten. Ze woelt met haar handen door zijn haar, maar algauw dwalen haar handen af naar beneden. Met alle kracht in haar duwt ze hem terug en gaat bovenop hem liggen. Even houd ze haar hoofd omhoog en haalt adem, "Dit is toch makkelijker" zegt ze met een grijns. Dit kan haar lichaam helemaal nog niet hebben en dus draait ze zich weer van hem af. "Sorry" fluistert ze zachtjes en ze voelt haar hoofd warm worden, als ze nu in de spiegel zou kijken zou haar hoofd vast knalrood zijn. "Het geeft niet, we doen het pas als jij het wil en er klaar voor ben." Zegt hij met een warme, geruststellende stem. "Dat is het niet Wolfs", antwoord ze, "mijn lichaam." Ze kijkt hem weer aan in zijn diepe blauwe ogen. "Het is oké" Ze kruipt weer tegen hem aan. Hij aait haar over haar hoofd en zo blijven ze nog een tijdje liggen.

Weer een iets korter deeltje,maar ik schrijf liever veel korte hoofdstukken dan weinig lange. Binnenkort weer wat nieuws. Stemmen zou heel lief zijn!