Alleen jij en ik, wij

Raadsels

Ze probeert haar hand naar haar hoofd te brengen, maar er zit iets aan haar hand wat er voor zorgt dat het niet lukt. Ze laat haar arm weer zakken en valt in een onrustige slaap.
Na een paar uur wordt ze weer wakker. Vaag ziet ze iemand zitten. Ze knippert, het lukt haar echter niet om scherper beeld te krijgen. Ze heft haar hand op en die wordt vastgepakt door de persoon die aan haar bed zit. Dan sluit ze haar ogen weer. "Eva", hoort ze een vrouwelijke stem zeggen. Vaag herkent ze de stem in haar hoofd. Maar we weet niet waarvan. Ze probeert na te denken over waar ze is en wat er is gebeurd, het enige wat ze kan denken is een blauwe SUV die op hen afkomt en dan weet ze niks meer. Wolfs! Ze schiet overeind, maar ze valt weer terug in haar kussen en zakt weer weg in een diepe slaap.
-------------------------
Zijn hoofd zakt naar beneden. Hij schrikt weer wakker. Hij moet wakker blijven, hij moet opletten of Eva niet wakker wordt. Het is al de derde dag na het ongeluk en in al die tijd is ze maar twee keer even wakker geweest. De dokters hebben haar een hele tijd in slaap gehouden om ervoor te zorgen dat haar lichaam beter kon opknappen en het zou eventuele zwellingen in haar hoofd tegengaan. Vannacht hebben ze de slaapmedicatie stopgezet. Ze nou nu dus zelfstandig wakker moeten worden alleen volgens de dokters had dat allang gebeurd moeten zijn. Haar lichaam heeft een behoorlijke oplawaaier gehad. De eerste nacht en dag in het ziekenhuis heeft ze doorgebracht op de IC, omdat haar hart er soms even mee stopte. Ook kon ze niet zelfstandig ademhalen. Gelukkig ging dat al snel weer beter. Nu krijgt ze nog steeds zuurstof toegediend, maar ze ademt gelukkig voor het grootste deel zelf. Al die tijd heeft hij bij haar bed gezeten. Marion was nog langs geweest, maar die was na een paar uur weer vertrokken. Ik had haar beloofd te bellen als er verandering zou zijn, maar dat was er tot nu toe niet. Hij was heel moe, want in al die tijd had hij niet op een bed geslapen, maar af en toe viel hij in slaap op de stoel. Hij moest wakker blijven, want als Eva wakker werd dan wilde hij bij haar zijn. Eva had de grootste klap gekregen. Haar kant van de auto was twee keer tegen de vangrail geklapt. Zelf hij een lichte hersenschudding en hier en daar wat schrammen opgelopen, maar daar stond hij nauwelijks bij stil. Dat ging vanzelf wel weer over. Voor nu is het belangrijk dat Eva wakker wordt. Ze word gevoed met sonde. De eerste dag lag ze de hele dag aan het infuus. Ze had een hoofdwond opgelopen en was daardoor erg veel bloed verloren. Dat infuus is er ondertussen alweer uit, maar nog steeds ligt ze aan allemaal draden en snoeren. Af en toe maakt ze een beweging met haar armen of benen. Elke keer als het gebeurd dan schrikt hij weer, maar de dokter zegt dat het kan komen doordat ze zo ver weg is.
-------------------------
Het bonkende gevoel in haar hoofd wordt steeds erger. Even probeert ze haar ogen open te doen, maar het licht is te fel. Ze probeert na te denken over waar ze is, maar de hoofdpijn is zo erg dat ze niks kan bedenken. Haar hand wordt nog steeds vastgehouden. Ze knijpt iets in de hand die haar vasthoud. "Eef, Eva!" Ze kreunt zacht, het geluid is te hard. Een hand aait nu over haar wang. "Kan... kan..." Ze wil wat zeggen, maar haar keel is te droog. Ze hoort de deur van de kamer opengaan. Voetstappen komen dichterbij en ze hoort zacht gepraat. Water loopt langs haar lippen en met haar tong probeert ze het op te likken. Weer probeert ze haar ogen open te doen. Dit keer is het minder licht in de kamer en het lukt om ze open te houden. Langzaam maar zeker word haar beeld scherper. Om haar heen staan wat mensen. Eentje daarvan buigt nu over haar heen en aait over haar wang. "Wolfs...?" "Ja Eef. Ik ben hier. Dicht bij je." Antwoord hij haar. Dat stelt haar gerust. "Mevrouw, hoe heet u?" "Eva." De man, die de dokter moet zijn knikt. "Kunt u me vertellen waar u woont?" "Maastricht." De dokter schrijft wat op en vraagt vervolgens: "En wat voor werk doet u?" "Recherche" Weer knikt de dokter: "En wat is het laatste dat u zich kan herinneren?" Dan ziet ze weer die blauwe SUV op haar afkomen. Haar beeld wordt weer wazig en ze krijgt bijna geen lucht. Om haar heen begint een apparaat te piepen en allemaal stemmen komen op haar af. "Eef, Eva! Blijft bij me..." is het laatste wat ze hoort en dan wordt alles zwart.
-------------------------
Een paniekaanval. Wat precies de aanleiding is dat is niet duidelijk. De dokter heeft Eva een rustgevend middel slaapmiddel gegeven en nu gaat haar borst rustig op en neer. Haar hartslag was zorgwekkend omhoog gegaan en even was de dokter bang geweest dat haar hart er weer mee zou stoppen, maar dat is gelukkig niet gebeurd. De dokter vroeg vervolgens aan hem of dit weleens eerder was gebeurd, maar voor zolang als hij haar kent en zover als hij weet is het nooit gebeurd. Ze heeft het hem in ieder geval nooit vertelt. Nou is er natuurlijk wel meer wat ze hem niet heeft vertelt, maargoed hij heeft zich naar waarheid uitgesproken. Nu is het weer wachten tot ze wakker wordt. Volgens de dokter duurt dat minstens 5 uur, omdat het rustgevende middel, wat ze ondertussen alweer 2 uur geleden heeft gekregen, lang werkt. Dus hij is op de bank in haar kamer gaan liggen en probeert wat uit te rusten. Hij heeft al lang niet gegeten, omdat hij misselijk was van moeheid. Hij wil er voor haar zijn als ze wakker wordt en daarom heeft hjj besloten om, voor het eerst in 3 dagen, maar even te gaan liggen. Zo is hij beter uitgerust als ze weer wakker wordt.