Daffodils[Completed]

Part-27

"ကိုကို"

ႏွစ္​ကိုယ္​ၾကားသာ ၾကားႏိုင္​​ေလာက္​မည္​့ အသံခပ္​တိုးတိုးႏွင္​့ ​ေခၚမိ​ေတာ့ သူ႔ဘက္​ကို လွည္​့လာသည္​့ ကိုကိုက အနည္​းငယ္​ရဲ​ေနသည္​့ မ်က္​ဝန္​းအစံုနဲ႔အတူ။

"Park Jimin"

"ဗ်ာ"

"​ေက်းဇူးျပဳၿပီး..ငါ့နားကထြက္​သြား​ေပးပါလား"

"အာ..ကိုကိုနားခ်င္​​ေနလို႔လား​ေကာင္​းၿပီ​ေကာင္​းၿပီ..ကြၽန္​​ေတာ္​ထြက္​သြား​ေပးမယ္​​ေနာ္​"

​ေရဇလံု​ေလးကို ျပန္​ယူကာ ကိုကို႔ကို ​ေက်ာခိုင္​းၿပီး အခန္​းထဲက ထြက္​ရန္​ျပင္​လိုက္​သည္​။

"ငါ့အနားက​ေနတစ္​သက္​လံုးထြက္​သြား​ေပးမလား"

ကိုကို႔စကားတစ္ခြန္းမွာ ​​​ေျခလွမ္​းအစံုက တံု႔ခနဲရပ္​တန္​႔တယ္​၊ ႏွလံုးသားဟာလည္​း ခြမ္​းခနဲ က်ကြဲရတယ္​......။

တုန္​ယင္​​ေန​ေသာလက္​တို႔​ေၾကာင္​့ ဇလံုကို ထပ္​ကိုင္​ထားရန္​မစြမ္​းတာမို႔ ခံု​ေပၚအျမန္​တင္​လိုက္​ၿပီး ကိုကို႔ကို မ်က္​လံုးခ်င္​းဆံုကာ ၾကည္​့လိုက္​သည္​။

"ဘာစကား​ေျပာလိုက္​တာလဲ..ကိုကိုဘာစကား​ေျပာလိုက္​တာလဲလို႔"

"မင္​းၾကားတဲ့အတိုင္​းပဲ"

"ဘာလို႔ထြက္​သြားရမွာလဲ..ခင္​ဗ်ားနားက​ေန​ေသ​ေတာင္​ထြက္​မသြားဘူး"

"မင္​းကိုသိပ္​စိတ္​ပ်က္​တာပဲ"

စိတ္​ပ်က္​တယ္​တဲ့၊ ဟား ကိုကိုက သူ႔ကို စိတ္​ပ်က္​တယ္​တဲ့။

"စိတ္​..စိတ္​ပ်က္​တယ္​ဟုတ္​..ဟုတ္​လား"

"ဟုတ္​တယ္​မင္​းကိုငါအရမ္​းစိတ္​ပ်က္​​ေနၿပီPark Jimin"

"ဘာလို႔လဲ..ဘာလို႔လဲလို႔ကိုကိုပဲ..ကိုကိုပဲကြၽန္​​ေတာ့ကိုသိပ္​ခ်စ္​တယ္​ဆို"

"ခ်စ္​ခဲ့တယ္​ဒါ​ေပမဲ့အရင္​က..အခုငါမင္​းကိုသိပ္​စိတ္​ပ်က္​တယ္​အဲ့တာသိရဲ႕လား"

"မသိဘူး..မသိခ်င္​ဘူး"

"က်စ္​..စိတ္​ကုန္​လိုက္​တာ"