Behind Closed Doors

Chapter 33

Norman's Pov

Nagmamadali akong lumapit sa stage ng matapos ang speech ni Eva. Mas lalo ko syang hinangaan dahil sa mga narinig ko. Sa tingin ko maging ang mga dumalo sa conference na ay napabilib nya rin. Sino ba namang hindi? Eva went through so much more than any average human could ever take.

"It was a wonderful speech." Bati ko sa kanya ng tuluyan na syang makababa sa stage.

"Thanks." Nakangiti nyang sagot. Ramdam kong hindi sya sanay na maging sentro ng atensyon. Hanggang ngayon kasi nanginginig pa rin sya.

"You gotta be kidding me." Napalingon ako sa kanya ng bigla syang magsalita.

She's looking at a tall, handsome man standing a few feet away from us. By the way she looks at him mukhang kilala ko kung sino ang lalaking ito. Lalong lumakas ang panginginig ng mga kamay ni Eva. Nagsimula na ring mangilid ang mga luha nya. The man walked towards us.

"Hi Eva. It was a very heartfelt speech. Congratulations." He was smiling but there's sadness in his eyes.

"T-thanks." Pilit na ngimiti si Eva kahit na halata ang lungkot sa mga mata nya.

"Can we talk?" Tanong ng lalaki.

"Huh? Y-yeah." Pagsang-ayon ni Eva. Pilit kong nilunok ang tila namuong laway sa lalamunan ko.

"Mauuna na ko sa table natin." Inunahan ko na si Eva dahil parang sumama bigla ang pakiramdam ko.

"Thanks Norman." She smiled at me.

Ano ba 'tong nararamdaman ko? Bakit ako nagkakaganito? Mag-uusap lang naman sila. Saka ano bang pakialam ko? Wala naman kaming relasyon ni Eva. Ano bang iniinarte ko?

"Oh? Nasaan si Eva?" I heard Diane asked. Di ko man lang namalayan na nakaupo na pala ako sa tabi nya.

"Kausap si Marcos." Walang ganang sagot ko.

"Ano?!" Nagulat ako sa naging reaksyon nya. Sa lakas ba naman kasi ng boses nya pati 'yong mga nasa mesang malapit sa amin napatingin sa kanya.

"Ang sabi ko kausap si Marcos." Ulit ko.

"Bakit mo pinayagan?" Inis na tanong nya sakin pero this mas mahina na ang boses nya.

"Bakit naman hindi ko sya papayagan?" Ano naman karapatan ko di ba? Gusto ko sanang idugtong.

"Ano ka ba Norman? Teenager? Ang torpe torpe mo naman! Hindi mo ba kilala kung sino si Marcos sa buhay ni Eva?" Mas lalo yata syang nainis.

"Alam ko Diane." Wala ulit ganang sagot ko.

"Alam mo naman pala eh! Anong tinatanga-tanga mo dyan?" Parang gusto na yata nya kong batukan.

"Anong gusto mong gawin ko? Puntahan ko sila at pagalitan? Bakit ko naman gagawin 'yon?" Eh halata namang gusto nyang makausap ni Eva. Dugtong ko sa isip ko.

"Hindo ko alam kung torpe ka lang talaga o may sayad ka eh. Napipikon ako sa'yo. Dyan ka na nga."

Problema nun? Wala naman talaga akong karapatan ah. Anong gusto nyang gawin ko? Magfeeling boyfriend at pigilan silang mag-usap? Eh di parang pinahiya ko lang ang sarili ko. Natigil ako sa pagkausap sa sarili ko nung magvibrate ang cellphone ko.

[Norman, si Marcos na ang maghahatid sa akin pauwi. Maraming salamat sa paghahatid at pagsama amin dito.]

Parang gusto kong ibalibag ang cellphone ko nung mabasa ko ang text message ni Eva. Ganun nalang ba 'yon? Pagkatapos nyang gaguhin nung lalaking 'yon babalikan nalang nya basta-basta? Makauwi na nga lang. Wala na rin naman akong gagawin dito.

-----

Eva's Pov

Hindi ko inaasahan na magkikita kami ni Marcos sa event. Matagal na rin nung huli ko syang nakita. Simula nung nahuli ko syang may kalampungang ibang babae.

"Eva.." He started when we reached the most private corner of the venue.

"What is it Marcos?" Parang nasaktan sya dahil sa lamig ng tono ng pananalita ko. Kahit ako nagulat din.

"I never got the chance to apologize for what happened. For... cheating. I'm—"

"You had almost a year to apologize but y9u didn't. Hindi ko na kailangan ng apologies mo Marcos. You not bothering me anymore is more than enough." I cut him off.

"I should have ran after you. I should have followed you. I should have been there for you when Fran died. I'm so sorry." He's crying. Ar ramdam kong nasasaktan din sya sa pagkawala ng anak ko. He loved her like his onw daughter.

"Yeah, you should have. It's really nice seeing you again Marcos." Tinalikuran ko na sya pero pinigilan nya ko. He's holding my hand and i can feel his trembling.

"The truth is i wanted to. Pero hindi ko alam kung paano ka haharapin. Sobrang hiyang-hiya ako sa'yo. Wala akong lakas ng loob na harapin ka. Then i was diagnosed with stage three brain cancer. I thought i finally had my due. Wala na sana akong balak guluhin ka pa. Pero ayaw kong mawala sa mundo ng hindi ko man lang nasasabi sa'yo na mahal na mahal pa rin kita." Then he let go of my hands.

I was stunned. He's dying? Kaya pala sobrang putla nya at parang ang laki ng ibinagsak ng katawan nya. Tinitigan ko sya. He looks so weak and tired. The man i knew was full of life. Hindi nya deserve ito.

"Oh my god!" Niyakap ko sya ng mahigpit.

"Yeah.. Thanks." He said as he hugged my back.

"I'll take care of you. Sasamahan kita sa lahat ng mga check ups mo, chemo sessions, sa lahat. I'll be with you in every step of the way. Malalagpasan mo 'to." I tried to assure him.

"I know i'm dying Eva. I already make peace with that. I just don't to waste my already limited time not doing the things i want to do." I heard him say bago naglapat ang mga labi naming dalawa.

Wala akong nagawa para sa anak ko pero hindi ako papayag na wala akong magawa para kay Marcos. He's a big part of my life and i owe him this. I have to be there for him. It is the least that i can do for him. I need to help him. This is what my daughter would have wanted.