Behind Closed Doors

Chapter 22

Dedicated sa supporter kong G na G na 🤣🤣 Sobrang nakakataba po ng puso ang appreciation na pinapakita mo. HeytchAndCee

Norman Rosebush

Living in the United States for twenty-five years made me feel uncomfortable coming back to my own country. But i want to start over. That country holds a lot of memory of me and ex-wife. Hindi ko kakayaning magstay pa roon.

"Tito Norman! Welcome back!" That's my beautiful niece Angela.

"Angela! Oh God! I missed you so much hija." I hugged her back.

"Mabuti naman naisipan nyo ng bumalik. Namiss po namin kayo ng sobra." Masayang pahayag nya.

"Ay naku, siguradong matutuwa sila kuya." Dagdag nya.

Sobrang laki na ng nagbago simula nung umalis ako. Our city looks more modern and packed with people. Ang ingay na ng paligid dahil sa mga sasakyang walang tigil sa pagparoo't parito. I left my country to pursue my career as a doctor. I wanted to be as great as i can be in my profession. And in doing so i found the love of my life.

I thought i found the woman destined for me. The woman who would be with me for the rest  of my life. Instead, i found the woman who would rip my heart out. So i came back home. With the hopes of starting over. The uncertainty of what the future has instore for me really freaks me out but i have no choice.

All i can do is move on and move forward. To face whatever the future would bring. Whether i'm ready or not. I guess i'll be fine. I'm with my family. I don't have to go through all of this alone.

"Welcome home, brother!" My Kuya Troy greeted me with a hug.

"Glad to have you back Norman." Salubong din sa akin ng kanyang may-bahay.

"It feels good to be back. Namiss ko kayong lahat ng sobra." I truthfully said.

"Tito Norman!" Halos sabay-sabay na tumakbo palapit ss akin ang mga anak ni Troy. Mga binata't dalaga na nga sila.

"Grace? Tristan? Marvin?" Muntik ko na nga silang hindi makilala.

"Opo, Tito." Nakangiti nilang sagot.

"Anong nangyari sa inyo? Sa isip ko mga bata pa kayo ah." Pabirong turan ko.

"Tito, ang last visit mo dito was ten years ago." Marvin stated.

"Ang bilis talaga ng panahon, ano? Mga binata't dalaga na kayo." I added.

"Mga anak, ihatid nyo na muna ang Tito Norman nyo sa kwarto nya. Tulungan nyo na rin sya sa pagbubuhat ng mga gamit nya. Magluluto na ko ng makakain natin." Ani ng hipag kong si Teresa.

"Tara po Tito!" Excited na aya sa akin ng mga pamangkin ko.

Halos walang nagbago sa ancestral house namin. It was almost the same as when i left. Para tuloy akong hindi umalis. Ang gaan sa pakiramdam na kahit papaano i'm feeling this familiarity. Mabilis na nawawala ang mabigat na pakiramdam na dinadala ko.

I am home and with my family. Iyon lang mahalaga sa ngayon.

-----

Eva's Pov

It's been a month since i left Marcos. Hindi naging madali para kay Feancheska nang malaman nya ang totoo. She was totally devasted. Because like me, she was let down, disappointed and betrayed by the men she learned to love.

Nakabili ako ng bahay sa isang maayos at tahimik na subdivision. Bahay na para lamang sa aming mag-ina. Ipinagpatuloy ko ang pagpapalago ng negosyo ko. Hinayaan kong maging abala ako sa lahat ng oras. Dahil kung hindi, baka kainin ako ng kalungkutan.

Ilang ulit sinubukan ni Marcos na suyuin ako pero nagmatigas ako. Tapos na akong maging mahina at uto-uto. Hinding-hindi ko muli pang magpapalako. Mas pipiliin ko nalang na maging mag-isa kasama ng anak ko. Kaysa ikulong muli ang sarili ko sa isang relasyong walang ibang idudulot sa akin kung hindi sakit at sama ng loob.

Patungo ako ngayon sa bahay ng bago kong kaibigan na si Teresa. She invited me to his brother-in law's welcome party. Ang sabi nya isanm itong successful doctor from U.S. Since i don't have anything else to do i decided to come.

"Eva! Hi! I'm so glad you came. Come on, the party's here." She took me at the back area of the house. The party is amazing.

"Grabeng welcome party 'to ha." I uttered.

"My brother-in law lived in america for twenty-five years. He's been visiting but now he's to stay fod good. Kaya naisipan na a big party is in order.

"Well, were is this borther-in law?" I asked her. I saw looked around saka itinuro ang isang matangkad na lalaking nakawhite polo.

"Tara ipapakilala kita sa kanya." Hila sa akin ni Teresa.

Sumunod naman ako sa kanya. Paglapit naming dalawa sa tinungo naming umpukan agad kong binati ang bayaw nya.

"Hi! Welcome back." I greeted him with a smile.

"Thanks!" Walang kaemo-emosyon nyang sagot while hd shakes my hand.

Cold. I wonder what got into him. Kararating ko lang ganyan na agad ang pakikitungo nya sa'kin. Hinayaan ko nalang sya since hindi naman talaga sya ang ipinunta ko rito.

"Nasaan na kaya ang comfort room?" Kanina pa ko nagpapaikot-ikot sa pagkalaki-laking bahay na 'to pero hindi ko pa rin makita ang banyo.

Hindi ko kasi makita si Teresa kanina kaya kahit hindi ko alam kung nasaan ang banyo napilitan akong maglakad-lakad mag-isa. I was mesmerized by the beauty of this ancestral house. The architecture is obviously old. Victorian style to be exact. It has wrap around porch. Even the furnitures look antique.

The house has a soul. It holds a lot of history. Like generations after generations of bloodline was born in this house. I felt envy. I never knew my parents. Kahit ginawa kong paghahanap hindi ko talaga natagpuan ang mga magulang ko. Not even a single one from my family.

"Aaaaah!" Nakarinig ako ng parang nabasag na salamin kasunod ng malakas na pagsigaw. Nakaramdam ako ng pag-aalala. Ilang magkakasunod na sigaw pa ang narinig ko kaya sinundan ko ang pinagmumulan ng ingay.

"Oh my God! Are you okay?" Nag-aalalang tanong ko ng makita ko ang bayaw ni Teresa sa garden.

"Anong ginagawa mo dito?!" Galit nyang sigaw sa akin. I was stunned. Namumula ang mga mata. Halatang galing sa pag-iyak.

"I'm sorry i thought you needed help." Nakayukong sagot ko.

"I don't so get lost!" Nagulat ako sa intensity ng galit na mababakas sa mukha nya.

"Yeah, i'm—i'm so sorry."

I ran away. Napagdesisyunan ko ng umalis na ng tuluyan. I can feel the anger and pain on his eyes. Parang sobrang bigat ng nararamdaman nya. Pero ano bang pakialam ko? Sobra naman sya. Concern lang naman ako na baka napaano na 'yong taong narinig kong sumisigaw. Hindi nya ko kailangang sigawan ng ganun. Napakasama ng ugali.