Love Never Dies [Book 1]

Chapter 19:Muling Pagkikita

Kyle's Pov
Andito na ko ngayon sa sofa naghihintay kay darren.Ngayon kasi ang alis naman papuntang province to visit pur grandparents.It's only 5 in the morning,napagdesisyonan naming umalis nang maaga para mas maaga kaming makarating dun.Siguro kung makakabiyahe kami ng 5:30,we'll be there around 10 am.

Hanggang ngayon hindi ko pa rin makalimutan nag nangyari.Simula nang makita ko ulit siya kahapon di na muli siyang naalis saking isipan.

Oo,masaya kong makita siya uli pero hanggang ngayon naiwan pa rin dito sa puso ko yung sakit at galit.

flashback

Nandito ko ngayon sa department store,nagyaya kasi dito si Darren may bibilhin lang daw siya.Wala naman akong magawa kundi ang samahan na lamang siya,humiwalay muna siya sakin para pumunta ng second floor.Niyaya niya ko pero tinatamad akong samahan siya,hindi ko alam pero para bang may humihigit sakin na mag stay na lang muna kung nasaan ako ngayon.

Dahil wala akong magawa,tinignan ko na lang ang mga damit na malapit sakin baka kasi may magustuhan din ako at may mabili ako.

Hanggang sa may narinig akong iyak kaya tumingin ako dun.Nakita kong may batang umiiyak,nawawala ata siya or nahiwalay sa parents niya.

Lumapit ako dun sa bata at hinawakan ko yung balikat niya pero nagulat ako nang may kamay na nasa ilalim ng kamay ko.

(just an example)

Tinignan ko kung kaninong kamay yung nahawakan ko at nagulat ako ng si.....Chin???

Nang napansing niyang nakatitig ako sa kanya,nginitian niya lang ako.Bigla na lang akong naestatwa dito.

Yun yung ngiting matagal ko nang gustong makita,matagal ko nang hinahanap.May part sakin na masaya pero hindi pa rin maaalis ang sakit at galit na nararamdaman ko para sa kanya.

Yumuko siya para pantayan ang bata habang ako dito halos hindi na makagalaw sa mga nangyayari ngayon.

"bakit ka umiiyak"tanong ni chin sa bata
"hindi *hik* ko *hik* mahanap *hik* yung mommy *hik* ko"umiiyak na sabi nung bata
"okay dont cry na tutulungan ka ni ate"malambing na sambit ni chinny sa bata.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ngayon.May onting saya pero andun parin ang galit.

Pero masasabi kong ito yung boses na matagal ko nang gustong marinig ulit.Yung tanging boses na nakakapagpagaan sa loob ko.

Maya-maya pa ay may lumapit na babae samin at niyakap yung bata na ngayon ay hindi na masyadong umiiyak.

"okay ka lang ba wag na umiyak mommy is here"sambit nung babae sa bata at tumayo para hawakan yung kamay nung bata
"thank you pala sa inyo sa pag approach sa anak ko"pagpapasalamat niya na nakangiti
"wala po yun"nakangiting sambit ni francine
"napakabait niyo,bagay kayo"sambit nung nanay ng bata na ikinagulat ko at nakita ko namang nanlaki ang mga mata ni chinny.

Hindi naman na nagtagal yung babae at umalis na rin sila.

Hindi ko na alam ang mararamdaman ko.Kanina pa ko hindi makagalaw dito at ang tanging ramdam ko lang ay yung puso kong sobrang bilis ng tibok.

Mas lalo pang bumilis sa pagtibok ito nang bumaling sakin ang tingin ni chin.

(imagine niyo na lang hihi)

Nakatitig lang kami sa isat isa the whole time nang magsalita siya na mas ikinabilis ng tibok ng puso ko na ikinagulat ko rin.

"Francine nga pala,did we met before"sambit niya at naglahad ng kamay

Bumaba naman ang tingin ko sa kamay niya.Pero hindi ko to tinanggap.Bumalik ang tingin ko sa kanya at seryoso siyang tiningnan, ngunit ngayoy nakikita ko sa mga mata niya ang hiya at kaba.Nakita ko ang pagpatak ng luha niya na ikinahina ko bigla,i hate seeing her crying.Kaya naisip ko na lang na lumayo muna sa kanya hindi pa ito yung time para kausapin ko siya,im not ready to faced her again.Baka hindi ko mapigilan yung galit ko at kung ano pang masabi ko sa kanya

Umiling iling ako at nag iwan ng masamang tingin sa kanya bago lumakad papalayo sa kanya,hindi ko na muli siyang nilingon at tinignan ang reaksiyon niya.

end of flashback

Oo,masaya ko na makita siya uli pero hindi parin nawala yung galit at sakit na dinulot niya sakin.

After a long time,anything doesn't change,the pain is still here in my heart.

"bro okay ka lang"tanong sakin na nakapagpabalik sa kin sa katinuan
"oo o-okay lang ako"sagot ko na medyo balisa pa rin
"sure ka,kanina ka pa nakatulala diyan eh"sambit niya na may halong pag-aalala sa tono niya
"okay lang ako may iniisip lang tara na"sagot ko na nakapagkibit balikat na lang sa kanya.

Sumakay na kami ng jeep patungong bus stations.Yes,hindi kasi namin pwedeng gamitin ang kotse hindi naman sa hindi pwede pero hindi lang namin alam ang way papuntang ilocos baka kung saan pa kami makarating kapag kaming dalawa ang nagmaneho at baka maligaw pa kami

Blythe's Pov
Gumising ako na sobrang sakit ng katawan ko pati na ulo ko at nanlalamig din ang katawan ko kaya nagtalukbong ako ng kumot.

"blythe kain na ta--"naputol ang sasabihin ni chin nang makita niya kong nakabalot ng kumot.
"blythe okay ka lang"pag aalalang tanong niya pero sobrang nanghihina ako kaya hindi na ko makasagot sa kanya.

Nakita ko siyang kinuha ang phone niya.Pagkatapos nun ay hindi ko na alam ang nangyari dahil nakatulog na ko sa sobrang panghihina ko.

Nagising na lang ako nang maramdaman kong may humahaplos sa kamay ko kaya minulat ko ang mga mata ko at nakita ko si....seth???

"s-seth"halos pabulong ko na lang na sabi dahil hindi pa rin okay ang pakiramdam ko

Napatingin naman siya sakin at kita ko ang pag-aalala sa mukha niya

"kamusta ka,okay na ba pakiramdam mo"nag aalala niyang tanong
"medyo okay na"sambit ko

Nakatitig lamg siya sakin at ako din naman.Hindi ko alam pero ngayon hindi ko magawang umiwas ng tingin sa kanya.Ramdam ko rin ang mabilis na tibok ng puso ko.

Bigla namang bumukas ang pinto at pumasok si jay at chin

"ay nakaistorbo ata kami"sambit ni jay,tong lokang to nagawa pang mang asar sa kalagayan ko,wala talagang pinapalampas
"jay ireserve mo na lang yang pang aasar mo pag okay na si blythe"saway ni chin
"okay"sambit ni jay at tumawa pa
"blythe sorry ha,nataranta kasi ako kanina wala rin naman sila mama kaya sila jay nalang tinawagan ko"paliwanag ni chin

Nginitian ko na lang siya na nakapagpangiti rin sa kanya.Sobrang naappreciate ko sila lalo na alam kong concern sila sakin.Thankful ako na sila yung mga kaibigan ko na handa akong alagaan at palaging nandiyan pag kailangan ko sila.