Encore [oude versie]

Zestien.

Zestien.

Blake

"Zeg me alsjeblieft dat je vanavond mee gaat naar een stripclub in Vegas," zei Dylan toen zijn hoofd tussen de gordijnen van Blake's bunk verscheen.

Blake lag weer eens te mokken in zijn bed, iets wat hij de afgelopen twee dagen in Phoenix veel gedaan had, en stak zijn middelvinger op.

"Geen zin," knorde hij en hij draaide zich om.

"Gast." Dylan ging naast Blake liggen en trok het gordijn achter hem dicht. "Kom eens hier." Hij sloeg een arm om Blake heen en gaf hem een dikke knuffel.

"Humpf," knorde Blake, "doe normaal." Hij probeerde Dylan tevergeefs van hem af te duwen.

"Blakie, zeg eens wat er aan de hand is tegen ome Dylan." Dylan drukte Blake stevig tegen hem aan en de lucht werd uit Blake's longen weggeslagen.

"Ome Dylan moet zijn kop houden," piepte Blake ademloos, hij had echt geen zin in het geouwehoer van Dylan.
"Het is Debbie of niet?" Dylan liet los en ging op zijn rug liggen. Het was knap krap met zijn tweeën in de bunk maar ze rolden er gelukkig nog net niet uit.
Blake draaide zich met tegenzin om en sloeg een arm om Dylans borst heen. "Nee," zei hij. "Het is niet Debbie."

Twee nachten geleden was Debbie bij het gezelschap gekomen om mee te touren tot aan LA, waar ze een weekje pauze zouden hebben. Blake had erg weinig moeite gehad met haar en tot zijn eigen verbazing konden ze het voor de verandering prima met elkaar vinden. Ze had zelfs zijn was gedaan en hadden vanmorgen samen het ontbijt gehaald.

"Wat is er dan?" vroeg Dylan. "Je hebt de afgelopen twee nachten niet op je best gespeeld. De fans zien het misschien niet, maar wij wel."

Blake zuchtte, wat moest hij zeggen? Hij wist zelf niet eens wat er met hem aan de hand was, hij voelde zich gewoon down. Hij had nergens zin in en lag het liefst de hele dag in zijn bunk. De laatste keer dat hij zo neerslachtig was geweest, was toen Bash hem had afgewezen.

"Ik heb geen idee, Dyll. Ik heb gewoon nergens zin in." "Kerel," begon Dylan terwijl hij weer uit de bunk kroop, "jij gaat mee vanavond." Hij pakte Blake bij zijn pols en er spreidde een duivelse grijns op zijn gezicht.

Blake schudde snel zijn hoofd en probeerde vergeefs zijn arm los te trekken. "Dylan," waarschuwde hij hem, "als je het flikt, dan-"

Dylan trok Blake met een harde ruk de bunk uit en die rolde in zijn boxer over de vloer.

"Au, idioot!" tetterde Blake terwijl hij rechtop hopte. "Moet dat zo hardhandig?" Hij stompte Dylan hard tegen zijn arm.

"Kleine fucker," grinnikte Dylan met zijn zware stem. "Je weet dat je niet tegen mij op kan."

Dylan walste op Blake af - Blake probeerde nog snel weg te vluchten - en greep hem met twee brede armen bij zijn middel. Hij gooide Blake met gemak over zijn immense schouder en hield hem klem.

"Dylan!" tierde Blake. "Doe normaal!" Hij stompte Dylan op zijn rug maar die lachte alleen maar.

"Kijk eens wat ik hier heb," grinnikte Dylan toen hij de woonkamer binnenliep. "Een naakte Snake." Hij gooide Blake op de bank neer, naast Dex, en plofte zelf tegenover hen in de grote beige stoel.