Encore [oude versie]

Tweeëndertig.

Tweeëndertig

Lynn

Daar stond het dan, het huis waar ze jaren gewoond had. Lynn keek op naar het statige, witte gebouw vanaf de oprit. De moed zonk haar in de schoenen, maar ze wist dat ze nu niet op mocht geven.

Met een zucht liep ze richting de voordeur, haar koffer slingerde achter haar aan over de oneven stenen. Het was nog vroeg en de dauwdruppels glinsterden op het perfect gemaaide grasveld voor haar oude thuis. Ze zag dat de tuinman zijn werk nog steeds goed deed, de klaprozen stonden er beeldig bij. Lynn geeuwde, ze was moe. Ze had de red-eye genomen naar Dallas en de nacht gespendeerd in het vliegtuig. Het was een vrij korte vlucht geweest maar desondanks was de morgen al wel aangebroken.

Ze ademde diep in en drukte op de bel. Ze had geen sleutels meer en hoopte met heel haar hart dat Sophia, Henry's huishoudster, al wakker was.

Godzijdank was dat het geval, het was vrij koud buiten.

"Nikki?" De donkerbruine ogen van Sophia keken haar ongelovig aan. "Nikki!" Ze vloog om Lynns hals heen en drukte haar samen.

Lynns armen sloten zich als vanzelf om het smalle lijf van de kleine Sophia, ze had haar verschrikkelijk gemist. Ze legde haar hoofd op Sophia's bruine krullen en ademde diep in.

"Sophia, hoe gaat het met je?" vroeg Lynn terwijl ze Sophia losliet.

"Goed, goed." Sophia wuifde Lynns opmerking weg. "Maar dat is niet belangrijk, wat doe je hier? Kom je terug? Heb je het meneer Preston vergeven? Hij slaapt nog."

"Vergeven? Dat nooit." Lynn glimlachte en volgde Sophia de grote hal in. Ze keek naar de brede trap die naar de slaapvertrekken leidde en zuchtte. Daar ergens lag haar overspelige ex-verloofde.

"Zwanger?" Henry keek Lynn ongelovig aan vanaf de andere kant van de grote eikenhouten keukentafel. "Weet je het zeker?"

"Daarom ben ik hier," zei ze zacht. Ze had haar handen om een hete mok koffie geklemd en staarde naar haar ex-verloofde. "Ik heb een afspraak gemaakt met dokter Bolton."

"Wanneer moet je er heen?" vroeg Henry met een blik op de grote witte klok die aan de muur hing.

"Over een uurtje."

"Ik ga met je mee."

Lynn keek hem dankbaar aan, haar problemen met hem een moment vergeten. "Wil je dat?"

"Altijd." Hij glimlachte, stond op en liep - in zijn kamerjas - om de tafel naar Lynn toe. "Is het van mij?" vroeg hij voorzichtig, zijn vingertoppen strelend over haar rug.

"Dat weet ik niet," zei Lynn naar alle eerlijkheid. Ze draaide met haar schouder, ze wilde dat hij haar losliet. Ze moest eerst weten van wie het kind was voor ze verdere plannen ging maken.

"Weet je dat niet?" Henry deed een stap achteruit en fronste. "Heb je met een van die smerige rockers lopen neuken? Welke? Die kleine?"

"Mijnheer Preston," waarschuwde Lynn met een trillende stem. "Het zijn geen smerige rockers, dank u wel. En ja, die kleine ja."

"Je bent er wel verdomde snel overheen dan." Henry balde zijn vuisten.

"Had je maar niet met Katharina moeten ouwehoeren."

"Nikki..."

"Lynn," zei Lynn resoluut. "Ik wil de naam Nikki niet meer horen, Henry."

Henry zuchtte. "Ja, ja. Sorry ik vergeet het telkens, Lynn. Dus je hebt geen idee hoe lang je zwanger bent?"

"Nee."