Encore [oude versie]

Een.

 Een

Evelynn

"Oh nee, dit ga je niet menen," zei Lynn in zichzelf toen er werd omgeroepen dat haar gate ging sluiten. Ze vloekte en rende gehaast op haar torenhoge hakken door de volgepakte terminal.

         "Shit! Ga aan de kant," schreeuwde ze. Ze denderde dwars door een groep mensen en knalde natuurlijk tegen iemand op.

         Lynn kwam pijnlijk neer op haar knieën. Met een kreun keek ze toe hoe haar bezittingen uit haar grijze leren handtas over de vloer kletterden. Vluchtig greep ze haar spullen bij elkaar en schoof de zooi terug in haar tas. Ze hield niet van losse troep, maar ze had geen tijd om alles weer netjes op te bergen.

         "Ho ho. Kijk uit, meid. Wat doe je?"

Twee sterke handen, volgeklad met tatoeages op de bovenkant, hielpen Lynn overeind en ze was een moment afgeleid door een paar heldergroene ogen.

        Lynn knipperde een paar keer en stotterde blozend een excuses. Ze klopte het stof van haar nette rok af en keek beschaamd naar de vloer.

        "Hier, je vergeet iets." De man, die compleet in het zwart gehuld was, keek haar grijnzend aan. Hij stak zijn hand uit, waarin drie verdwaalde tampons en haar favoriete lippenstift lagen.

        "O mijn god," zei Lynn kreunend. Ze hield haar tas open zodat hij het erin kon gooien. "Sorry hoor..."

         "Maakt niet uit," grinnikte hij geamuseerd. "Heb je je pijn gedaan?"

        "Nee hoor. Dank u," loog Lynn. Haar knieën bonkten pijnlijk, maar ze had geen tijd om ze te inspecteren. Haar gate stond op het punt om te sluiten.

         "Sorry, maar ik moet mijn vliegtuig halen," zei ze tegen de man, terwijl ze haastig haar kokerrok recht trok en haar blazer corrigeerde.

        "Nou, het was me een waar genoegen. Succes." Hij lachte een brede grijns en twee schattige kuiltjes werden zichtbaar.

         Ja hoor, van alle mensen waar je tegenop kon knallen, koos zij natuurlijk een uitzonderlijk aantrekkelijk exemplaar. Niet dat Lynn een voorliefde had voor leren broeken en bandshirts, maar zelfs zij kon daar door heen prikken.

        Een omroeptoon liet Lynn opschrikken uit haar trance, haar gate kon elk moment dichtgaan. Ze wendde snel haar blik af van zijn beïnkte armen, om door te gaan met haar missie.

        "Bedankt." Ze glimlachte. "Maar ik moet rennen."

Ze keek nog eenmaal over haar schouder terwijl ze doordraafde, of door hinkelde was misschien beter verwoord. De jongeman stak nog kort zijn hand op voor hij zich weer tot zijn groepsgenoten wendde.

        "Nee, nee, nee!" riep Lynn naar de stewardess die net de gate sloot. "Nee alsjeblieft, ik moet mee."

        "Sorry mevrouw," reageerde de voluptueuze brunette. "Maar het vliegtuig is net vertrokken."

        "Bel ze op en laat ze terugkomen. Ik móet mee!"

        De vrouw gaf haar een kleine glimlach en liep naar een telefoon. Ongeduldig wachtte Lynn af tot ze terugkwam, wat wel een eeuwigheid leek te duren.

        "Sorry, mevrouw," zei de stewardess, nadat ze op had gehangen. "Ik kan echt niets meer doen."

        Vloekend trapte Lynn tegen de balie aan en ze wierp zichzelf in de meest dichtstbijzijnde stoel.