Encore [oude versie]

Vierentwintig.

Vierentwintig

Blake

Blake nam nog een laatste hijs van zijn sigaret voor hij hem uit zijn auto gooide. Hij had het dak van zijn perfect gerestaureerde Chevrolet Camaro - zijn trots en meest waardevolle bezitting - eraf gelaten, want het was prachtig weer vandaag.

Vanuit zijn favoriete oldtimer keek Blake met een zucht naar de middelbare school - de school waar hij zelf zijn jeugd gespendeerd had - en tikte ongeduldig met zijn vingers op het leren stuur.

Hij drukte zijn pilotenbril verder op zijn neus en wachtte af tot Zoey naar buiten kwam. Ze had die ochtend gezegd dat ze om twee uur vrij was en hij had absoluut geen zin om naar binnen te lopen. Hij wist dat hij het beloofd had, maar stiekem hoopte hij dat ze het was vergeten. Blake had geen zin om handtekeningen uit te delen en om leuk te doen. Hij was chagrijnig en had eigenlijk geen zin om ook maar iets te doen die dag.

Na dat hij Zoey had afgezet was hij linea direct weer naar huis gereden, waar hij op de bank neergeploft was en er niet meer vanaf was gekomen. Blake had met Gibby geknuffeld, zijn post doorgenomen en toen hij niets meer te doen had gehad waren zijn gedachten afgedwaald naar Lynn. Precies zoals dat nu ook gebeurde.

Hij dacht aan dat perfecte lichaam van haar, die zachte lippen en de geweldige dag die hij met haar had gehad.

De gedachte aan mevrouw Lindfors in haar lingerie zorgde ervoor dat junior alweer begon te steigeren in Blake's broek en hij sloot zuchtend zijn ogen. Hij wilde niet aan haar denken, hij was haar kwijt en ging haar niet meer terugkrijgen.

"Urch," bromde Blake toen zijn telefoon afging en hij corrigeerde snel zijn kruis. Hij keek een moment naar het scherm en nam knorrend op.

"Zoeffie," zei hij als wijze van begroeting. "Kom je eraan?"

"Nee, jij komt naar binnen," zei ze streng met haar hoge piepstem. "Je zou mee naar binnen komen."

"Waarom?" vroeg Blake met rollende ogen. "Je bent toch vrij?"

"Nee, ik heb nog cheerleading training," antwoordde ze vrolijk. "Ik mocht kiezen wat we gingen doen vandaag. Ik heb gekozen dat jij gaat kijken."

"Uch, meen je dat serieus?" klaagde Blake overdreven. Hij liet zijn hoofd tegen het stuur vallen en de claxon van zijn Chevy toeterde luid.

"Ja, sukkel. Ben jij aan het toeteren?" vroeg Zoey. "Zit je in je Chevy? Ik zie hem staan."

"Klopt, momentje dan zoek ik een parkeerplaats," zei Blake knorrig voor hij de telefoon weg klikte. Het laatste waar hij zin in had was een uur lang toekijken hoe een stel tienermeiden radslagen gingen oefenen.

Blake parkeerde behendig in een parkeerplaats waar het naambordje van zijn oude rector - Mijnheer Peterson - stond. Grinnikend stapte Blake uit de zwarte auto, Mijnheer Peterson zou hem vast nog wel kennen. Blake had vaak zat bij hem op kantoor gezeten en zou nog graag elke mogelijke aanleiding om hem dwars te zitten aangrijpen.

"Je weet dat die parkeerplaats van de rector is?" Zoey stond plots naast hem gehuld in haar rood-witte cheerleaderspakje.

Blake haalde zijn schouders op en sloeg een arm om Zoey heen. "Dit is de beste plek. Ik ga mijn schatje niet ergens plaatsen waar jullie bengels aan haar kunnen zitten," zei hij terwijl hij tussen de palmbomen door richting het hoofdgebouw wandelde.

"Haar? Het is maar een auto hoor," bromde Zoey naast hem. Ze sloeg haar armen over elkaar en gooide haar donkere paardenstaart in haar nek.