The Love Project

Hoofdstuk 8: Ik haat maandagen

Hoofdstuk 8

I K  H A A T  M A A N D A G E N

Langzaam spring ik van mijn fiets en plaats ik hem voorzichtig in de fietsenstalling. Daarna gooi ik mijn rugzak over mijn schouder en schik ik mijn sjaal wat strakker om mijn hals, want er hangt een frisse wind in de lucht en het is akelig koud voor de tijd van het jaar. Ten slotte slenter ik met veel tegenzin richting het schoolgebouw.

Het is maandag en vandaag is waarschijnlijk een dag dat ik liever nooit meer opnieuw wil herinneren, laat staan opnieuw meemaken. Wat haat ik maandagen. Een stomme dag na een veel te leuk weekend. Ik vraag me af waarom ik in hemelsnaam hierin verzeild ben gegraakt. Natuurlijk is het weer Drews schuld, anders was dit nooit gebeurd. Ik vraag me af wat er zou gebeurd zijn als ik hem nooit als stiefbroer gehad had. Zou ik dan niet meegedaan hebben aan het project?

Mijn buik doet pijn door de zenuwen die nu door mijn lichaam gaan. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest, zelf niet voor een spreekbeurt in de klas. Het voelt alsof ik een hele dag ondersteboven gehangen heb en daarna honderden rondjes in het reuzenrad heb gedraaid terwijl het op een veel te hoge snelheid ronddraaide. Hopelijk ben ik straks minder zenuwachtig als ik voor Ethan sta, maar dat betwijfel ik.

Waarom moet ik nou juist het meisje zijn dat met Ethan gekoppeld word? Hij is dé enige persoon waarmee niemand wil gekoppeld worden, maar natuurlijk moet hij juist met mij gekoppeld worden. Ik ben ook altijd de pineut. Ik wist dat het voor drama ging zorgen als ik meedeed.

Iedereen is bang van hem, waaronder ik. Straks is het gevangenis-gerucht werkelijk de waarheid. Dan moet ik gedurende het hele project mijn tijd doorbrengen met een crimineel. Daar wil ik liever niet aan denken. Of wie weet wat hij van plan is met mij? Het schijnt dat hij meisjes meeneemt naar zijn kelder en daar ze mishandelt. Kan ik nog weglopen? Het zijn geruchten, maar sommige roddels zijn waar.

'Alyse?' Vlak voor de ingang van het schoolgebouw zit Myra op een houten bankje. Ze glimlacht wanneer ze mij ziet en komt haastig overeind.

Het is duidelijk aan haar te zien dat ze zich heeft opgemaakt alsof ze een echte date heeft. Ze draagt een mooi kleedje en haar gestijlde haren hangen netjes over haar schouders. Ik daarentegen draag een simpele jeansbroek en mijn haren zitten vastgebonden tot een paardenstaart.

'Hoi, Myra.' Ik glimlach naar haar en samen lopen we het schoolgebouw binnen. 'Je ziet er mooi uit.'

Ze kijkt trots voor zicht uit. 'Bedankt, jij ziet er ook mooi uit, maar laat je haren los hangen.' Vooraleer ik iets kan zeggen pakt ze het elastiekje in mijn haren vast en haalt ze hem eruit. 'Dat is mooier.'

'Bedankt,' mompel ik. Normaal gezien heb ik het niet graag dat mensen aan mijn haar komen, maar ik zwijg en glimlach dankbaar. Ze is tenslotte mijn vriendin en misschien heeft ze wel gelijk. Mode is niet echt mijn ding, wel dat van Myra. Maar misschien wil ik helemaal niet mooi zijn in Ethans buurt, dan heeft hij misschien geen interesse in mij en zijn kelder.

'Ik twijfelde of je zou komen, want je vond de jongen toch niet zo leuk?' Myra kijkt me vragend aan terwijl we door de schoolgang stappen. Ze ziet er zo gelukkig uit omdat ze vandaag haar jongen zal zien, dat ik wenste dat ik ook zo kon zijn. 

'Ja.' Ik twijfel of ik haar over Ethan zou vertellen en dat ik moest komen omdat ik anders van school word gestuurd, maar ik zwijg. Gechanteerd door de directeur, dat kan niet iedereen zeggen. 'Ik wil gewoon zijn gezicht zien. Er is een kans dat hij super aantrekkelijk is, maar waarschijnlijk zal hij super lelijk zijn.' 

Het gaat hier over Ethan, dus aantrekkelijk is hij wel. Vroeger wilden de populaire jongens hem in hun groep uitnodigen, maar na talrijke mislukte pogingen gaven ze het op. Hoewel Ethan dus niet bij het populaire groepje hoort, is hij op een bepaalde manier wel populair, slecht populair, een manier van populair zijn dat ik toch liever niet zou willen zijn. 

'We zullen het zo meteen te weten komen.' Myra glimlach en wijst naar de groep leerlingen dat zich voor de deuren van het restaurant verzameld hebben. 'Hij zit daar tussen,' zegt ze enthousiast terwijl ze me een knipoog geeft, haar handen in elkaar vouwt en ze in een vuist voor haar hart houdt. 

Nerveus kijk ik naar de groep leerlingen, hopend dat Ethan misschien tegen de wil van zijn vader niet is komen opdagen. Maar dan zie ik hem tegen een muur geleund staan, een paar meter verwijderd van de anderen. Zijn gezicht geeft geen enkele emotie weer, waardoor ik me afvraag of hij wel zou kunnen lachen. Zou hij soms eens grappig of vriendelijk kunnen zijn? Zou hij überhaupt liefde kunnen voelen? Waarschijnlijk niet. 

Myra geeft mee een klopje op mijn schouder. 'Je ziet er echt nerveus uit! Gaat het wel? Ik bedoel het is wel normaal dat je zenuwen hebt, maar jij ziet er uit alsof je een spook hebt gezien.'

Ik dacht dat ik het goed kon verbergen, niet dus. 'Nou, straks is hij hier helemaal niet. Elk jaar zijn er van die gênante situaties waarbij maar één iemand van de twee komt opdagen, dus daar ben ik bang voor,' mompel ik, ook al weet ik dat mijn partner hier aanwezig is. Héél dicht aanwezig. Té dicht.

Myra knikt begrijpend. 'Daar heb je wel gelijk in, maar dat risico moet je erbij nemen. Waarschijnlijk zullen er wel een paar van die situaties zijn, maar ik hoop dat het niet bij ons is.'

Voor ik iets kan zeggen, komt de directeur tevoorschijn. Hij draagt een donkerblauw pak en een rode das, zoals hij elke andere dag aan heeft. Zijn blik dwaalt door de groep leerlingen. Op zijn gezicht verschijnt een grote glimlach van opluchting als hij mij ziet. Waarom vindt hij mij juist geschikt? Was het maar niet zo, dan was ik met iemand anders gekoppeld.

Dan begint de directeur in de microfoon in zijn handen te praten. 'Welkom, we zullen er meteen aan beginnen, want daarna kan ik de eerste opdracht uitleggen. Wat ik wil nog wil melden, is dat de koppels waarvan beide personen aanwezig zijn, nu moeten blijven deelnemen tot het einde.' Hij werpt een subtiele blik op mij. Dit wist ik helemaal niet! Ik moet voor een lange tijd met Ethan omgaan? 

'Willen de jongens aan die kant staan en de meisjes aan die kant, dat is gemakkelijker om elkaar te vinden. Je moet dan gewoon naar voor stappen als je naam wordt genoemd.' Hij wijst van links naar rechts. Ten slotte haalt hij een bundel papieren uit zijn binnenzak terwijl iedereen doet wat hij gevraagd heeft.

Myra slaat haar hand tegen haar mond. 'Het is zover,' mompelt ze nerveus terwijl ze heen en weer wiebelt van haar ene voet naar haar andere. 'Ik ben echt zenuwachtig.'

Dan vraagt de directeur om stil te zijn. Hij wuift met het bundeltje papieren en leest dan willekeurig twee namen af. 'Ons eerste koppel bestaat uit: Celeste Van der Veen en Nick Michiels? Zijn jullie hier allebei? Kom naar voor.'

Een verlegen meisje komt naar voren gestapt. Op haar wangen zit een roze blos, wat raar staat met haar donker rode haren. Even denk ik dat de jongen niet aanwezig is, maar dan komt de jongen ook naar voren. Met zijn ravenzwarte haren en bleke huid doet hij me denken aan de mannelijke versie van sneeuwwitje. Beiden glimlachen ze verlegen naar elkaar, beiden opgelucht dat ze allebei zijn komen opdagen.

'Jullie mogen het restaurant binnengaan,' mompelt de directeur door de microfoon. 'Nu hebben we als tweede koppel Peter Willems en Marie Van der Heuvel.' De directeur kijkt somber om zich heen als hij ziet dat niemand zich aanmeldt. 'Spijtig.'

'Dan hebben we als derde koppel Alyse Lewis en Ethan Sanders.' Wanneer mijn naam en zijn naam genoemd worden, kan ik door de grond zakken van schaamte. Iedereen kijk met een verbaasde blik van mij naar Ethan. Wat moet ik in hemelsnaam aan iemand als hem vertellen?

Ik zie hoe Ethan sloom naar voren stapt. Hij werpt een spottende blik op alle meisjes, maar lijkt toch wat onzeker te zijn. Volgens mij weet hij niet wie ik ben en heeft hij nog nooit iets over me gehoord. Ik bereid me mentaal voor om naar hem toe te lopen.

'Oh, Alyse! Je bent met Ethan gekoppeld? Wat erg!' Myra slaakt een zucht en geeft me een schouderklopje vol medelijden. 'Succes daar binnen. Misschien heb je geluk en negeert hij je gewoon.'

Ik kijk Myra nerveus aan. 'Ik hoop het, jij ook succes.'

'Ik denk dat jij meer succes nodig hebt dan mij. Niemand is erger dan Ethan, helemaal niemand,' mompelt Myra. 

Bedankt voor de steun, Myra.