The Love Project

Hoofdstuk 9: Chantage in overvloed

Hoofdstuk 9

C H A N T A G E  I N  O V E R V L O E D

Nu zijn het de moeilijkste minuten van heel mijn leven - toekomst inbegrepen. Binnen tien minuten zal de bel gaan, dan kan ik hier onmiddellijk wegvluchten. Maar wat moet ik in die langzaam voorbij tikkende tien minuten doen? 

Ethan staat me zwijgzaam aan te staren, terwijl ik zenuwachtig naar de grond staar. Ik wiebel niet bepaald elegant van mijn ene voet op de andere, in de hoop dat zo de minuten rapper zullen verstrijken, maar het lijkt alsof ze juist trager voorbij gaan, nog trager dan eerst.

Ik kijk op wanneer de deur van het restaurant met een dof geluid wordt dichtgemaakt waardoor ik Ethan ook aankijk. Hij draait zijn hoofd niet om en blijft me geïrriteerd aanstaren zonder zijn blik een seconde af te wenden. Wat is er met hem?

Hij is een crimineel, dat is het. Ik ben gekoppeld aan een crimineel en ik kan er niets aan veranderen. Anders gooit de directeur mij en mijn vrienden van deze school, dat mag niet gebeuren, anders zwaait er thuis wat.

Ethan zucht wanneer hij zijn vader in onze richting ziet lopen. Zijn gezicht staat op een onweer dat elk moment kan uitbarsten en wordt steeds erger hoe dichter zijn vader nadert. Hij mag zijn vader niet, dat is zo duidelijk als een pindanoot en even duidelijk zoals ik bang van Ethan ben.

Maar waarom? Waarom krijgt hij bijna een woedeaanval als hij zijn vader nog maar ziet? Ze hebben duidelijk geen goede band met elkaar, zoals het eigenlijk zou moeten tussen een zoon en vader.

Ethan snuift en dat wekt me uit mijn gedachten. Zijn vader, de directeur, staat nu bij ons. Even denk ik dat hij gewoon weer verder gaat lopen, maar dat doet hij niet. Hij blijft staan en kijkt ons iets té enthousiast aan.

'Hallo Alyse.' Hij steekt zijn hand uit om me een hand te schudden, wat ik dan ook doe, uit beleefdheid.

'Wat heb je haar beloofd? Met wat heb je haar bedreigd?' Ethan kijkt kwaad naar zijn vader. Zijn gezicht loopt rood aan en hij balt zijn vuisten.

Hoe kun je nu zo doen tegen je vader?

Als ik Ethan nu zo zie, geloof ik de geruchten. De geruchten dat hij een echte bad boy is die alleen maar aan zichzelf denkt. Met zijn rood aanlopend gezicht en zijn gebalde vuisten ziet hij er echt kwaadaardig uit. Hij ziet eruit als een crimineel.

'Wat bedoel je Ethan?' Zijn vader kruist zijn armen en kijkt Ethan eerder uitdagend aan. Wat is dit?

'Zij? Waarom wil je dat ik mee doe met dit project? En dan nog met zo'n nerd? Wat heb je haar beloofd? Voor al haar vakken een tien?' Ethan zwaait met zijn armen. Zijn hoofd is nu zelf nog roder geworden.

Een nerd? Je kan veel over me zeggen, maar dat ik een nerd ben? Dat gaat er ferm over. Niet dat ik iets tegen zulke mensen heb hoor. Ik kan er gewoon niet tegen dat iemand me bestempelt als iemand die ik niet ben. Je veroordeelt toch geen mensen als je die persoon niet kent? Je benoemt die persoon toch niet met iets wat jou goed uitkomt?

Mij vind je niet snel achter schoolboeken 's avonds. Mij vind je achter de laptop terwijl ik series en films kijk of je vindt mij achter een boek dat niets met de leerstof uit school te maken heeft, zoals Het grote misschien van John Green.

Natuurlijk leer ik wel, alleen leer ik niet als ik niets te doen heb voor school. Ik leer niet overbodig. That's it.

'Zij leek me een goede manier om je te temmen en als zij niets word, vind ik wel een andere manier.'

Temmen? Hij praat over me alsof ik één of andere slaaf ben.

Dit gaat wat te ver. Met een ruk draai ik me om. Zonder nog wat te zeggen been ik zo snel als ik kan de kantine uit en loop ik langs de kluisjes in de richting van de uitgang.

Wat denken ze wel niet? Dit project loopt zonder twijfel fout af. Hoe kan de directeur zoiets doen? Mij gebruiken om zijn zoon 'beter' te maken? Alsof zo iemand beter kan gemaakt worden.

Waarom juist mij? Ik haal gemiddelde cijfers, soms zelf een onvoldoende. Ik ben niet dé perfecte leerling die een bad boy in iemand goed kan toveren. Vergeet dat maar.

'Alyse Lewis, blijf staan!'

De stem negerend loop ik verder, maar dan omklemt iemand mijn pols waardoor ik me geïrriteerd omdraai om dan recht in het gezicht van de directeur te kijken.

'Wat ben jij van plan jongedame?'

'Nou, u mag dan wel de directeur zijn, ik zal je vuile werkjes niet opknappen! Het is niet omdat u, uw eigen zoon niet kunt opvoeden dat ik dan die taak op mij moet nemen!'

'Als jij nu die deur uitloopt, gooi ik jou en al je vriendjes van school. Ik zal wel een smoes verzinnen en geloof me, die smoes zal niet in jouw voordeel zijn!' Hij loopt rood aan, zoals Ethan daarnet. Zo vader, zo zoon zegt men dan.

'Maar dat is chantage! Dat is strafbaar, weet u!' Ik kruis mijn armen als teken van opstand.

'Inderdaad, maar dat kan me nu helemaal niet schelen. Jij zal mijn zoon onder handen nemen en daar mee uit. Doe gewoon vriendelijk tegen hem, doe alsof je verliefd word! Ik wil mijn lieve zoon terug, niet de rebelse crimineel. Ik weet niet hoe ik het anders kan oplossen. De psycholoog zei dat dit misschien een oplossing was.'

Ik trek mijn wenkbrauw op en slaak tevergeefs een zucht. 'Ik been geen dokter hoor en al helemaal geen psycholoog of zo. Alstublieft dat kan je toch niet van me verwachten? Moet ik dan alsof doen dat ik niet bang van hem ben? Moet ik alsof doen dat ik hem aardig vind? Want hij is een sukkel! Ik kan niet iemand zijn die ik niet ben!'

Ik zucht en denk diep na. Misschien ben ik aan het overwegen om het te doen, met tegenzin natuurlijk, maar hij klonk echt wanhopen en verdrietig. Ik wil ook gewoon tegen niemand 'nee' zeggen, een slechte eigenschap van me, maar daardoor help ik wel mensen.

'Dat zal dan wel moeten! Ik ga de eerste opdracht nu uitleggen, dus haast je en doe alstublieft wat vriendelijker.' Hij draait zich om en verwacht waarschijnlijk van me dat ik hem volg, wat ik dan ook doe.

Hij is een achterbakse loser, maar mijn vrienden komen op de eerste plaats. Dus als dat betekent dat ik met Ethan moet optrekken, doe ik dat ook, voor hen.

Niet dat ik veel vrienden heb om te helpen, maar daar draait het nu even niet om. 

Dus wanneer we terug in het restaurant arriveren, zet ik mijn allerliefste glimlach op en ga ik terug bij Ethan staan. Hij is nu al wat beheersder en minder rood, maar toch ben ik nog altijd bang van hem en ik denk niet dat ik ooit niet bang van hem zou kunnen zijn. 

'Wat een mooie fake glimlach, liefje.' Hij grijnst terwijl hij me uitdagend aankijkt. 'Wil je me alsjeblieft zeggen waarom je hier in hemelsnaam bent? Niet door mijn indrukwekkende charmes volgens mij, want ik heb mijn best gedaan om niet bij je in de smaak te vallen.' 

'Weet je, dat ga ik je niet vertellen.'

'Nou ja, het kan me niet veel schelen.' Hij kruist zijn armen en het lijkt erop dat het gesprek afgelopen is, waar ik absoluut geen bezwaar tegen heb. 

'Aandacht mensen! Zometeen moeten jullie natuurlijk naar de les, maar eerst vertel ik wat de eerste ronde inhoud.' De directeur haalt een blad papier uit zijn binnenzak en vouwt het langzaam open. 'Zoals jullie al weten, is het project opgedeeld in drie rondes. Die rondes waren de voorbije jaren steeds dezelfde, maar daar hebben we wat verandering in gebracht.'

'Vertel gewoon die stomme opdracht van je,' mompelt Ethan geërgerd.

'Dus, de eerste opdracht vindt overmorgen plaats. Jullie moeten ervoor zorgen dat jullie een rugzak bij je hebt met alle benodigdheden voor een paar dagen. Jullie verzamelen hier, daarna wordt de opdracht helemaal uitgelegd.'

Hier en daar hoor ik mensen zuchten, waaronder overduidelijk Ethan. Hij kijkt me vuil aan.

'Je gaat het niet gemakkelijk met me krijgen, liefje. Doordat jij bent komen opdagen, moet ik meedoen aan die stomme opdracht.'

'Wel, dat is heel graag gedaan, Ethan,' mompel ik terwijl de bel in onze oren klinkt.

Ik mag dan wel bang zijn voor Ethan. Hij zal me niet klein krijgen.

______________

A/N: heeey, sorry voor de late update! Maaar ik heb nu vakantie, dus ik ga proberen enkele hoofdstukken extra te schrijven zodat ik toch kan updaten als ik het druk heb =) 
Toedelss x