The Love Project

Hoofdstuk 18: En we zijn stil

Hoofdstuk 18

E N  W E  Z I J N  S T I L

'Alyse?' fluistert een slaperige stem. Een moment ben ik ervan overtuigd dat het Drew is, maar dan weet ik weer dat ik bij Ethan ben. Waarschijnlijk ben ik in slaap gesukkeld tijdens onze filmmarathon.

Langzaam open ik mijn ogen een klein beetje. Ik zie Ethan op zijn rug liggen met zijn hoofd naar me toe gedraaid, maar met zijn ogen gesloten. Hij ligt nog altijd even ver van me verwijderd als gisteravond. De laptop staat nog geopend tussen ons en halfvolle chipszak ligt op Ethan. 

Ik werp een blik op de klok en zie dat het drie uur in de nacht is. We waren in slaap gevallen, maar het is nog geen ochtend.

Mijn blik gaat van zijn warrige haren tot aan zijn gezicht. Hij ziet er nu veel minder bad boy-achtig uit met zijn onverzorgde en simpele look, dan op school. Ik vind hem aantrekkelijker zo, als hij zich niet probeert te gedragen als een arrogante sukkel en hij gewoon zichzelf is.

Soms vraag ik me af wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Ik zou zo graag eens een kijkje nemen in zijn hoofd en willen ontdekken waarom hij altijd zo'n masker opheeft. 

Hij begint zich steeds minder en minder als een bad boy te gedragen als hij bij me in de buurt is, dat is me al opgevallen. Hij zegt soms wel nog van die bijdehandse opmerkingen, maar dat typeert hem. Het begint me minder te irriteren, soms is het zelf grappig.

'Bevalt het je?' Ethan opent langzaam zijn ogen en zijn lippen vormen een subtiele grijns. 'Zie je wel dat je kwijlt als je naar me kijkt.' Hij gaat met zijn duim over mijn mondhoeken waar natuurlijk geen spoortje kwijl te zien is.

Ik staar gebiologeerd naar zijn grijnzende lippen.

Hoeveel meisjes zouden zijn lippen al gekust hebben? Zou hij nu nog altijd meisjes versieren tijdens het project? Op één of andere manier geeft die gedachte me een jaloers en droevig gevoel, alsof hij me bedriegt als hij zoiets doet. Ook al hebben we geen relatie of iets wat daar op lijkt.

'Je bent irritant,' mompel ik soft.

'Inderdaad, irritant, maar een ongelooflijke knapperd.'

Ethan sluit de laptop en legt hem voorzichtig op de grond, waarvoor hij voorover moet leunen. Even lijkt het alsof hij zijn evenwicht gaat verliezen, maar dan kan hij zich vastklampen aan het deken van zijn bed. Totdat ik hem een klein,subtiel duwtje geef en hij van het bed tuimelt.

'Alyse!' Ethan grijpt met twee handen zijn bedrand vast en kijkt me geïrriteerd aan. Zijn haar ligt nu nog warriger, nog meer sexy dan het als was.

Ik barst in lachen uit. 'Wat is er, kleintje? Ben je uit je bedje gevallen?'

Ethan kruipt langzaam terug op zijn bed terwijl hij mee geen moment uit het oog verliest en me geïrriteerd aankijkt. Dan komt hij in actie. Hij grijpt mijn middel vast en duwt me plat op zijn bed. Hij buigt zich over mij en begint me dan als een bezetene te kietelen.

'Ethan, laat me los!' gil ik lachend en paniekerig tegelijkertijd. Ik haat gekieteld worden, zeker als Ethan het doet. Nu kan hij met zijn handen over mijn lichaam gaan, super onschuldig, maar ondertussen lekker genietend.

Ethan begint te lachen met zijn heldere lach, als nooit te voren. Als het aan mij ligt, mag hij elke dag zo lachen. 'Hoe doe je dat toch,' mompelt Ethan terwijl hij zijn gekietel vermindert, maar nog altijd over me gebogen blijft hangen.

Ik vlucht onder hem vandaan en kijk hem vragend aan. 'Wat doe ik?'

'Laat maar, we zouden beter slapen, want morgen is het terug school.' Zonder nog iets te zeggen, doet hij het licht uit en kruipt hij onder zijn deken.