Chapter 27

735 15 0
                                    


So ngayon, hindi ko na po alam ang mga nangyayari. It was currently at 4rth quarter and UP is dominating it. And Ricci became so aggressive pa after that happened. Nangyari na ba 'yun sa'yo? Yung feeling na parang wala ka sa ulirat sa mga nangyayari?

I was shocked. It was new to me. And I don't know how to absorbed it. I know it's OA but this is how I feel. Sorry.

Napukaw ang atensyon ko when referee run to the center. Oh, syet! Is that Ricci?

Nag kakagulo na sila sa gitna and hindi ko na masyadong makita kung ano yung nangayari doon. But what the hell? Bakit nakahiga diyan si Ricci?

Hawak hawak niya ang tuhod niya habang nahiga ng sideways. Nakapalibot sa kanya lahat ng mga teammates niya, I think they are asking him if he's okay. Juan offered hand but he refused it and hinawakan ulit yung tuhod niya.

Doon na akon nag simulang kabahan. Can someone tell me what is really happening right now?

I also noticed that their therapist also entered the arena. Yung iba may dalang first aid kit and some is holding a stretcher. Huh? Stretcher? Do Ricci can't walk?

Kinakabahan na ako ngayon. Bakit naman ganyan?

I looked at Tita Abi with my worried eyes. I also saw she is too. Ano ba? Ano ba ang dapat naming gawin ngayon?

"Tita, I'm nervous. What happened po ba? I-I didn't saw it and I don't how it happened?" I asked tita.

She hold my hand and gently touching it. "Relax, anak. He will be fine, okay? Calm down, Ricci won't be okay if ganito tayo, okay?" She said as she comfort me. Kinakabahan ako, pero unti-unti ring nawawala because of Tita Abi. Ngunit hindi pa rin mapakali ang isip ko, lalo na sa nangyayari ngayon sa kanya.

"P-pwede bang lumapit sa kanya tita? I just wanna make sure if he's okay? Please, tita? Can I?" I ask worriedly. Hindi ako mapakali. Hindi ako maka relax without knowing his condition ngayon. I really want to go there.

"Girls, calm down okay. Pupunta ako doon to ask if okay na puntahan siya." Tito said at bumaba to UP's bench. We just nodded at him as our response. I could not generate words to say at the moment.

"Hailey, look at the screen." Kuya prince said.

I immediately looked at screen. And oh, syet. Ricci! Bakit naman hindi ka nag iingat! Bantay ka talaga sa akin mamaya.

He jumped to block the ball but he suddenly fells down when an FEU player bumped to him. He fell so bad to results na masaktan yung tuhod niya. Pagka bagsak niya bigla niyang hinawakan yung tuhod niya. Pain is showed in his facial reaction.

Naawa ako sa mahal ko.

"Hailey. Come, pwede daw pumunta." Tito said.

Naputol ang pag iisip ko when tito spoke and said na pwedeng puntahan si Ricci.

I didn't waste anytime. Agad akong tumayo and nag paalam muna kay tita before going to Ricci. Inihiga si Ricci sa stretcher at papunta sa dugout nila.

Hindi ko na alam ang nararamdaman ko ngayon. Mixed feelings na! Nagagalit, naiinis, at nasasaktan.

Nagagalit kasi bakit hindi siya nag iingat! Why did he even go jumped there without thinking the probabilities that may happen to him. Talon lang ng talon! Hindi ba nila tine-training yan?

Naiinis cause matagal ko ng pinapaalala sa kanya yan. Na whenever he plays or train. He should wear complete set of knee pads or anything that will help him not to get injured or anything else. Basketball is a physical game! So you have to be physically prepared!

And nasasaktan. I am hurt! Seeing him feeling that pain makes me in pain too! I don't want to see him in that face reaction anymore. If you could only see how he is bearing with pain? Gugustuhin mo nalang na kunin 'yon para hindi na siya masaktan.

Medyo nahirapan pa kami na makapunta ng dug-out dahil na rin sa dami ng tao. 'Yung iba ay nakaharang pa sa mga dadaan. Hindi tuloy makapag synchronized ng daan yung mga tao dahil sa mga 'to! Naiinis na ako, huwag ngayon.

When we reached the dug-out I saw Ricci sitting and the PT's were treating his tuhod. Lumapit ako sa kanya at agad siyang niyakap. 'Yun lang ang nagawa ko sa oras na nakita ko siya. Hangga't maaari ayokong mag salita agad dahil alam koong hinid na titigil yung bunganga ko.

"Are you okay?" I asked him. He looked at me and slowly nod his head. I sighed.

"Bakit ba kasi hindi ka nag iingat? Alam mo na matagal na kitang pinaaalalahanan tungkol sa bagay na 'yan. Oo ka ng oo pero hindi ka naman nakikinig. Oh ngayon, tignan mo tuloy kung nasaan ka." ani ko sa kanya. Naiinis talaga ako ngayon, to the point na gusto ko siyang sapakin.

"Bub..." mahina niyang pagtawag sa akin sabay hawak sa tuhod niya. Umupo ako sa tabi niya at lumapit sa tenga niya.

"Ano, masakit ba? 'Yan kasi hindi marunong mag-ingat, talon ka ng talon di ka naman marunong ng tamang landing. Oy, teka? Tama ba yung mga pinag gagagawa mo kanina? Baka mali 'yun tsamba lang ha? Hindi ka naman kasi marunong makinig eh, diba? Sabay sabay na ratrat ng bunganga ko sa kanya gamit ang pagbulong. Ewan ko ba. Nang gagalaiti ako ngayon sa galit at punong puno naman ng kaba.

"Pasalamat ka may tao ngayon at hanggang bulong lang ang aabutin mo sakin."

He suddenly hugged me and secretly cry in my tummy. I know how he hate crying in front of persons he doesn't know.

"Sorry na mahal... Hindi na po mauulit. Sorry po... I love you." He said between his sobs.











Hays.

A PromiseWhere stories live. Discover now