Chapter 10
Sudden Realizations
*Lucas’ POV*
“Lucas... mahal na mahal kita.”
Hindi ko alam kung bakit pero... hinalikan ko na lang siya pagkatapos niyang sabihin yung mga salitang yun. Di ko talaga alam kung bakit. Pero... kitang-kita ko sa mga mata niya na totoong-totoo yung mga sinasabi niya. Di siya nanloloko o kung ano-ano. At ayun nga, out of the sudden, hinalikan ko na lang siya.
Pagktapos nun umalis na lang kami. Pumunta ng Sorsogon. Para makalimot? Pwede. Gusto kong kalimutan yung mga masasamang nagyari sa Manila. Masyadong... magulo ang buhay sa Manila.
Ilang lingo na din ang lumipas simula nung nakarating kami sa Sorsogon. Nasa may bahay kami ng Lola ko pero... nagkahiwalay yung kubo naming sa kanila. Ewan ko ba. Parang gusto ko lang solohin si Eunice. Gusto ko kaming dalawa lang. Siguro para mas makilala ko pa siya ng husto.
Teka nga pala. Naging kami nap ala. SHARE. :D Ang galing nga eh kasi nagging masaya talaga ako. Ang bait niya kasi eh. As in. xD
“Good morning, Hun.” :)
“Oh, beh? Kanina ka pa gising?”
“Ah, oo. Tumulong kasi ako kanila Lola eh.”
“Ano ka ba naman, beh. Di mo naman kailangang gawin yun eh.”
“Eh kasi... nahihiya na ako sa inyo eh.”
“Ano ka ba... mahal kita kaya dapat maging mabait lang sila sa’yo.”
“Che! Hahaha :))) Kain na tayo, Hun.”
“Teka lang. Upo ka muna dito.” Ayun, sumunod naman siya. “Alam mo ba, beh...”
“Po?”
“Bakit nga ba ngayon lang kita napansin?”
“Huh?”
“Eh kung noon pa lang nakita na kita, edi sana noon pa lang tayo na dba? Sayang ano?”
“Tss... drama mo teh!”
“Ano ba, Sister! Hahahahahaha :)))))”
“Saya mo masaydo ah!” Sabay tulak sa akin. “Ha!” Nakakatuwa talaga siya. Nagsisiga-sigaan, tinutulak-tulak ako. :))))
“SYEMPRE! Nandito ka eh!”
“Achuchuchu... Halika na. Kumain na lang tayo. Gutom lang yan eh.”
“Tara na nga!” Tumayo kaming dalawa. Nauna siyang lumabas ng kubo pero hinabol ko siya, hinawakan yun kamay niya. Nakita ko siyang ngumiti at napangiti na rin. Yun yung pinakagusto ko sa kaniya. Yung pagiging masayahin niya. :)
Simula nung nagging kami ni Eunice... unti-unti ko nang nakakalimutan si... si... si... si Jerika.
Ayoko na siyang maalala.
Ayoko na.
Si Eunice na ang tinitibok ng puso ko...
So Euince lang...
Siya lang.
Wala nang iba.
Wala na?
[A/N: Sorry po kung dull ang UD. Busy po kasi sa school eh. :( Tsaka di pa po bumabalik yung normal kong utak. Haaaay. HAHAHAHA =)))) Enjoy niyo na lang po. :) ]
BINABASA MO ANG
Forever Took So Slow
Teen Fiction[Accidents Happen Sequel | Tagalog | Completed] Yung pangako niya, akala ko matutupad niya talaga. Umasaa lang pala ako sa wala. </3
