Unplanned But Wanted

Kabanata 12

Kabanata 12

Ride

Totoo ngang may dala siyang sasakyan. Honda iyon at lumang modelo pero aesthetic tignan, I like it!

Huminto kami sa isang fast food para bumili ng nuggets na gusto ko. Clueless siya kung bakit ako bumili pero hindi na nag tanong dahil nakuha niya na para sa amin 'yon.

He even added sundae, drinks and burger! Hindi ko alam kung mauubos ba namin 'yon!

Malakas ang tugtog sa kotse habang papunta kami sa hindi ko alam na lugar.

Nagpakita siya ng kung ano sa guard at saka kami pinapasok. Saktong pag park ay kulay pula na ang ulap.

Akala ko ay mananatili kami sa loob pero kinuha niya ang supot at ipinatong sa bumper ng sasakyan. Sumunod ako at nakita kong umupo siya doon.

"Baka naman lumubog ang bumper niyan?" I asked. Umiling lang siya at natawa. Para namang sigurado siya na hindi ito lulubog kaya umupo na rin ako.

Nilabas ko ang phone ko at nag patugtog ng isang chill song.

I can't stop capturing the sunset kaya parang sinisinok ang kumakanta. Manghang mangha ako at tumigil na sa pag picture para mata ko naman ang maka saksi sa tanawin.

"This is wonderful... Ang ganda..."

In my peripheral vision I know he was looking at me as he nodded. Nilingon ko siya at nginitian.

"Kasama ito sa gusto kong magawa bago ako mamatay," sabi ko at nawala ang ngiti. Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya at tinignan ang nakababa nang araw.

"It's a masterful melody, when she calls out my name to me

As the world spins around her she laughs, rolls her eyes and I feel like I'm falling but it's no surprise," the song continues to play as we watch the sunset.

"Thank you, again, for today," hindi ko na siya nilingon. "Sa iksi ng pinag samahan natin, you never failed me. You never failed to make me laugh, to make every minute - every second memorable as long as we're together... And because of that, I'm falling..." natawa ako pero labis ang kaba ko.

Hinawakan niya ang chin ko at tinignan ako sa mata.

"You're always saying those words since we met," umiling siya. "I don't get it, para kang laging nagpapaalam,"

Because I'm leaving you soon, and I'm afraid not it to say thank you for everything, Liam.

Nanatili akong tahimik. Palipat lipat ang tingin niya sa dalawang mata ko - naghahanap ng sagot. I'm so torn. Should I tell him so he'll stop himself from loving me back?

I know how to read between the lines and I know he likes me, too. Is it good? I think it's bad for him.

"Are you leaving?" he finally asked. Alam kong natatakot siyang mag tanong dahil may hinihinuha na siyang nakakatakot rin na sagot.

I smiled and shrugged. "We're all leaving-"

"So you are?" lamig, galit, tampo at takot ang nababasa ko sa mata niya.

Hindi ako nakasagot sa tanong niya. Binitawan niya ang baba ko at kinuyom ang panga. I feel like my heart is literally broken right now.

My tears were about to fall but I didn't let that happen.

"Why are you leaving, huh?" he asked, trying to be braver to get an answer but his voice broke and it breaks my heart to hear his voice like that.

I fell, hard.