KİRLİ ELLER

2. YAPBOZ

Hello❤️

Bölüm Şarkısı- Shawn Mendes - Stitches

Daha ilk bölümü atalı üç gün geçmeden yeni bir bölüm ile tekrardan sizlerle beraberim:)

Umarım beğenirsiniz... ❤️

İyi okumalar...

☯️☯️☯️

Acı...

Nasıl bir his?

Her zaman kendime bu soruyu sorardım. Bedensel olarak hiçbir zaman acı hissetmedim. Ne küçükken ne de şuan ki yaşımda. Şimdi soracaksınız, küçükken hiç düşmedin mi? Bisikletten ve ya top peşinde koşuştururken?

Yanıt vereyim, hayır...

Ben böyle bir çocukluk yaşamadım.
Benim ne düşecek olduğum bisikletim vardı, ne de top peşinde koşturacağım arkadaşlarım. Yalnızdım. Ailem sağ olsun. Benden utanan bir ailem vardı. Utanmalarının sebepleri de yüzümü kaplayan çiller. Neymiş bu çiller onlar için bok tanecikleriymiş.

Çocukları olan bana kurdukları cümleye bakın.

Sırf çillerim yüzümden okul hariç evden dışarı çıkmazdım. Aslında çıkmazdım değil çıkartmazlardı. Annem ve babam istedikleri gibi çıkarlardı misafirlikten misafirliklere giderlerken beni evde bir başıma bırakırlardı.

Ailem psikolojimi alt üst etmişlerdi.
İçime kapanık bir çocuk olmuştum.
Ne konuşurdum ne evde varlığımı onlara belli ederdim. Eve gelir bir şeyler yer yatağıma çekilirdim. Bir de her gün onların bana karşı olan hakaretlerini işitirdim. Her defasında beni istemediklerini göz önünde bulundurursam benim yokluğumu fark bile etmezlerdi.

Şimdi yirmi altı yaşındayım.

İlkokulu, ortaokulu inatla okudum. Liseyi de kaçak göçek okudum ama üniversiteyi okutmadılar. On sekiz yaşıma kadar hiçbir şekilde eğitim hariç dışarı çıkamazken on sekizime girdikten sonra sadece hava karardığında dışarı çıkmama izin verdiler. Hayatı resmen hapishane gibi yaşadım diyebilirim.
Onlar ise çocukları yokmuş gibi yaşadılar.

Umursadım mı?

Umursamadım.

Peki...

Bedensel acı nasıldı?

O nasıl bir histi?

Bu sorunun cevabını katilimizin karnıma soktuğu bıçak ile öğrendim.

Ah lanet olsun gerçekten de berbat bir acı.

Biraz önce demiş olduğum 'sonunda beni bulabildiniz bay katil.' Cümlem karşısında kaşlarını çatan katilimi yok sayarak yerde yatak bedenimi çöp konteynırına yasladım. Acıyla inlerken gözlerimi karnımda ki bıçağa kaydırdığımda yüzümü buruşturdum.

Hadi ama...

İnsan bıçağı soktuktan sonra çıkartırdı değil mi?

"Bıçağınızı geri almayı düşünüyor musunuz?"

Katilimiz bacaklarının üstünde çökerek karanlıkta bile kendini gösteren yeşil gözlerini karnımda ki bıçağına çevirdi. Elini ne ara bıçağa koydu ve ya ne ara bıçağı çekti hiçbir fikrim yok. O an sanki flash hızında gerçekleşti.

"Ah, lanet olsun."

İnlemeye başladığımda yeşil gözlü katilimiz yana düşmüş olan elimi tutarak karnımda ki bıçak yarasına baskı yapacak bir şekilde koydu.