Yarın Diye Bir Şey Yok (Tamamlandı)

Bölüm 11

Bu küçük seyehat, onunla anılarımızı birer kez daha canlandıyor gözümde. Her adımından zevk alıyorum hastanaden çıkarken bu şehre bir kez daha gelebileceğimi düşünmemiştim hiç. Ancak insan sevdiği şeylere ulaşmanın yolunu bir şekilde buluyor. Ben de hem bu şehre hem de Bulut'a çıkan yolu bir sekilde bulurdum , buluyordum. Aklıma her kareyi kazıyorum, bir daha gelmem mümkün olmazsa diye. Gün biterken aklım bir sürü güzel resimle doluyor. Gece yorgunlukla koltukta sızıyoruz yanyana. Sabah büyük güne önce ben uyanıyorum.

"Hadi bakalım kalk bugün büyük gün."

   Homurdanarak kalkıyor dün gece üzerinde sızdığımız rahatsız koltuktan. Uzun süre hareketsiz kalan kaslarını açmak için yaptığı esneme hareketlerini izliyorum. Üzerindeki ince tişörten her kasın hareketini görmek mümkün. Sabah sabah çektiğim bu göz ziyafeti ayağa kalkmasıyla bitiyor. Hiç heyecanlı görünmüyor benim ise sabah uynadığımdan beri yavaşlamıyor kalp atışlarım. Benim en büyük hayalimi o gerçekleştiriyor bu küçük bir buruklukla birlikte onunla duyduğum büyük gurur. O banyoya giderken ona güzel bir mezuniyet kahvaltısı hazırlıyorum. Mutfağa geldiğinde karşılaştığı donatılmış masa yüzündeki gerginliği birazda olsa yumuşatıyor.

   Yanına gidip ellerimi belinin etrafına sarıp, başımı göğsüne yaslıyorum.

''Sorun ne? Neden hiç mutlu değilsin?''

''Burada olman çok güzel, keşke seni babamla tanıştırabilseydim. Tanısan hiç sevmezdin'' diyor yüzünde yayılan hafif gülümsemenin acılığını kalbimde hissediyorum.

  Aslında bu sözler keşke babamda yanımda olsaydı demek, her ne kadar çok şey paylaşamasalarda, babası annesinin acısını yaşarken onu yalnız bıraksa da ona kızamıyor bile. Sadece biraz daha vakit geçirmek istiyor onunla hala iyileştiremiyor içindeki çocuğun acılarını, yaralarını. Hala çok ihtiyacı var annesinin yokluğunda babasına.

''İlerde çocuklarımız olduğunda sakın böyle bir babaya dönüşmeme izin verme olur mu?''

Artık aramızda evlilik lafları dolanmaya başladığından gelecekti çocuklarımızdan bahsetmek germiyor ikimizi de.

‘’İşimin, hayatımın önüne geçmesine engel ol.’’

  Aslında ne büyük bir hatadan döndürdü hayat beni eğer ben hayallerimdeki gibi pilot olabilseydim Bulut’un babasına dönüşebilirdim. Hayali bile hayatımın önüne geçmiş bir şeyi gerçekleştirseydim nasıl bir insana dönüşürdüm düşüncesi bile germeye yetiyor beni.

‘’Ama seviyor beni, sadece çok yoğun.’’

  Hala babasının ondan sakındığı ilginin tamamen mesleğiyle ilgili olduğunu düşünüyor. Babasının ona yeterenice değer vermediğini kabul etmektense suçu işine atmak daha rahatlatıcı onun için. Bense biliyorum gerçeği gerçekten çok önem verse oğluna bir yolunu bulurdu. Benim babam da çok çalışır, çok seyehat ederdi. Ama ona ihtiyacım olduğunda yanımda olmanın bir yolunu mutlaka bulurdu. Bugünlerde gittikçe özgürleşmem aşırı korumacı babamı çok rahatsız etmeye başlayıp, aramızdaki sürtüşmeyi artırsa da beni hiç bir zaman yalnız bırakmayacağını biliyorum . Ancak babası ve bir babanın aslında nasıl olması gerektiği hakkındaki görüşlerimi paylamşıyorum onunla. Onu biraz olsun koruyan, rahatlatan bu balonu patlatmayı hiç istemiyorum.

''Hadi gel sana kahvaltı hazırladım.''

Masaya oturuyoruz. Çokta iştahlı olmayan bir biçimde beni kırmamak için atıyor yudumlarını ağzına.

''Sanki mezun olmayı hiç istemiyor gibisin.''

''Biliyorsun pilot olmak en büyük  hayalim değil.''

İstem dışı attığım kahkahalara o da kayıtsız kalamıyor. Bir yandan bana eşlik ederken, bir yandan da merakla soruyor:

''Noldu? Niye gülüyorsun?''

''Hiçç benimse pilot olmak en büyük hayalimdi.'' Kahkahalarıma bir kaç damla gözyaşı ekleniyor.

''Sana bir şey söyleyeyim mi? Senin gibi şarkılar yazıp söyleyebilmekte benim hayalim ama ne o kadar yaratıcıyım, ne de sesim güzel.''

''Gerçekten mi? Hayat gerçekten çok enterasan bizi nasılda karşılaştırdı artık biz birbirimizin hayallerini gerçekleştireceğiz demek ki.’’

''Sence bu yüzden mi bulduk biz birbirimize, eksiklerimizi tamamlamak için mi yani?''

''Bilmem belki de.''