Kabanata 9

101 6 9
                                    

Hunter Constello

Kinabukasan, nagising na lang ako dahil sa sinag ng araw na pumasok sa aking kuwarto na agad namang tumama sa mata ko. Inaantok pa ako at gusto ko pang matulog na lang buong araw. Sabado naman kaya walang pasok pero may mga gagawin pa kasi ako kaya kailangan ko nang bumangon.



I was stretching on my bed after rubbing my eyes to try to wake up. I unintentionally smacked a hard body. I awoke unexpectedly and turned to face Gohan, who was sound asleep next to me. He was sharing a bed with me, and I frowned upon discovering this. He was brought to my couch last night, and I'm not really sure how that happened na kung bakit nandito na siya nakahiga katabi ako.



Mukhang wala ata siyang balak na gumising pa dahil sa himbing nang pagkatulog niya. Wala rin naman akong balak na bitinin ang kanyang pagtulog unless kung may pasok ngayon sa school na kinailangan talaga siyang gisingin ngunit wala e, pasalamat siya.



Just for the two of us, I chose to make breakfast. To avoid disturbing him, I simply fried a hotdog, bacon, eggs, and corned beef instead of waking him up to ask what he would like for breakfast. I'm not sure whether this is how he normally eats, but if not, perhaps we should order for his breakfast.



I was able to finish cooking in less than thirty minutes and get the rice to cook because it is an easy and quick recipe. My room opened as I was setting the cutlery on the table, letting the weary God-like Gohan out.



He apparently just got out of bed because his hair was still unkempt and his eyes were still glaring. Now that he was getting close to me, he appeared to be smelling my cooking because its aroma was permeating the entire room.



"Mabuti naman gising ka na, maupo ka nang makapagbreakfast na tayo." I said.



Nakatayo na siya ngayon sa aking harapan at pinagmamasdan akong inaayos ang hapag. In order to start eating, I even pointed out the chair to him and requested that he sit down.



"Tulungan na kita," he offered.



Umiling lang ako. "Ayos na, patapos na rin naman kaya maupo ka na d'yan."



Kinakabahan ako ngayon kasi baka hindi niya magustuhan itong hinanda ko. Kung o-order pa kami, medyo matatagalan pa. Sana lang talaga ay hindi siya gano'n ka picky pagdating sa pagkain. Sana lang talaga kumakain siya ng ganito, kakainin niya itong mga niluto ko.



"Ang bango naman niyan, nakakatakam." Sabi niya bago umupo sa aking harapan.



"Kumakain ka ba nito?" My voice was still hesitant and doubting, but I ignored it.

To Love Again [BXB]Where stories live. Discover now